«Εκμηδενίστηκε η ορμή μου

Εγινε χιόνι το κορμί μου

Από μια εικόνα κρεμαστή

Χρωματιστή

Από 'να ποδοσφαιριστή

Που σφυροκόπαε τη βροχή

Θεέ μου με τι ψυχή

Γινόταν ο ίδιος πάθος

Εικόνα και βροχή

Μες στην τηλεοπτική μου

Συσκευή.

****

Ο Μπεστ υπήρξεν ο...

υπήρξεν ο...

καλύτερος!

Ο Μπεστ υπήρξεν ο...

υπήρξεν ο...

καλύτερος!

***

Ετσι θα τραγουδάνε τα παιδιά

Της Αλμερίας

Αλλά και της Αγγλίας

Της Αλβανίας, της Αρμενίας

Της Τασμανίας και της Δανίας

Σε μια εποχή μελλοντική.

***

Ο Μπεστ υπήρξεν ο...

Κι όσο για μένα

Ετσι καθώς θα 'μαι χωμένος

Στην πατρική μου Γη

Οι απόγονοι

Θα 'ρχονται κάθε Κυριακή

Να με ποτίζουν έρωτα

Ψωμάκι και βροχή

Κι όταν θα σουρουπώνει

Θα στέκουν μπρος μου Προσοχή

(Οι απόγονοι)

Γιορτάζοντας το πάθος μου

Για μια φωτογραφία χρωματιστή

Γι' αυτόν τον Γεώργιο Μπεστ

Τον ποδοσφαιριστή».

*

Κι όμως, το ποδόσφαιρο και η Τέχνη μπορούν να συναντηθούν. Γιατί το ποδόσφαιρο, το καλό ποδόσφαιρο (πέρα από την «παράγκα», πέρα από την καπηλεία και το σφετερισμό του αθλήματος από τους «παράγοντες»), είναι Τέχνη! Οσοι δεν το αντιλαμβάνονται (παραδίδοντας μοιραία το λαϊκότερο άθλημα στη «μαφία» που το διαφεντεύει), όσοι θέλουν να είναι «διανοούμενοι» για τους VIP με τις σουίτες στα γήπεδα και όχι διανοούμενοι για το λαό της εξέδρας, δεν έχουν παρά να χλευάσουν τους παραπάνω στίχους. Ας χλευάσουν κι αυτόν που σκάρωσε τους στίχους, τον Μάνο Χατζιδάκι.

Ναι, ναι, του Χατζιδάκι είναι οι στίχοι! (από το «Αιώνιο Πάθος: Μια μπαλάντα για τον Τζορτζ Μπεστ»).