Πού είναι, μωρέ, όλοι εκείνοι οι μοσχαναθρεμμένοι επαναστάτες του Μάη του '68; Μιλάω για τους Σολάνες και τους Κον Μπεντίτ κι άλλα τέτοια ερυθρόμορφα αγγεία του Κεφαλαίου, που έβγαζαν τα νιάτα απέναντι στην Εξουσία με ...φαντασία. Τους ηγέτες κινημάτων ελπιδοφόρων ως προς τα πραγματικά κίνητρα, αλλά ιδεολογικά ευνουχισμένων. Με στρατιές νέων να πιστεύουν, στις καφετέριες και τα οδοφράγματα, πως το «υπεράνω κομμάτων» είναι το τέλειο άλλοθι των υποκειμένων απέναντι στη συλλογική ευθύνη, καβάλησαν την Εξουσία, θεοποίησαν την επιτυχία που ενέκριναν τ' αφεντικά και τώρα λουφάζουν. Στα πενήντα και στα εξήντα, είναι μαχμουρλίδικο και γοητευτικό να στηλιτεύεις τα δουλάκια - νιάτα τρίτης και δεύτερης γενιάς μετανάστες στο δήθεν χωνευτήρι των ιδεών, τη Γαλλία, βλέποντας τον τρόμο των αστών και των μικροαστών από την τηλεόραση. Αντε και αρθρογραφώντας για τη χρησιμότητα των καμερών στους δρόμους, τα ευρωεντάλματα, τις Σένγκεν κι άλλους κατασταλτικούς μηχανισμούς, το «ναι» στο «ευρωσύνταγμα», που θα ...απέτρεπε τέτοιες εξελίξεις κι άλλα μαύρα νεοταξίτικα κουραφέξαλα.

Την ώρα που ο έφηβος από την Αλγερία, τη Μαρτινίκα, τη Νέα Καληδονία, την Κορσική ακόμη, συνειδητοποίησε πως δε θα γίνει ποτέ Ζινεντίν Ζιτάν, αλλά θα φοράει τις μπλούζες και τα αθλητικά παπούτσια με την υπογραφή του, τόσο ακριβά σε κόστος, ώστε να πρέπει άνεργος κι αμόρφωτος να γίνει κλέφτης ή βαποράκι ή φονιάς για να τα αποκτήσει, γέμισε η αγορά με αναλυτές, σχολιαστές, πολιτικούς αμοραλιστές και βρώμισε ο τόπος. Η πρώτη προσέγγιση σαν του Σαρκοζί: Μπορεί και να έχουν δίκιο ως προλεταριάτο, αλλά είναι λούμπεν προλεταριάτο. Τα μαυράκια, τα αραβάκια, τα μουσουλμανάκια, αντί να ευγνωμονούν τη ...δεύτερη πατρίδα τους, που δεν τους έσφαξε στα πλαίσια των διεθνών υποχρεώσεων και εθνικών της συμφερόντων, τη μισούν και καίνε τ' αμάξι του γείτονα και το περιπολικό του «φλικ» (μπάτσος στα γαλλικά). Στοιβαγμένοι σε γκέτο. Με την υποχρεωτική εκπαίδευση να σταματάει στα 14, δυο χρόνια λιγότερη απ' ό,τι ήταν, δηλαδή. Ανεργοι. Εξαρτημένοι από άνεργους ή προσωρινώς κι αθλίως απασχολούμενους γονείς, που μισοκατάφεραν να κρύβουν, χρόνια τώρα, τη δουλεία στην οποία έχουν περιπέσει. Οι συνήθως μουσουλμάνοι Μοχάμετ και Φατμέ, εκ γενετής πλέον πιθανοί τρομοκράτες, μπορούν να επιζούν στις εσωτερικές γαλλικές φριχτές αποικίες του 21ου αιώνα, φτάνει να μη φαίνονται. Χωρίς μαντίλα και σαρίκια θα προσμετρώνται στα κάτεργα της παγκοσμιοποίησης ως αναλώσιμοι και απελάσιμοι ημιγάλλοι ημιπολίτες.

Κι ο μαύρος νεοταξίτης, ο ενσωματωμένος στο σύστημα Κον Μπεντίτ, κι ο Ούγγρος μετανάστης Σαρκοζί, που πούλησε την καταγωγή του για να γλιστράνε ταξικά οι ράμπες της εξουσίας, σπέρνουν κονδύλια προς τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις παντός καιρού. Αυτές θα κάνουν τώρα τη βρωμοδουλιά. Θα πάνε με τζιπ στα γκέτο και θα πουλάνε το γνωστό αμερικάνικο όνειρο, μοιράζοντας μπλουτζίν και κασετόφωνα ή μπάλες μπάσκετ, κατασκευασμένες στην Κίνα ή από τους άνεργους 7χρονους στις πρώην γαλλικές αποικίες της Ινδονησίας. Κι ύστερα θα τους πούνε πως άμα καταφέρουν να παράγουν οι ίδιοι φθηνότερα από τους ομηλίκους τους δούλους εκτός Γαλλίας τα προϊόντα που θέλουν τ' αφεντικά, τότε ίσως βρουν μια δουλιά.

Οι φωνές που αντιστέκονται στη λουμπενοποίηση και τη δαιμονοποίηση των γκέτο δε λείπουν. Χάνονται, όμως, εύκολα στον κυρίαρχο οχετό. Που λειτουργεί ύπουλα απλουστευτικά. Δίνει πειστικές ερμηνείες, ικανές να τρομοκρατήσουν τις μάζες, τόσο ώστε να κρύβονται τα πραγματικά, γενεσιουργά των γκέτο, πολιτικά αίτια. Γι' αυτό και τώρα τελευταία θ' ακούσατε τους Ελληνες και ξένους δυτικολάγνους κι ευρωλάγνους πολιτικούς να χρησιμοποιούν τόσο συχνά το επίθετο «φοβικός», για να στηλιτεύσουν κάθε απόπειρα στήριξης των ονείρων των απόκληρων νιάτων όπου Γης. Είναι το λεξιλόγιο των πραγματικά φοβισμένων από την επέλαση των κολασμένων, καθώς ο εξομοιωτής του παραδείσου τους, τα 'φτυσε.