Πώς γίνεται η, «ιδιωτική» κατά Αλογοσκούφη, Εθνική Τράπεζα να επιδεικνύει απίστευτα κέρδη 62%, η θυγατρική της Ασφαλιστική 184%, η Μηχανική του Εμφιετζόγλου 210% και την ίδια στιγμή να υποστηρίζεται σοβαρά ότι η Ελλάδα διώχνει τους ξένους «επενδυτές» - καπιταλιστές;

Πώς γίνεται η Ελλάδα να είναι παράδεισος για το μεγάλο κεφάλαιο (χαμηλά μεροκάματα, ελαστικά ωράρια και υποτυπώδεις μηχανισμοί ελέγχου των εταιριών, φορολογική ασυλία, κ.ά.) και την ίδια στιγμή να επαναλαμβάνεται μονότονα πως δεν είναι ελκυστικός χώρος για το ξένο κεφάλαιο;

Η απάντηση είναι απλή. Οι πολυεθνικές δεν έρχονται γιατί προ πολλού είναι εδώ. Βάζοντας ελάχιστα κεφάλαια και εισπράττοντας πολλαπλάσια υπερκέρδη, εξαγοράζοντας «ελληνικές» επιχειρήσεις και τράπεζες, κερδοσκοπώντας με τον «αέρα» του χρηματιστηρίου, κ.ο.κ... Με άλλα λόγια, ό,τι μπορούν να αρπάξουν τα μονοπώλια το αρπάζουν, απομυζώντας κάθε ικμάδα εργατικής δύναμης και των πλουτοπαραγωγικών πηγών.

Κι όμως, οι εγχώριοι διαχειριστές της κρίσης διαδίδουν συστηματικά το μύθο περί της «απροθυμίας» των μονοπωλίων να έλθουν στη χώρα μας, επειδή τάχα δεν τη βρίσκουν «ελκυστική» για τις «επενδύσεις» τους. Είναι ολοφάνερο πού το πάνε: Πρέπει, λένε, να κάνουμε περισσότερα για να 'ρθουν οι πολυπόθητες ξένες επενδύσεις, που θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας, θα καταπολεμηθεί η ανεργία και θα υπάρξει «ευημερία για όλους»... Το παραμύθι αυτό είναι ιδιαίτερα προσφιλές στον γαλάζιο πρωθυπουργό που το επαναλαμβάνει σε κάθε ευκαιρία.

Ακριβώς για να δείξει ότι η κυβέρνησή του διαθέτει όραμα και σχέδιο για την έξοδο από την κρίση... Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι αναθέτουν τη σωτηρία του τόπου στο μεγάλο κεφάλαιο, που προσλαμβάνει μυθικές διαστάσεις, εμφανιζόμενο ως σύγχρονος Μεσσίας του κόσμου. Κάνουν ό,τι μπορούν, πάντως, για να εξευμενίσουν το σύγχρονο θεό και θυσιάζουν τα πάντα στα πόδια του. Το ζήτημα είναι ποιος προσφέρεται «προς σφαγήν»;