Ως θάνατο εν ζωή έως ότου ο φυσικός θάνατος βάλει τέλος στον αλληλοσπαραγμό των δύο φύλων, σπάζοντας την αλυσίδα αγάπης και μίσους που δένει τους συζύγους, βίωσε το γάμο ο νόθος «γιος της δούλας», ο μεγάλος δραματουργός του κοινωνικού ρεαλισμού και ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής, Στρίντμπεργκ. Αντλώντας, αλλά και «δανείζοντας» σε αρκετά πρόσωπα των έργων του τα δικά του βασανιστικά βιώματα - βιώματα παράγωγα της αστικής κοινωνίας, «μήτρας» λ.χ. ταξικών διακρίσεων, υποκρισίας, οικονομικής, ηθικής και κοινωνικής ανισότητας, απαξίωσης αξιών και φθοράς των θεσμών, συγκρουσιακών σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων και στο επίπεδο του γάμου και της οικογένειας - ο Στρίντμπεργκ συνόψισε με αρκετά αριστουργηματικά έργα του, μεταξύ των οποίων και «Ο χορός του θανάτου», την τραγωδία των συγκρουσιακών συζυγικών σχέσεων. Νόθος, φτωχός, παντρεμένος με μια όμορφη, πρώην θεατρίνα (όπως και ο Στρίντμπεργκ) και περιθωριοποιημένος σε μια ερημική περιοχή, ο λοχαγός - το κεντρικό ανδρικό πρόσωπο στο «Χορό του θανάτου» - «πεθαίνει» καθημερινά από την οικονομική ανέχεια, την κοινωνική τους απομόνωση, τους καυγάδες τους για το ποιος αποφασίζει για τη ζωή της κόρης τους, τις συγκρούσεις και αλληλοκατηγορίες τους. Ο νεανικός έρωτάς τους κατάντησε δυστυχία και μίσος, καθημερινός ψυχολογικός «θάνατος», που, τελικά, θα σκοτώσει το λοχαγό, όταν, με την εμφάνιση ενός άλλου άντρα - νεανικού έρωτα της γυναίκας του, εκείνη σχεδιάζει και του το λέει πως θα τον εγκαταλείψει. Το έργο, σε απόδοση της Ντένης Θέμελη, με επιβλητικά ρεαλιστικό σκηνικό του Βασίλη Τσιντσικώφ, υπηρετείται απολύτως, με τη σεμνότατη, μετρημένη, καθάριας ρεαλιστικής αλήθειας σκηνοθεσία του Γιώργου Μεσσάλα, ο οποίος υπογράφει και τα καλαίσθητα, αρμόζοντα κοστούμια εποχής. Το πολύ καλό παραστασιακό αποτέλεσμα στηρίζεται και στις μελετημένες και καλοδουλεμένες, ψυχογραφικά και χαρακτηρολογικά, ερμηνείες των τριών πρωταγωνιστών - Ντένης Θέμελη, Γιώργου Μεσσάλα, Γιώργου Λέφα. Θετική είναι και η ερμηνευτική συμβολή του Παναγιώτη Σπηλιοτόπουλου.