Ολα δείχνουν πως το 2006 δε θα είναι απλά μια ακόμη χρονιά λιτότητας για τους εργαζόμενους και τα πλατιά λαϊκά στρώματα, όπως οι προηγούμενες χρονιές, αλλά μια χρονιά συνεχούς έντασης της αντιλαϊκής επίθεσης. Σ' αυτό συνηγορούν, τόσο το προσχέδιο του κρατικού προϋπολογισμού για το 2006 όσο και οι δηλώσεις ηγετικών στελεχών της κυβέρνησης, της αξιωματικής αντιπολίτευσης, του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών κλπ. για την πορεία και τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας. Ολα τα παραπάνω προμηνύουν τη λήψη δέσμης μέτρων, που θα οδηγούν σε δραστική μείωση της αγοραστικής δύναμης των μισθών και συντάξεων στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, καθώς και γενικότερα στην παραπέρα υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των πλατιών λαϊκών στρωμάτων.

Αυτό ήταν εξάλλου το μήνυμα που εξέπεμψαν, με τις δηλώσεις που έκαναν την περασμένη Τρίτη από τις Βρυξέλλες, μετά τη συνεδρίαση του ΕΚΟΦΙΝ και του ΓΙΟΥΡΟΓΚΡΟΥΠ, τόσο ο αρμόδιος υπουργός Οικονομίας Γ. Αλογοσκούφης όσο και ο Κοινοτικός Επίτροπος Χ. Αλμούνια. Στο ίδιο μήκος κύματος, κινήθηκαν και οι δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου και υπουργού Επικρατείας Θ. Ρουσόπουλου την περασμένη Πέμπτη, ο οποίος - σχολιάζοντας τα μισθολογικά και άλλα αιτήματα που διατύπωσαν με την πανελλαδική τους κινητοποίηση οι εργαζόμενοι στο δημόσιο - τα χαρακτήρισε δίκαια, αλλά πως δεν μπορούν τώρα να ικανοποιηθούν, παραπέμποντας στο γνωστό «δίκιο έχετε, αλλά πού να το βρείτε»...

Οσο κι αν οι κυβερνώντες - σημερινοί ή χτεσινοί - υπεραμύνονται των πολιτικών τους, υποστηρίζοντας πως επιδιώκουν την «εξυγίανση» και ανάπτυξη της οικονομίας και άρα «το καλό των εργαζομένων», η αλήθεια δεν μπορεί να κρυφτεί. Οι συνέπειες των πολύχρονων και πολύμορφων γαλαζοπράσινων πολιτικών μονόπλευρης λιτότητας, που βιώνουν τα πλατιά λαϊκά στρώματα, αποτυπώνονται και σε πρόσφατα στοιχεία της Επιτροπής της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΟΟΣΑ.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με την εαρινή έκθεση της Επιτροπής της ΕΕ:

• Ενώ η παραγωγικότητα της εργασίας το 2004 έφτασε στο 96% του μέσου όρου της ΕΕ και το 2005 (σύμφωνα με εκτιμήσεις του ΙΟΒΕ) στο 97,6%, η αγοραστική δύναμη των μισθών και συντάξεων στην Ελλάδα εξακολουθούσε να παραμένει κάτω από το 80% του μέσου κοινοτικού όρου. Αυτό σημαίνει ότι οι όροι καπιταλιστικής εκμετάλλευσης έγιναν δυσμενέστεροι για τους εργαζόμενους της χώρας μας, καθώς όλη σχεδόν η αύξηση του ΑΕΠ (του παραγόμενου εγχώριου πλούτου) μετατράπηκε σε κέρδη και υπερκέρδη. Η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη για τους Ελληνες εργαζόμενους, δεδομένου ότι η ΕΕ παίρνει υπόψη της τα επίσημα στοιχεία για την εξέλιξη των μισθών που της προμηθεύουν οι ελληνικές κυβερνήσεις, στα οποία φυσικά δεν καταγράφεται η «μαύρη» εργασία με τα άθλια μεροκάματα και τις ελεεινές συνθήκες εργασίας. Βεβαίως, καθόλου δε σημαίνει πως αν και η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων έφτανε στο ύψος του 97,6%, δηλαδή όσο και η παραγωγικότητα, ή αν την ξεπερνούσε, δηλαδή αν οι εργαζόμενοι εξασφάλιζαν αυξήσεις από την παραγωγικότητα, η θέση τους θα ήταν καλύτερη. Για ένα και μόνο λόγο. Αύξηση της παραγωγικότητας σημαίνει ένταση του βαθμού εκμετάλλευσης και πάντως αυτή δεν καταργείται στον καπιταλισμό.
• Το μέσο κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Ελλάδας, σύμφωνα με τελευταία έκθεση του ΙΟΒΕ (Φλεβάρης 2005), παρέμενε καθηλωμένο στο 82,5% του μέσου κοινοτικού όρου με βάση το 100% στην ΕΕ των «25» και το 108,8% στην ΕΕ των «15». Επίσης, ο δείκτης πραγματικής σύγκλισης στην Ελλάδα, με βάση το 100% στην ΕΕ των «15», παρέμενε το 2004 στο 73%. Ο ΟΟΣΑ, σε πρόσφατη μελέτη, εκτιμά πως η «σύγκλιση» της αγοραστικής δύναμης των μισθών και συντάξεων της Ελλάδας, με το μέσο όρο της ΕΕ, θα έρθει μετά από 22 χρόνια! Δηλαδή το... 2027, ενώ η ΝΔ, με το προεκλογικό της πρόγραμμα, υποσχόταν σύγκλιση των μισθών της Ελλάδας με το μέσο όρο της ΕΕ μέσα στην επόμενη δεκαετία. Στρώνοντας το χαλί στην κυβέρνηση της ΝΔ να προχωρήσει εδώ και τώρα σε νέα αντιλαϊκά μέτρα, οι συντάκτες της έκθεσης του ΟΟΣΑ υποστηρίζουν πως η σύγκλιση των μισθών της Ελλάδας με το μέσο όρο της ΕΕ θα μπορούσε να επισπευστεί κατά 5 ως 9 χρόνια (το 2022 ή το 2018), αν η κυβέρνηση της ΝΔ προχωρήσει «εδώ και τώρα» σε τολμηρά διαρθρωτικά μέτρα! Βεβαίως, ούτε η αύξηση του μέσου κατά κεφαλήν ΑΕΠ, ούτε η σύγκλιση μισθών και συντάξεων με το μέσο όρο της ΕΕ αποτελούν ασφαλείς δείκτες ανόδου του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων. Μπορεί να συμβαίνει και το αντίθετο, γιατί π.χ. ο μέσος όρος του ΑΕΠ μπορεί να αυξάνεται λόγω αύξησης των κερδών και μεγέθυνσης του κεφαλαίου, ενώ η σύγκλιση των μισθών μπορεί να σημαίνει και στασιμότητα στις αυξήσεις μισθών σε άλλες χώρες της ΕΕ ή να υπάρχει τέτοια ακρίβεια που η όποια άνοδός τους να μην την αντισταθμίζει, άρα να έχουμε επιδείνωση της θέσης των εργαζομένων.

Μια μικρή γεύση για τις συνέπειες, που έχουν στα λαϊκά εισοδήματα οι γαλαζοπράσινες πολιτικές μονόπλευρης λιτότητας, μας δίνουν και τα στοιχεία που παραθέτουμε σε διπλανή στήλη (βλέπε σχετικό άρθρο με πίνακα).