Στο θέατρο «Αμόρε», από το «Θέατρο του Νότου», συντελείται μια πολύπλευρα σημαντική σκηνική δημιουργία του φετινού θεατρικού χειμώνα. Το ανέβασμα για πρώτη φορά στην Ελλάδα και σε μια έξοχη, παρά τη λιτότητα της σκηνογραφικής και ενδυματολογικής όψης της, παράσταση του έργου του Χάινριχ φον Κλάιστ «Αμφιτρύων». Μια παράσταση με μέσα «φτωχού θεάτρου», υψηλής, όμως καλλιτεχνικής ποιότητας, που προσφέρει μεγάλη αισθητική απόλαυση και αποδείχνει ότι στο θέατρο «εν αρχή ην ο Λόγος» και τελικός, κυρίαρχος πομπός του ο ηθοποιός. Ο Κλάιστ εμπνεύστηκε το έργο του από την ομώνυμη κωμωδία του Μολιέρου, ο οποίος επίσης βασίστηκε στο ομώνυμο έργο του Λατίνου κωμωδιογράφου Πλαύτου, που κι αυτός βασίστηκε στον αρχαιοελληνικό μύθο. Ενας μύθος που «διηγείται» ότι ο Δίας, παίρνοντας τη μορφή του βασιλιά Αμφιτρύωνα, με παραστάτη τον Ερμή, που κι αυτός παίρνει τη μορφή του Σωσία - του υπηρέτη του Αμφιτρύωνα, παραπλανά και αποπλανά ερωτικά την Αλκμήνη, την πιστή σύζυγο του νικητή στον πόλεμο βασιλιά, πριν ακόμα εκείνος προλάβει να γυρίσει από το μέτωπο. Ο Κλάιστ αξιοποιεί όλα τα κωμικά επεισόδια του μύθου, στήνοντας μια δική του, λεπτότατης ειρωνείας και φαρσικής πλοκής, εκδοχή του μύθου. Εκδοχή, που «παίζει» κρυφτούλι, μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, μεταξύ της αλήθειας και των ανομολόγητων πόθων και πράξεων των ανθρώπων. Εμμέσως μιλά για την ανθρώπινη υπόσταση του «θεού» και τη «θεϊκή» του ανθρώπου και εμμέσως σχολιάζει τη ρευστότητα και σχετικότητα των εννοιών αλήθεια - ψέμα, πίστη - απιστία, σαρκικός έρωτας - αγάπη. Το έργο ευτύχησε καθ' όλα. Με τη θαυμάσια, χυμώδους χιούμορ και ποιητικού μέτρου και ρυθμού, παρά την ελευθερόστιχη μορφή της, μετάφραση του Γιώργου Δεπάστα. Με το «γυμνό» σκηνικό και τα «ταπεινά» κοστούμια της Λίλης Πεζανού. Με τους φωτισμούς του Λευτέρη Παυλόπουλου, την παιγνιώδη μουσική του Κώστα Ανδρέου. Προπάντων ευτύχησε με τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Νίκου Χατζόπουλου, που εξελίσσεται σε εξαιρετικό δάσκαλο ηθοποιών, εφαρμόζοντας το «εν αρχή ην ο Λόγος». Με τέτοια σκηνοθετική αντίληψη είναι επόμενο το συνολικά σημαντικό και γελαστικά ευφρόσυνο ερμηνευτικό επίπεδο όλων των ηθοποιών της διανομής και τα ερμηνευτικά «διαμαντάκια» των αποδειγμένα ταλαντούχων ηθοποιών στους κύριους ρόλους. Ο ένας καλύτερος από τον άλλο. Δύσκολη η ιεράρχηση των ερμηνειών τους. Γι' αυτό τους αναφέρουμε με τη σειρά εμφάνισης: Κοσμάς Φουντούκης, Θανάσης Δήμου, Γιάννης Νταλιάνης, Μαρία Σκουλά, Αννα Μάσχα, Νίκος Καραθάνος.