Βαλκάνια, Μέση Ανατολή. Δυο χώροι που έδιναν υπόσχεση στο μεταπολεμικό κόσμο για μια πιθανή ειρηνική πορεία και πρόοδο της ανθρωπότητας. Τα Βαλκάνια με επίκεντρο την ενιαία Γιουγκοσλαβία, αποτελούσαν πινελιά αισιοδοξίας με το Κίνημα των Αδεσμεύτων που παρά τις ανεπάρκειές του προσπαθούσε να συμβάλλει σε ένα πιο ειρηνικό κόσμο. Στη Μέση Ανατολή η Αίγυπτος του Νάσερ, αποτελούσε ελπίδα ειρήνευσης στην πιο ευαίσθητη περιοχή του πλανήτη. Δικαίως και οι δυο διεθνείς κινήσεις θεωρήθηκαν ως φιλο-σοβιετικές στην έστω και εξ αντικειμένων περιορισμένη προσπάθειά τους να περιορίσουν τις ιμπεριαλιστικές δραστηριότητες του ευρω-ατλαντισμού. Δικαίως και ο ΟΗΕ αποτελούσε τότε, με την παρουσία και της ΕΣΣΔ, καταφύγιο προστασίας σε αδύναμα, αναπτυσσόμενα και καθυστερημένα κράτη. Δικαίως και τότε αναδείχτηκαν μορφές διεθνούς κύρους από τον έγχρωμο κόσμο όπως π.χ. οι Πάτρικ Λουμούμπα και Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Τώρα κι οι πιο αθώες λέξεις συμβολίζουν τον κίνδυνο ιμπεριαλιστικής πολεμικής επιβολής κι η ειρήνη γίνεται συνώνυμη με τη μακάβρια σιωπή ενός νεκροταφείου.