Ο βιασμός του ανθρώπου και η μεταμόρφωσή του σε ακούσιο ή εκούσιο, ασύνειδο ή συνειδητό θύτη-βιαστή άλλων ανθρώπων, κυρίως η μετατροπή του σε μισθωτό «όργανο» μιας κοινωνίας στηριγμένης στη βία, είναι το θέμα του εξαιρετικού, καθαρά πολιτικού, έργου του 35χρονου Βρετανού συγγραφέα Μάρτιν ΜακΝτόνα, το οποίο μας «αποκάλυψε» η έξοχη γλωσσικά μετάφραση της Χριστίνας Μπάμπου-Παγκουρέλη και το ανέβασμά του από το πάντα ανήσυχο ρεπερτοριακά «Θέατρο του Νότου», στη μικρή σκηνή του «Αμόρε». Η κοινωνία γεννά τη βία, αλλά και η οικογένεια, αναπαράγοντας τη βία - με τη γονεϊκή βία στα παιδιά -τροφοδοτεί τους μηχανισμούς της κρατικής βίας και καλλιεργεί σε όλα τα επίπεδα της ζωής του ανθρώπου τη «λογική» της βίας, καταγγέλλει ο συγγραφέας. Ο ΜακΝτόνα συμβολοποιεί την καταγγελία του μέσα από τα τέσσερα βασικά πρόσωπα του έργου. Δυο ασφαλίτες συλλαμβάνουν και ανακρίνουν «προληπτικά» για τυχόν μελλοντικό «έγκλημά» τους δύο νεαρά αδέλφια. Ο μεγαλύτερος ανακρίνεται επειδή γράφει φανταστικές ιστορίες με παράξενους φόνους και βασανίζεται για να «ομολογήσει» ότι έγραψε αυτές τις ιστορίες είτε επειδή τις διέπραξε είτε επειδή σκέφτεται να τις διαπράξει. Ο δεύτερος, που έχει διανοητική υστέρηση, επειδή είναι αδελφός του πρώτου και επειδή θέλει να γίνει «συνεργός» του. Η κλιμακούμενη ψυχολογική και σωματική βία των ασφαλιτών στα δύο αδέλφια και οι απειλές για την εκτέλεση των συλληφθέντων, χωρίς να έχουν δικαίωμα επαφής με τον έξω κόσμο και νομικής υπεράσπισής τους, αποκαλύπτει έναν εφιαλτικό «χορό» οικοδόμησης της κοινωνικής βίας. Οι ασφαλίτες γεύτηκαν τη βία των γονιών τους, αλλά και διά της βίας εκπαιδεύτηκαν στην υπηρεσία τους. Ο «καθυστερημένος» αδελφός όπως και οι νοσηρές ιστορίες που γράφει ο μεγαλύτερος αδελφός είναι αποτέλεσμα της βίας των γονιών τους, βία που «πληρώθηκε» με τη δολοφονία των γονιών από τα παιδιά. Ο «χορός» της κρατικής και κοινωνικής βίας θα τελειώσει με το λυτρωτικό θάνατο του καθυστερημένου αδελφού από τον «υγιή» και την αυτοκτονία του τελευταίου. Το έργο υπηρετήθηκε καθ' όλα με μέτρο. Σκηνογραφικά-ενδυματολογικά από τη Μαγιού Τρικεριώτη, μουσικά από τον Κώστα Ανδρέου, σκηνοθετικά από τη Βίκη Γεωργιάδου και κυρίως από τις πολύ καλές ερμηνείες των ηθοποιών. Ο Αργύρης Ξάφης μορφοποίησε πολύ εκφραστικά και συγκινητικά τον καθυστερημένο αδελφό. Ο Κώστας Βασαρδάνης ανέδειξε το ψυχικό άλγος που γεννά η βία. Πολύ καλοί ήταν οι ασφαλίτες που έπλασαν οι Κωστής Καλλιβρετάκης και Κώστας Μπερικόπουλος.