Την πλήρη παράδοση της ελληνικής κινηματογραφίας στο κεφάλαιο «υποσχέθηκε» ο υφυπουργός Πολιτισμού, Π. Τατούλης, κατά την προχτεσινή έναρξη του «διαλόγου» με τους φορείς του οπτικοακουστικού χώρου, πάνω στο αντιδραστικό και επικίνδυνο νομοσχέδιο περί κινηματογράφου.

Ο υφυπουργός ξεκαθάρισε με τρόπο που δε χωρά παρερμηνείες ότι το νομοσχέδιο «αποκρατικοποιεί» τη διαδικασία της κινηματογραφικής παραγωγής και «κινεί τον κινηματογράφο με τους νόμους της αγοράς». Προειδοποίησε, μάλιστα, ότι στο μέλλον θα υπάρξει πρόβλημα με τις επιχορηγήσεις, γι' αυτό και με το νομοσχέδιο «επιλέγεται το σχήμα» των ανωνύμων εταιριών, γεγονός που συνέδεσε τόσο με τις αντιδραστικές αλλαγές στις ΔΕΚΟ, όσο και με το έτερο νομοθετικό τερατούργημα περί «σύμπραξης» δημοσίου και ιδιωτικού τομέα.

Πρόκειται για οφθαλμοφανή υπαγωγή του κινηματογράφου στον στρατηγικό στόχο του ευρω-ενωσιακού κεφαλαίου για αύξηση της ανταγωνιστικότητάς του, με όλα τα επικίνδυνα παρελκόμενα και πρώτα απ' όλα την πλήρη αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων προς το αντιδραστικότερο. Στην προκειμένη περίπτωση, για τους δημιουργούς, υπάρχει ακόμη ένα «παρελκόμενο»: Η υποταγή της κινηματογραφικής τέχνης στις ορέξεις των εταιριών και η μετατροπή της καλλιτεχνικής έκφρασης σε προϊόν με σκοπό το κέρδος. Αυτή η διαπίστωση προκύπτει όχι μόνο από τις προχτεσινές δηλώσεις του υφυπουργού, αλλά και μέσα από το ίδιο το σ/ν, με το οποίο συστήνονται ΑΕ για να διαχειριστούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, τόσο την παραγωγή, όσο και τη διανομή και «προβολή» της ελληνικής ταινίας.

Από αυτή την άποψη, η κριτική των φορέων περί «άκριτου γραφειοκρατικού συγκεντρωτισμού» και «κρατισμού» μοιάζει να αγνοεί την ταξική φύση του κράτους και ότι αυτό το κράτος υπάρχει για να διασφαλίζει τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Ετσι, «ακυρώνονται» και πολλές από τις σωστές παρατηρήσεις που ακούστηκαν, αφού φαίνεται πως ορισμένοι φορείς εκλαμβάνουν ως «αντίφαση» το γεγονός ότι αυτές οι ΑΕ θα είναι μονομετοχικές, με μία μετοχή του ΥΠΠΟ, και ταυτόχρονα θα λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.

Από την ίδια τη φύση και τη θέση τους στον καταμερισμό της παραγωγής, οι θέσεις και η κριτική των φορέων, λόγω των διαφορετικών συμφερόντων τους, δεν είναι, ούτε μπορούν να αποτελέσουν κοινό «μέτωπο». Για παράδειγμα, οι παραγωγοί (ΣΑΠΟΕ) δήλωσαν ότι αρνούνται να συζητήσουν το σ/ν, επειδή δεν έχει κατατεθεί προς συζήτηση το άλλο νομοσχέδιο για τα φορολογικά «κίνητρα» για τον κινηματογράφο (σ.σ. ο υφυπουργός είπε ότι βρίσκεται στο υπουργείο Οικονομικών), που είχε ανακοινώσει το υφυπουργός την περασμένη άνοιξη από τις Κάννες. Θυμίζουμε ότι πρόκειται για «κίνητρα» που ευνοούν την «εισβολή» των πολυεθνικών του οπτικοακουστικού και κινούνται στη λογική της «χρήσης» της Ελλάδας ως «σκηνικού» για να γυρίζονται υπερπαραγωγές... στο όνομα της «ανάπτυξης» της εγχώριας κινηματογραφίας.

Την απόσυρση του νομοσχεδίου και την επανασύνταξή του με τη συμμετοχή των φορέων ζήτησε η Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, χωρίς όμως να πλησιάζει την ουσία, αν και επισήμανε μερικά στοιχεία, όπως η κατάργηση των αιρετών εκπροσώπων στα νέα θεσμικά όργανα, η θεσμοθέτηση της αδιαφάνειας στο ζήτημα των οικονομικών «ενισχύσεων» προς τους ξένους παραγωγούς, το χτύπημα της μικρής παραγωγής.

Εκ μέρους των σκηνοθετών μικρού μήκους ταινιών επισημάνθηκε η απουσία στήριξης αυτού του κινηματογραφικού είδους στο ν/σ, η απουσία της κινηματογραφικής εκπαίδευσης και η μη αναφορά των κινηματογραφικών αρχείων. Οι αιθουσάρχες διαπίστωσαν πως δεν υπάρχει καμία προστασία για τη μονή αίθουσα, σε αντίθεση με τα πολυ-σινεμά που ευνοούνται από το σ/ν. Και το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών έκανε λόγο, μεταξύ άλλων, για κρατικό «παρεμβατισμό» μέσω του σ/ν(!), καταφέρθηκε κατά των ΑΕ, επειδή «θα λειτουργούν με πόρους που θα έπρεπε να διατεθούν στην παραγωγή και τη διανομή» κ.ά.