Για την πορεία της ελληνικής οικονομίας, ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομίας εξέφρασαν την ανησυχία τους για τις επιπτώσεις στην ελληνική οικονομία από την επιβράδυνση, μάλλον στασιμότητα (βλέπε κρίση κατά τη μαρξιστική μεθοδολογία) στην ανάπτυξη του ΑΕΠ (βλέπε στην καπιταλιστική αναπαραγωγή) στην Ευρωζώνη. Εμμέσως, αναγκάστηκαν να παραδεχτούν την επιδείνωση της ανταγωνιστικής θέσης της εγχώριας παραγωγής εντός της Ευρωζώνης (και της ΕΕ) και να επανέλθουν στο γνωστό φάρμακο, και διά συνταγής του διοικητή της ΤτΕ: τη συγκράτηση μισθών, ημερομισθίων και συντάξεων, ώστε να μην πυροδοτούν τον πληθωρισμό.

Βέβαια, ο πρωθυπουργός χρησιμοποίησε πιο εκλεπτυσμένο εννοιολογικό και γλωσσικό ιδίωμα, αναλύοντας τους παράγοντες εξασφάλισης της οικονομικής «ασφάλειας». Υποστήριξε ότι η «σύγκλιση στους μισθούς έρχεται με τη σύγκλιση ολόκληρης της οικονομίας», ότι «αυτό γίνεται σταδιακά, ως αποτέλεσμα της συλλογικής προσπάθειας για ένα καλύτερο αύριο», ότι «η σύγκλιση οικοδομείται σταδιακά, μόνο με την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας».

Με άλλα λόγια, ισχυρίστηκε ότι οι αυξήσεις στους μισθούς και στα ημερομίσθια πρέπει να υπολείπονται από την αύξηση της παραγωγικότητας και του πληθωρισμού, ώστε να μειώνεται το «κόστος της εργασίας» και να γίνονται ανταγωνιστικότερα τα εγχώρια εμπορεύματα στην ευρωαγορά κλπ. Μάλιστα, με την πεπαλαιωμένη θεωρία του στασιμοπληθωρισμού, εξήγησε την οικονομική κρίση στη Λατινική Αμερική (ομιλία του στη ΔΕΘ), γι' αυτό και κάλεσε σε «σταυροφορία» κατά του πληθωρισμού.

Την αληθοφάνεια των ισχυρισμών του πρωθυπουργού καταρρίπτουν δεδομένα προερχόμενα είτε από τα ίδια τα κυβερνητικά επιτελεία είτε από επιτελεία κυβερνητικής επιρροής: Η εφημερίδα «Το Βήμα» (15.9.2002) αποκαλύπτει, σύμφωνα με νέα απόρρητη έκθεση του υπουργείου Ανάπτυξης, ότι ο «τιμάριθμος στο σημερινό του επίπεδο (3,5%) δεν περιγράφει επαρκώς τη σκληρή πραγματικότητα» και ότι «το 91% του Δείκτη τρέχει με ετήσιο ρυθμό 4,3% και το 49% με 6,6%». Αυτό σημαίνει ότι ο Δείκτης Τιμών Καταναλωτή υποεκτιμά την αύξηση των τιμών. Επομένως, δεν είναι αυθαιρεσία όταν υποστηρίζουμε ότι οι αυξήσεις που δίνονται με βάση την ΕΣΣΕ (λειτουργεί ως οδηγός και για τις κλαδικές Συμβάσεις) υπολογίζοντας την εξέλιξη του πληθωρισμού, στην πραγματικότητα υπολείπονται κατά πολύ από την, έστω και με χρονική υστέρηση, κάλυψη των απωλειών της αγοραστικής δύναμης των μισθών.

Αλλη πηγή πρόσφατης αποκάλυψης είναι η έρευνα του ΙΝΕ (Εκθεση 2002, σελ. 74), η οποία εκτιμά ότι οι πραγματικές αποδοχές στον επιχειρηματικό τομέα μένουν περίπου στο ύψους των αρχών της δεκαετίας του 1980. Με άλλα λόγια, από την «ανάπτυξη» βγήκαν ωφελημένοι οι καπιταλιστές αλλά όχι οι εργαζόμενοι.

Η ΝΔ ακολουθεί την τακτική ανάδειξης ορισμένων προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας και κυρίως της ασθενέστατης θέσης της μέσα στην ΕΕ (την τελευταία θέση στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ συγκριτικά με το μέσο όρο του κατά κεφαλήν ακαθάριστου προϊόντος στην ΕΕ, τη μεγάλη διαφορά των μισθών στην Ελλάδα συγκριτικά με την ΕΕ, τη διεύρυνση του εμπορικού ελλείμματος και την υποχώρηση των ελληνικών εξαγωγών στην ΕΕ, το ύψος του δημοσίου χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ κλπ.).

Ολα αυτά τα κακά συμπτώματα της ελληνικής οικονομίας, η ΝΔ τα αποδίδει στην κακή διαχείριση των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και στην κατασπατάληση των κοινοτικών εισροών αρωγής.

Στο διά ταύτα της πολιτικής της θέσης, και διά στόματος του προέδρου της στη ΔΕΘ, η ΝΔ υπόσχεται «την εισαγωγή μεγαλύτερης ευελιξίας στις εργασιακές σχέσεις» (βλέπε επέκταση της μερικής απασχόλησης), την επιδότηση νέων θέσεων εργασίας σε περιοχές υψηλής ανεργίας (βλέπε επιδότηση εργοδοτών και όχι ανέργων), αποδοτικότερη πώληση των κρατικών επιχειρήσεων. Συμπληρωματικά, ο υπεύθυνος του τομέα Οικονομίας επιβεβαίωσε την πρόθεση της ΝΔ για νέα μείωση της φορολογίας των επιχειρηματικών κερδών.

Πέραν της δημαγωγικής ανάδειξης προβλημάτων, από τις προτάσεις της ΝΔ αποκαλύπτεται η ταξική αντιλαϊκή σύμπλευσή της με το ΠΑΣΟΚ. Αυτό διαπιστώνεται και μέσω της κοινοβουλευτικής της στάσης σε στρατηγικής σημασίας επιλογές, όπως η ΟΝΕ, ο τρομονόμος.

Η ευελιξία που εμφανίζει η τακτική της ΝΔ στο κίνημα, δε θα πρέπει να μας ξεγελά. Εχει διδαχτεί από ανάλογη τακτική του ΠΑΣΟΚ, ως αντιπολιτευτικού κόμματος και, βεβαίως, η παρέμβασή της στους στόχους του κινήματος είναι αποπροσανατολιστική (π.χ. στο αγροτικό κίνημα εγκλωβίζοντάς το στα όρια των ποσοστώσεων, στο εργατικό με αιχμή το ασφαλιστικό).

Η τακτική της είναι δημαγωγική και ως προς την ανάδειξη προβλημάτων των καλύτερα πληρωμένων τμημάτων από τα μεσαία στρώματα (π.χ. δικηγόρων, πανεπιστημιακών καθηγητών) ή σχετικά ασθενέστερων τμημάτων του κεφαλαίου (των λεγόμενων μικρομεσαίων επιχειρήσεων). Τη χαρακτηρίζουμε ως δημαγωγική αντιπολιτευτική τακτική γιατί η ΝΔ τάσσεται ανοιχτά υπέρ πολιτικών μέτρων που διευκολύνουν, επιταχύνουν τη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου (υπέρ των «ελεύθερων» αγορών), υπέρ της συγκέντρωσης της γης και την προώθηση της καπιταλιστικοποίησης στην αγροτική παραγωγή.

Τάσσεται υπέρ της ιδιωτικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Διακηρύσσει ότι θα μειώσει τις κρατικές δαπάνες, θα κάνει τις κρατικές λειτουργίες αποτελεσματικότερες σε συνδυασμό με τη μεγαλύτερη απελευθέρωση των αγορών. Πρεσβεύει δηλαδή τη φιλοσοφία και πολιτική της καπιταλιστικής κίνησης, η οποία ναι μεν αναπαράγει τη διαφοροποίηση των μεγεθών μέσα στην τάξη του κεφαλαίου και των μεσαίων στρωμάτων, αλλά με κύκλους καταστροφής τους και τάση συρρίκνωσής τους.