Το "ευρύτερο" συμφέρον, οριοθετείται επακριβώς από την κυβέρνηση και όσοι δεν το "κατανοούν", είναι είτε "βαρυποινίτες", είτε "το ποιο καθυστερημένο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας", είτε διακατέχονται από τη νοοτροπία του "παίκτη"!

Το ευρύτερο συμφέρον, λοιπόν, περιγράφεται από την ελληνική κυβέρνηση με την επίτευξη των στόχων του Μάαστριχτ και ο πρωθυπουργός αναζητά μια "πανεθνική συμφωνία", η οποία όμως δεν είναι δυνατό να εξασφαλιστεί, καθώς ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού της χώρας αρχίζουν να κατανοούν και να αντιλαμβάνονται στο "πετσί" τους τι σημαίνει "σύγκλιση".

Η κυβέρνηση, αφού κατασυκοφάντησε, ως καθυστερημένους, βαρυποινίτες και παίκτες, όλους όσοι διαπίστωσαν πως καλούνται να θυσιαστούν μόνο και μόνο για να επιτύχει η κυβέρνηση τα απαραίτητα νούμερα και να εμφανιστεί με "πρόσωπο" στο κοινοτικό Διευθυντήριο, επιχειρεί τώρα να τους "διαφωτίσει" για τους μείζονες "εθνικούς στόχους" με τον "κοινωνικό διάλογο"!

Οι εθνικοί στόχοι, το μείζον συμφέρον, δεν αποτελεί αντικείμενο του διαλόγου. Για αυτά, έχουν αποφανθεί οι "ευρωλάτρες" επιτελείς της κυβέρνησης, οι οποίοι πρέπει, βάσανο και αυτό, να πείσουν τους "βαρυποινίτες" πως ό,τι γίνει θα γίνει για το καλό τους.

Αλλωστε, πώς είναι δυνατό, το ποιο "καθυστερημένο κομμάτι της κοινωνίας" να ξέρει τι και ποιο είναι το καλό του. Αυτή η "γνώση", φαίνεται πως αποτελεί αποκλειστικό "προνόμιο" των κατοίκων του Μαξίμου, οι οποίοι με αλαζονεία και αυταρχισμό επιχειρούν να εκβιάσουν τη "συναίνεση" της κοινωνίας και να επιβάλουν τη σιωπή σε ολόκληρο των ελληνικό λαό, που καλείται να πληρώσει αυτός τις στρατηγικές επιλογές της ολιγαρχίας της χώρας.