Η κυβέρνηση, η αξιωματική αντιπολίτευση, ο ΣΕΒ, το ΙΝΚΑ και οι κάθε είδους «νεροκουβαλητές» της ελεύθερης αγοράς προσπαθούν, με μια σειρά διάτρητα επιχειρήματα, να θολώσουν τα νερά γύρω από τις αιτίες και κατά συνέπεια τους μεγάλους υπεύθυνους για την ακρίβεια και την κερδοσκοπία στην αγορά. Ποιος, άραγε, να λέει την αλήθεια από όλους αυτούς οι οποίοι, το τελευταίο δεκαπενθήμερο, ασχολήθηκαν και πήραν θέση για το θέμα της ακρίβειας;

Οποιος δεν κλείνει τα μάτια του για να μη δει την πραγματικότητα, σίγουρα θα διαπιστώσει ότι λένε τη μισή αλήθεια:

• Ο πρωθυπουργός, η κυβέρνηση (και όσοι συμφωνούν μαζί τους), όταν υποστηρίζουν πως για την ακρίβεια φταίνε μόνο οι μεγάλες αυξήσεις στις ιδιωτικές υπηρεσίες και τα αγροτικά προϊόντα, ενώ κάνουν πως δε βλέπουν τις τσουχτερές αυξήσεις που επιβλήθηκαν στα τιμολόγια ορισμένων ΔΕΚΟ και δημόσιων υπηρεσιών (όπως στα τέλη κυκλοφορίας πάνω από 10%, στη ΔΕΗ πάνω από 3,8%, κλπ.)
• Η ΝΔ και όσοι συμφωνούν με τις θέσεις της, που υποστηρίζουν πως φταίνε μόνο οι μεγάλες αυξήσεις στα τιμολόγια των ΔΕΚΟ και άλλων υπηρεσιών του δημόσιου που εγκρίθηκαν από την κυβέρνηση, κάνοντας πως δε βλέπουν τις τσουχτερές αυξήσεις (συχνά διψήφιο ποσοστό) που επιβάλλουν σε είδη και υπηρεσίες πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης οι μεγάλες εμποροβιομηχανικές επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα.
• Η ηγεσία του ΣΕΒ που - προσπαθώντας να βγάλει άσπιλους και αμόλυντους τους εμποροβιομήχανους από το κύμα ακρίβειας στην αγορά - επικαλείται τα στοιχεία της ΕΣΥΕ για το πρώτο εξάμηνο του 2002, για να μας πείσει ότι ο τιμάριθμος λιανικής αυξάνεται ταχύτερα από τον τιμάριθμο χονδρικής και άρα οι εμποροβιομήχανοι δεν κερδοσκοπούν! Ο πρόεδρος του ΣΕΒ αποσιωπά το γεγονός - που τεκμηριώνεται από τα στοιχεία της ΕΣΥΕ τα οποία μας πληροφορούν ότι πριν την έξαρση της ακρίβειας και του πληθωρισμού στο τελευταίο δωδεκάμηνο, είχαν προηγηθεί τσουχτερές αυξήσεις των τιμών χονδρικής, οι οποίες επιβλήθηκαν και από τους βιομηχάνους και από τους χονδρέμπορους. Ετσι, ενώ ο τιμάριθμος χονδρικής αυξήθηκε 7,8% το 2002 και 3,5% το 2001, ο τιμάριθμος λιανικής αυξήθηκε 3,2% και 3,4% αντίστοιχα.
• Και, βέβαια, λένε 100% ψέματα οι βιομήχανοι όταν υποστηρίζουν διά στόματος του προέδρου του ΣΕΒ πως για την ακρίβεια φταίει μόνο το εμπόριο και όχι η βιομηχανία. Τα στοιχεία της ΕΣΥΕ μας πληροφορούν πως μεγάλες ανατιμήσεις επιβλήθηκαν και από τους βιομηχάνους και από τους χονδρέμπορους. Ετσι, ενώ ο γενικός δείκτης τιμών χονδρικής (καταγράφει τις αυξήσεις που επιβάλλουν και οι βιομήχανοι και οι χονδρέμποροι) ήταν το 7,8% και 3,5% αντίστοιχα, ο επιμέρους δείκτης τιμών για τα βιομηχανικά προϊόντα (που δείχνει τις ανατιμήσεις που επιβλήθηκαν μόνο από τους βιομήχανους) αυξήθηκε 8,4% το 2000 και 3,1% το 2001.

Είναι φανερό ότι ο μεγάλος ένοχος για την κερδοσκοπία και την ακρίβεια στην αγορά - τα σπασμένα της οποίας πληρώνουν τα πλατιά λαϊκά στρώματα - είναι η κυβερνητική πολιτική των «απελευθερωμένων τιμών» και γενικότερα των «ελεύθερων αγορών». Αυτή η πολιτική, την οποία υπηρετεί πιστά η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και υπερασπίζεται με κάθε δυνατό τρόπο η Νέα Δημοκρατία, σαν γνήσιος εκπρόσωπος του νεοφιλελευθερισμού, επιτρέπει σε όλους εκείνους που έχουν το πάνω χέρι στη διαμόρφωση των τιμών και ελέγχουν τις αγορές, να αυξάνουν όποτε και όσο θέλουν τις τιμές, με βασικό κριτήριο τη μεγιστοποίηση των κερδών τους. Σ' αυτό συνηγορούν και τα διψήφια - και συχνά τριψήφια - ποσοστά αύξησης των κερδών, που μας πληροφορούν πως στην Ελλάδα έχουμε πληθωρισμό κερδών και όχι μισθών. Οχι βεβαίως οτι με άλλη πολιτική διαχείρησης η κατάσταση μπορούσε να ήταν καλύτερη, γιατί και στο παρελθόν, πριν εφαρμοστεί η ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική, η μάστιγα της ακρίβειας ήταν παρούσα.

Με την πολιτική «απελευθέρωσης των αγορών»:

• Προχωρούσαν στην ψήφιση νόμων και διατάξεων για την πλήρη απελευθέρωση των τιμών και την κατάργηση στοιχειωδών ελέγχων, αφήνοντας στον... πατριωτισμό των μονοπωλίων και των μεγαλοεπιχειρηματιών τη συγκράτηση των τιμών και του πληθωρισμού.
• Προωθούσαν τις ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών (ΔΕΚΟ) και υπηρεσιών του δημοσίου, αυξάνοντας τα τιμολόγια των ΔΕΚΟ. Κι αυτό, γιατί σήμερα οι ΔΕΚΟ και άλλες υπηρεσίες του δημοσίου που έχουν παραχωρηθεί (μερικά ή ολικά στο ιδιωτικό κεφάλαιο) λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, που σημαίνει ότι καθορίζουν τις αυξήσεις τιμών στα είδη και υπηρεσίες που προσφέρουν με γνώμονα την αύξηση των κερδών που θα μοιραστούν μεταξύ τους οι μέτοχοι.

Με βάση όλα τα παραπάνω, μπορούμε να καταλήξουμε αβίαστα στο συμπέρασμα ότι τα μέτρα για την αντιμετώπιση της ακρίβειας και του πληθωρισμού, που αποφάσισε η κυβέρνηση στην προχτεσινή συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου, αποτελούν ένα προεκλογικό πυροτέχνημα. Και δε θα αποδώσουν γιατί αφήνουν στο απυρόβλητο τη ρίζα του κακού που γεννά, παράγει και αναπαράγει την ακρίβεια και ρίχνει λάδι στη φωτιά του πληθωρισμού. Την καλύτερη απόδειξη ότι η ακρίβεια και η κερδοσκοπία στην αγορά δεν αντιμετωπίζεται με «ενδεικτικές τιμές», τις γνωστές «συμφωνίες κυρίων» και τις «επιτροπές ανταγωνισμού», μας τις δίνει το πρόσφατο και παλαιότερο παρελθόν και το ότι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Η ακρίβεια, με όποια πολιτική διαχείρησης, θα είναι παρούσα, όσο υπάρχει το σύστημα της εκμετάλλευσης. Γι'αυτό οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα, τον αγώνα τους ενάντια στην ακρίβεια πρέπει να τον συνδέουν με τον αγώνα για την ανατροπή της πολιτικής των μονοπωλίων.