Η φαινομενική, έως περίεργη, ησυχία στα Βαλκάνια και ιδιαίτερα στο νότο προκαλεί πλείστα ερωτήματα στην κοινή γνώμη ή τουλάχιστον σε εκείνους που μπορούν να διαβλέπουν στο βάθος της ...βιτρίνας. Το φαινομενικό και περίεργο προκύπτει από το γεγονός ότι τίποτα στην ουσία δεν έχει αλλάξει στα Βαλκάνια μετά την πτώση του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς που σήμανε την ουσιαστική διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Από τότε, η κρίση του βαλκανικού νότου περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της με την επαμφοτεριζόμενη κι αντιφατική υπεροχή του αλβανικού στοιχείου στο Κοσσυφοπέδιο και το Τέτοβο. Είναι επαμφοτεριζόμενη, εξαιτίας των διαφορών ζωής κι αντιλήψεων που υπάρχουν μεταξύ των κύριων τριών κέντρων, Κόσσοβο - Τέτοβο - κυρίως Αλβανία. Είναι αντιφατική, διότι υπάρχουν διαφορετικές επιδιώξεις μέχρι και φιλοδοξίες που εκδηλώνονται από τις διάφορες αυτόκλητες ηγεσίες με κορωνίδα τους τον Ουτσεκά. Αναρωτιέται κανείς, εάν και πόσο μπορούν να επικρατήσουν μωροφιλόδοξα σχέδια Αλβανών εθνικιστών όπως π.χ. η μεγάλη Αλβανία και πόσο αντίστοιχα μπορούν να σταθούν ανεξάρτητα κράτη - προτεκτοράτα όπως αυτό του Κοσσόβου ή ακόμη και του Τέτοβου. Η εν πολλοίς μωροφιλόδοξη αυτόκλητη αλβανική ηγεσία όλων των ομαδικών αποχρώσεων δείχνει να μην καταλαβαίνει ότι τα ευρωατλαντικά αφεντικά τούς κρατούν σε τεχνητή εγρήγορση, επαμφοτερισμό και αντιθέσεις, έχοντας κατά νου να τους χρησιμοποιήσουν, όταν το βαλκανικό ζήτημα ανάψει και μπει στην πρώτη γραμμή του διεθνούς ιμπεριαλιστικού ενδιαφέροντος.

Αντίθετα από το αλβανικό στοιχείο κινείται το πολιτικό επιτελείο της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας. Κινούμενο μέσα στην εθνική, οικονομία και πολιτική ανεπάρκεια, προσπαθεί να χρησιμοποιήσει το όνομα της αλυτρωτικής φιλολογίας ως υποκατάστατο συγκόλλησης του εθνικού και κοινωνικού του ιστού. Εξακολουθεί να κάθεται πάνω στα τριαντάφυλλα των ευρωατλαντικών υποσχέσεων, με την αλυτρωτική παρηγόρια της «Μακεδονίας του Αιγαίου», βαδίζοντας στο άγνωστο με ελπίδα την ιμπεριαλιστική βάρκα.

Κι όμως! Σε πείσμα αυτής της ιμπεριαλιστικής σιωπής και των διεθνών ανακατατάξεων που επέβαλε στα Βαλκάνια ο ΝΑΤΟικός ευρωατλαντισμός, το κουφάρι της αντιπολεμικής Σερβίας εξακολουθεί να σαλεύει ακόμη και κάτω από την κυριαρχία των δυτικόστροφων προδοτικών κυβερνήσεων. Οι νεόκοποι αμερικανο - ευρωαναθρεμμένοι παίζουν πολύ καλά το ρόλο τους, κάνοντας τα χατίρια των ιμπεριαλιστών. Δείχνουν παγιδευμένοι σε ένα λάκκο που οι ίδιοι έσκαψαν. Από τη στιγμή που οι ευρωατλαντιστές θεωρήσουν τη Σερβία ως ικανοποιητικά έτοιμη θα τη χρησιμοποιήσουν ως την πλέον κατάλληλη γι' αυτούς δύναμη επιβολής. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που οι ευρωατλαντιστές κρατούν τον βαλκανικό κυρίως νότο με επίκεντρο τη Σερβία σε μια χαρακτηριστική ύπνωση, δίχως να επιλύεται η σωρεία των εκρηκτικών προβλημάτων. Αυτό είναι το πιθανότερο σενάριο που ωθεί η σημερινή απειλητική σιωπή. Εδώ θα δοκιμαστεί ό,τι απέμεινε από το αντιπολεμικό κουφάρι της Σερβίας. Σε αυτό το μπερδεμένο κουβάρι υπάρχει κι ένας κρυμμένος. Είναι η ελληνική μεγαλοαστική τάξη. Ο πονηροχωριάτης, αφού έβγαλε τα τσαρούχια της ορεσίβιας μοναξιάς του, ζει στο δικό του κόσμο της ιμπεριαλιστικής υπεργολαβίας. Απολαμβάνει τη βαλκανική δουλεμπορία, παριστάνοντας τον ευεργέτη επενδυτή. Με το καινούριο κοστούμι του κοσμοπολίτικου πολυπολιτισμού, του εθνικού εξανδραποδισμού και της αντιρατσιστικής δουλεμπορίας διεισδύει. Αλλωστε, τα στρατευμένα σοσιαλδημοκρατικά και νεοαριστερά φερέφωνα της εκσυγχρονιστικής μπουρζουαζίας, γνωρίζουν καλά αυτή τη δουλιά.