Είναι κάποιες εκφράσεις της αστικής εξουσίας, της χτεσινής και της σημερινής, πάντα προσηλωμένης και υποταγμένης στην υπηρεσία της πλουτοκρατίας, πάντα αυταρχικής και αλαζονικής, είτε αφορά το προσωπείο του εκσυγχρονισμού και του «κοινωνικού διαλόγου», είτε αυτό της... σεμνότητας και ταπεινότητας.

Ούτε τα προγράμματά τους, ούτε οι κάλπικες υποσχέσεις τους, ούτε η πολιτική φιλοσοφία, ούτε τα μικροκαβγαδάκια τους για το μοίρασμα της πίτας παίζουνε ρόλο, απλώς βουλιάζουν ακόμα περισσότερο στα πάθη και τις αμαρτίες τους, στη διαφθορά και τη διαπλοκή, στο δούναι και λαβείν, στα κοινά τους συμφέροντα, στην υποκρισία, στην υπονόμευση και προπαντός στην απέλπιδα προσπάθεια αντιμετώπισης και εξωραϊσμού της γενικότερης και πολύμορφης κρίσης του συστήματος, που συνεχίζεται αμείωτη και συνεχώς βαθαίνει, έχοντας αγκαλιάσει με τα φαρμακερά αγκάθια της κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής.

Αυτός είναι ο δικομματισμός που θέλει ξεχαρβάλωμα, το μαγικό ραβδί του καπιταλιστικού συστήματος. Στο χέρι της εργατικής τάξης είναι με την ενότητα και τους αγώνες της, να ξεριζώσει από τη γη τα σάπια δέντρα μαζί με τα παράσιτά τους και τα σκουληκιασμένα φρούτα τους.