Μόλις την περασμένη Πέμπτη, η κυβέρνηση, απαντώντας σε Επίκαιρη Ερώτηση βουλευτή του ΚΚΕ για τις εξελίξεις στον όμιλο του Λαναρά, διά του υφυπουργού Εργασίας ξεκαθάρισε: «Πάντα οι επιχειρήσεις έκλειναν και θα συνεχίσουν να κλείνουν». Οσο κυνικό και αν ακούγεται, στον καπιταλισμό πράγματι οι επιχειρήσεις θα συνεχίσουν να ανοιγοκλείνουν, αφού κριτήριο της λειτουργίας τους είναι το κέρδος του ιδιοκτήτη.

Το μέτωπο του κεφαλαίου και των κομμάτων που το στηρίζουν έχει ξεκάθαρο στο «μυαλό» του τη στρατηγική πολιτική κατεύθυνση: οι κυβερνήσεις χρηματοδοτούν την «ανταγωνιστικότητα», πριμοδοτούν με προνόμια και αντεργατικούς νόμους τους κεφαλαιοκράτες και όταν η κάνουλα των κερδών στερέψει, λόγω του ανταγωνισμού, φιλοδωρούν τους εργαζόμενους με ένα επίδομα πείνας και προγράμματα κατάρτισης, για να εκτονώσουν την αντίδραση και να καθυστερήσουν την ολοτελή εξαθλίωση.

Ακόμα και η ανεργία είναι όπλο στα χέρια τους. Την παράγει και την αναπαράγει το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και την αξιοποιεί σαν μπαμπούλα στους εργαζόμενους, για να αποδεχτούν την παραπέρα συρρίκνωση των δικαιωμάτων τους, τη μεγαλύτερη μείωση της τιμής της εργατικής τους δύναμης. «Θες δουλιά; Δούλεψε με τους όρους μου», λέει ο κεφαλαιοκράτης στον εργαζόμενο, δείχνοντάς του την ουρά των ανέργων που περιμένουν για ένα μεροκάματο. Βούτυρο στο ψωμί τους είναι η ανεργία. Ενα βούτυρο όμως που το παράγουν οι ίδιοι.

Αφού, όμως, το κεφάλαιο και τα κόμματά του έχουν ενιαία στρατηγική, οι εργαζόμενοι δεν έχουν άλλη διέξοδο πέρα από το να αντιτάξουν τη δική τους. Και στρατηγικός στόχος για την εργατική τάξη δεν μπορεί να είναι άλλος παρά η ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, η κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Εκεί βρίσκεται η αιτία των προβλημάτων των εργαζομένων, είτε οι συνέπειες μεταφράζονται σε απλήρωτα δεδουλευμένα, είτε σε εντατικοποίηση της δουλιάς, είτε σε πετσόκομμα των δικαιωμάτων, είτε σε λουκέτα και μαζικές απολύσεις. Ολα έχουν σαν βάση τους το καπιταλιστικό κέρδος, στην οριστική κατάργησή του πρέπει να στοχεύει η εργατική τάξη και τα σύμμαχα στρώματα.

Με την πολιτική του πρόταση για τη συγκρότηση του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου πάλης, το ΚΚΕ δίνει στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα ένα στρατηγικής σημασίας εργαλείο για την προοπτική της πάλης τους. Το Μέτωπο αποτελεί μια πλατιά κοινωνικοπολιτική συμμαχία ανάμεσα στους εργάτες, στα φτωχά στρώματα του χωριού και της πόλης, στη νεολαία, στις γυναίκες και τα κινήματά τους, που θέτει σαν στόχο την ανατροπή της εξουσία των εκμεταλλευτών και την εγκαθίδρυση της Λαϊκής εξουσίας και οικονομίας.

Στα πλαίσια μιας τέτοιας εξουσίας και οικονομίας θα βρουν οριστική λύση τα λαϊκά προβλήματα, αφού στόχος της θα είναι η ικανοποίηση των πραγματικών λαϊκών αναγκών και όχι η βελτίωση της καπιταλιστικής ανταγωνιστικότητας και κερδοφορίας. Ο συμβιβασμός με τα λουκέτα και τις απολύσεις, η εργασιακή περιπλάνηση, δεν είναι μονόδρομος για τους εργαζόμενους της κλωστοϋφαντουργίας και κάθε άλλου κλάδου. Στα πλαίσια της λαϊκής εξουσίας, βασικοί τομείς της παραγωγής θα βρίσκονται υπό κρατικό - κοινωνικό έλεγχο και η σχεδιασμένη παραγωγή θα στοχεύει στο να ικανοποιούνται ολόπλευρα οι ανάγκες της λαϊκής οικογένειας. Ο σχεδιασμός στη λαϊκή οικονομία θα ξεκινάει από την πρωτογενή παραγωγή και θα φτάνει μέχρι το λιανικό εμπόριο, τη διάχυση του τελικού προϊόντος στην αγορά, χωρίς τη διαμεσολάβηση οποιουδήποτε κερδοσκόπου ιδιώτη. Κάτοχοι του παραγόμενου πλούτου θα είναι αυτοί που τον παράγουν και όχι το καλοθρεμμένο παρασιτικό κεφάλαιο που σήμερα διευθύνει την καπιταλιστική παραγωγή.

Η πρόταση του ΚΚΕ δεν αναφέρεται στο αύριο. Είναι μια πρόταση που απαντά στις ανάγκες του σήμερα, ρεαλιστική και εφικτή, καθώς οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για την υλοποίησή της έχουν ήδη ωριμάσει από καιρό.

Σε συνθήκες έντασης της επιθετικότητας του κεφαλαίου, το ΚΚΕ και το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα εφοδιάζουν τους εργαζόμενους με αιτήματα και στόχους πάλης που, όσο γίνονται υπόθεση ευρύτερων λαϊκών δυνάμεων, μπορούν να ανακόψουν την ιμπεριαλιστική επέλαση, να δώσουν τη δυνατότητα στο κίνημα να αποσπάσει κατακτήσεις, να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για ριζοσπαστικές αλλαγές. Ο καθημερινός όμως αγώνας για το δικαίωμα στη δουλιά, στο μεροκάματο, την ουσιαστική προστασία των ανέργων, τότε μόνο μπορεί να είναι αποτελεσματικός, όταν δένεται με την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Οταν γίνεται πεδίο συσπείρωσης και συγκέντρωσης δυνάμεων ενάντια στον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο και τα κόμματα που το στηρίζουν με την πολιτική τους.

Υπάρχει, λοιπόν, διέξοδος για τους εργάτες του Λαναρά και του κάθε Λαναρά, για τις εργάτριες της «Σεξ Φορμ». Η ένταση των αγώνων τους και η ενίσχυση των ταξικών χαρακτηριστικών τους, στο πλευρό των δυνάμεων του ΠΑΜΕ. Το «παίδεμα» με τις πραγματικές αιτίες που γεννούν το σημερινό τους πρόβλημα και η συγκέντρωση των αγωνιστικών πυρών ενάντια στην εργοδοσία, την κυβέρνηση και τα κόμματα του κεφαλαίου. Η συνολική αντιπαράθεση με τα συνδικαλιστικά τους δεκανίκια, η ενίσχυση των ταξικών δυνάμεων. Δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν, δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Οσο πιο γρήγορα γυρίσουν την πλάτη στα κόμματα του ευρωμονόδρομου, τόσο πιο κοντά θα φέρουν την προοπτική να συγκεντρώνονται στις πύλες των εργοστασίων όχι για να διεκδικήσουν τα χαμένα μεροκάματα, αλλά στα πλαίσια μιας άλλης εξουσίας να γιορτάσουν τον πλούτο που με τα χέρια και το μυαλό τους παράγουν.