«

Εχω χάσει το μεγαλύτερο μέρος της όρασής μου και συνεχώς χάνω. Κάτω από τις συνθήκες στέρησης της ελευθερίας μου ξεύρω ότι θα τυφλωθώ και ότι η διαδικασία αυτή επιταχύνεται. Θέλω, όμως, να σας δηλώσω ότι και τυφλή θα έχω ακόμα εφόδια να πολεμήσω τη δικτατορία. Μου μένουν τ' αυτιά μου, η γλώσσα μου, το μυαλό μου και μ' αυτά θα πολεμήσω τη δικτατορία». Το παραπάνω απόσπασμα είναι από την ομιλία της Μίνας Γιάννου - διατέλεσε μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ - μπροστά στη Δικαστική Επιτροπή της Χούντας και δημοσιεύεται στον «Οδηγητή» που κυκλοφορεί. Επέτειος του Πολυτεχνείου αύριο και σκέφτομαι ότι, με τον καιρό, κάποιοι μπορεί να έχουν λησμονήσει και άλλοι να μην έμαθαν ποτέ, ποιοι και πώς πρωτοστάτησαν στον αγώνα κατά της δικτατορίας. Μερικοί, μάλιστα, φτάνουν στο σημείο να ισχυρίζονται ότι ο λαός μας αποδέχτηκε τους στρατοκράτες και ν' αμφισβητούν την αγωνιστική πρωτοπορία των κομμουνιστών.

Σήμερα που οι συμβιβασμένοι εμφανίζονται ρεαλιστές, οι απόντες δηλώνουν δικαιολογημένοι, οι «άκαπνοι» αυτοανακηρύσσονται αντιστασιακοί, σήμερα που αποδεικνύεται ότι για κάποιους η συμμετοχή στον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου αποτέλεσε «πολιτική επένδυση» και εισιτήριο εισόδου στη «νομενκλατούρα» της αστικής εξουσίας, χρειάζεται να υπενθυμίζουμε ποιοι τότε αγωνίστηκαν χωρίς ιδιοτέλεια και τώρα συνεχίζουν στον ίδιο δρόμο. Αυτή η υπενθύμιση δεν κινείται από κομματικό εγωισμό, δεν αποσκοπεί στην πολιτική εκμετάλλευση. Δε στοχεύει απλώς στη δικαίωση της ιστορικής αλήθειας, αλλά και στην εξαγωγή των σωστών συμπερασμάτων, που θα βοηθήσουν στη συνέχιση του αγώνα για τα τωρινά και τα μελλούμενα.

Ας σκεφτούν, λοιπόν, όσοι δεν αφομοιώθηκαν, πλήρως, στη σημερινή πραγματικότητα της ισοπέδωσης των πάντων, της υποτίμησης των πραγματικών αξιών, της υποβάθμισης των ιδανικών και των οραμάτων, ποιοι τότε πάσχιζαν να δώσουν αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο στην εξέγερση του Νοέμβρη και τώρα εξακολουθούν να φωνάζουν «Εξω οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ». Ποιοι συνεχίζουν να παλεύουν για την ελευθερία της σκέψης και της συνείδησης, για ουσιαστική δημοκρατία, για Παιδεία χωρίς ταξικούς φραγμούς, για τη λαϊκή κυριαρχία. Ποιοι αντιμάχονται σταθερά το «κλίμα» εθνικής υποταγής, συλλογικής απογοήτευσης, ατομικής μοιρολατρίας. Ποιοι προσφέρουν την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο του ελληνικού λαού, σε μια διαφορετική Ελλάδα.

Κάθε έντιμος και αντικειμενικός άνθρωπος θα παραδεχτεί ότι είναι οι κομμουνιστές που ποτέ δεν «έριξαν τις ασπίδες», ποτέ δεν εντάχθηκαν στο «κατεστημένο» κι επιμένουν να «φυλάττουν Θερμοπύλας», καλώντας σε νέα «έφοδο στους ουρανούς». Δεν είναι οι μόνοι. Υπάρχουν κι άλλοι που βαδίζουν στο δρόμο της πάλης. Αλλά, η ζωή δείχνει ότι το ΚΚΕ είναι ο «κινητήρας» των λαϊκών αγώνων κι ο «καταλύτης» των κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων στη χώρα μας. Η παρουσία του δεν είναι απλώς ωφέλιμη για την εργατική τάξη και το λαό μας, αλλά και αναντικατάστατη. Οχι μόνο για την υπεράσπιση των λαϊκών δικαιωμάτων και συμφερόντων, αλλά και για την αντικατάσταση της καπιταλιστικής κοινωνίας με τη σοσιαλιστική. Ετσι ώστε τα οράματα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου να δικαιωθούν και τα όνειρα να πάρουν εκδίκηση...