Πρόσφατα συνάντησα κάποιους «δικούς» μου, ξενιτεμένους εδώ και δεκαετίες στις ΗΠΑ. Είπα να κάνω μερικές ερωτήσεις, σχετικά με το επίπεδο ζωής που έχουν εκεί τα πλατιά λαϊκά στρώματα. Είπα να είμαι και κάπως συγκρατημένος, να μην φανώ προκατειλημμένος ή αγενής απέναντι στους συνομιλητές μου. «Κοντολίζα ή Χίλαρι ετοιμάζουν; Πάτε για γυναίκα Πρόεδρο;», «Ποια γυναίκα και... Οπως θέλουν τα κάνουν, όποιον θέλουν βάζουν και τα ίδια γίνονται. Ο ένας αιματοκύλησε τη Γιουγκοσλαβία, ο άλλος πήγε στο Ιράκ να κλέψει τα πετρέλαια. Τι συζητάμε τώρα...».

Κατεβάσαμε μια γουλιά καλό κρασί, απ' το «δικό» μας. «Οι εικόνες από τη Νέα Ορλεάνη ήταν αποκάλυψη για πολλούς ανθρώπους, που δεν είχαν αντίληψη της φτώχειας και της ανημποριάς που υπάρχει εκεί», «Σίγουρα, και δεν είναι μόνο ο νότος. Πρέπει να δεις ακόμα και στη Νέα Υόρκη, τη "βιτρίνα", οικογένειες ολόκληρες να διαβιούν κάτω από τις γέφυρες. 'Η να χώνονται στις γαλαρίες του μετρό, αγκαλιά με τα ποντίκια, μιλάμε για εκατομμύρια ποντίκια στις στοές, όπως υπολογίζουν οι Αρχές. 'Η να ξαπλώνουν στις σχάρες του εξαερισμού του μετρό, τυλιγμένοι με χαρτόνια, για λίγη ζέστη. Και δεν είναι λίγοι, όπως φαίνονται καμιά φορά στις ταινίες. Είναι πολλοί. Θυμάμαι πριν μερικά χρόνια ένα συμπατριώτη μας, είχε δει εδώ πίσω στην πατρίδα, κάποιον να ψάχνει στα σκουπίδια, και επέμενε κατηγορηματικά ότι στην Αμέρικα δε γίνονται τέτοια πράγματα. Σκέφτομαι να πάρω μια μέρα μια φωτογραφική μηχανή, και να απαθανατίσω όλους αυτούς που χώνονται στα σκουπίδια, τρώνε από εκεί, πίνουν ό,τι βρουν στα πεταμένα τενεκεδάκια και τα μαζεύουν, να τα πουλήσουν μετά για αλουμίνα, να εξασφαλίσουν μερικά σεντς. Μία κατάσταση απαίσια».

Ξαναγεμίσαμε τα ποτήρια. «Βέβαια κι εδώ, στην Ευρωπαϊκή Ενωση, π.χ. στη Γαλλία, φαίνεται ξεκάθαρα ότι τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Τα επεισόδια στα γκέτο των γαλλικών μεγαλουπόλεων και του Βελγίου...», «Οπωσδήποτε. Μονοπώλια έχετε κι εδώ. Νέα Τάξη Πραγμάτων. Οπως και χειραγώγηση με διάφορα μέσα, της συνείδησης της κοινωνίας, ειδικά της νεολαίας, που μένει αποχαυνωμένη να τα παρακολουθεί και να τα υφίσταται».

Πάνω - κάτω έτσι τα είπαμε. Και πριν φύγουν για τις ΗΠΑ είχαν αγωνία να βρουν και να πάρουν μαζί ένα dvd που μοίρασε παλαιότερα η εφημερίδα. Το «Η αλήθεια για τα παιδιά της Ελλάδας». Ενα ντοκιμαντέρ - άξιο θαυμασμού το πώς γυρίστηκε, με τόσο ελάχιστα μέσα, εν μέσω των σκληρών μαχών του Δημοκρατικού Στρατού - για το πώς φυγαδεύτηκαν τα παιδιά των μαχητών στις σοσιαλιστικές χώρες και σώθηκαν. Αυτή η συζήτηση με τους Αμερικάνους, μου άφησε έτσι ένα χαμόγελο, και για πολλά άλλα παιδιά της Ελλάδας, που και στο στόμα του λύκου ακόμα, κράτησαν την αλήθεια καθαρή.