Προς στιγμή, νομίζαμε ότι πρόκειται για θεωρητικό λάθος, αλλά τελικά, είναι απλώς οι αντιφάσεις των πολιτικών - συνδικαλιστικών επιλογών που αναγνωρίζουν το πρόβλημα, αλλά αρνούνται τη σύγκρουση με την κυρίαρχη πολιτική. Ο λόγος για την πλειοψηφία που δημιουργήθηκε στην ΟΛΜΕ (ΠΑΣΚ - ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ - ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ) και την εισήγηση που αυτή κατέληξε και «κατέβασε» στις συνελεύσεις των ΕΛΜΕ. Στο κείμενο αυτό, σημειώνεται ότι οι σύγχρονες κοινωνικοοικονομικές εξελίξεις πραγματοποιούνται στο πλαίσιο της «καπιταλιστικής ανασυγκρότησης». Παρακάτω το πρόβλημα της «καπιταλιστικής ανασυγκρότησης», γίνεται πρόβλημα της μιας μόνο μορφής καπιταλιστικής διαχείρισης της «ανασυγκρότησης» και συγκεκριμένα των «νεοφιλελεύθερων πολιτικών» και λίγο παρακάτω το πρόβλημα εντοπίζεται πλέον στην «πολιτική λιτότητας» της κυβέρνησης.

Μετά από μια τέτοια ανάλυση, είναι επόμενο στο διά ταύτα να προτείνονται αγώνες για την ανατροπή «αυτής της πολιτικής», δηλαδή της νεοφιλελεύθερης και δίνονται ευχές για αναδιανομή του εισοδήματος. Τι θα προκύψει από την ανατροπή του «νεοφιλελευθερισμού» και ποιος θα κάνει την αναδιανομή του εισοδήματος; Προφανώς, μια σοσιαλδημοκρατική διαχείριση της «καπιταλιστικής ανασυγκρότησης»...

Υ.Γ.: Αφού το πρόβλημά τους είναι απλά και μόνο διαχειριστικό και αφού τον καπιταλισμό τον έχουν δεδομένο και δεν έχουν καμιά διάθεση να συγκρουστούν μαζί του, γιατί κοροϊδεύουν τον εαυτό τους μιλώντας για «καπιταλιστική ανασυγκρότηση»;