Από τις παρεμβάσεις στην εκδήλωση φάνηκε ότι όλοι είχαν κάτι να πουν από την εμπειρία τη δική τους ή των παιδιών τους, να προσθέσουν κάποιες σκέψεις, να τονίσουν την ανάγκη για κοινή και συντονισμένη δράση. Φάνηκε ότι όλα αυτά τα προγράμματα δεν είναι κάτι άγνωστο στους εργαζόμενους, δεν τους βρίσκουν απροετοίμαστους. Εξάλλου, και μόνο στο άκουσμα της έννοιας «ευέλικτη ζώνη» στέκονται με δυσπιστία, όπως είπε στην παρέμβασή της η Τασούλα Λουδάρου, μέλος του ΔΣ της ΟΓΕ, αφού έχουν εμπειρία πια από την «ευελιξία» στους εργασιακούς χώρους. Κι ακριβώς επειδή έχουν και οι λέξεις τη σημασία τους, πρόσθεσε ότι από τα σχετικά κείμενα της ΕΕ και των κυβερνήσεων λείπει εντελώς η λέξη «διαπαιδαγώγηση», ενώ, αντιθέτως, εμφανίζεται διαρκώς η λέξη «κατάρτιση».

Ηταν γνωστή και χαρακτηριστική η περίπτωση των εκδηλώσεων του προγράμματος «Ανοιξη της Ευρώπης», που θύμισε στην εκδήλωση ο Βασίλης Τόγιας, εκ μέρους της Ομοσπονδίας Γονέων Αθήνας, όπου τα παιδιά καλούνταν να παίξουν τους επιβάτες ενός αερόστατου που συμβόλιζε την Ευρώπη και να πετούν σταδιακά από το αερόστατο τα δικαιώματά τους που συμβόλιζαν τα ...βαρίδια!

Γνωστή επίσης είναι και η πολυδιάσπαση της εκπαίδευσης, που περιέγραψε η Μάγδα Χασωτάκη, από τους ξενοδοχοϋπαλλήλους, εξηγώντας ότι στον κλάδο δουλεύουν απόφοιτοι ΤΕΙ, Ανωτέρων Σχολών, ΙΕΚ, Κολεγίων κ.ά., απόφοιτοι πολλών ταχυτήτων με αντίστοιχες συνέπειες στις εργασιακές σχέσεις.

«Νιώθουμε απατημένοι», είπε χαρακτηριστικά η Κάλη Πατούνα, μέλος της Γραμματείας Χρηματοπιστωτικού του ΠΑΜΕ, που είναι παράλληλα φοιτήτρια στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, και περιέγραψε την απόσταση ανάμεσα στις φανταχτερές διαφημίσεις του ιδρύματος και στην πραγματικότητα των υψηλών διδάκτρων, των αποσπασματικών γνώσεων και των πτυχίων χωρίς αντίκρισμα.

Και, φυσικά, μπορεί στην Ελλάδα να εφαρμόζονται τώρα όλα αυτά, αλλά σε πολλές χώρες έχουν προηγηθεί οι εκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις και έχουμε δει ήδη τα αποτελέσματα. Τέτοια στοιχεία μεταφέρθηκαν στη συζήτηση. Ο Κώστας Λάμπαρης, καθηγητής μουσικής στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, είπε χαρακτηριστικά ότι στη Βρετανία, από μετρήσεις στα 5,5 εκατομμύρια ενηλίκων που πέρασαν από προγράμματα κατάρτισης, φάνηκε ότι το επίπεδό τους δεν ξεπερνούσε αυτό των παιδιών του Δημοτικού! Επίσης, ο Βασίλης Λυκούρας, μέλος της Γραμματείας Εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ, ανέφερε για ανέργους που «καταρτίστηκαν» στη δεκαετία του '80 στη Βρετανία: Μετά την «κατάρτιση» δούλευαν σε τέσσερις δουλιές και οι αποδοχές τους ήταν χαμηλότερες από παλιότερα που δούλευαν σε μία, σταθερή εργασία!

«Δεν μπορεί μια πολιτική που γεννά τη μιζέρια, την ανεργία, τη μείωση των οραμάτων και των αξιών... να γεννήσει ένα σχολείο που θα δημιουργήσει ολοκληρωμένες προσωπικότητες. Γι' αυτό η αναγκαιότητα αλλαγής του σχολείου συνδυάζεται με τις απαραίτητες προϋποθέσεις για γενικότερες κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές», τόνισε ο Κώστας Παπλωματάς, μέλος του ΔΣ της ΔΟΕ.

Γι' αυτό και το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα απαιτεί: «Παιδεία δημόσια - δωρεάν, που όχι μόνο να ανοίγει ορίζοντες, να συνδέει τη γνώση με την επιστημονική αντίληψη της κοινωνικής προόδου, αλλά και να καλλιεργεί ολόπλευρα ολοκληρωμένες προσωπικότητες σύμφωνα με τα "ταλέντα" και τις ιδιαίτερες γνώσεις του κάθε παιδιού», όπως είπε η Μαρία Τσαγκατάκη, πρόεδρος του Συλλόγου Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας, η οποία τόνισε: «Οφείλουμε εμείς, τα ταξικά σωματεία, να ανοίγουμε ορίζοντες, τέτοιου είδους ζητήματα να είναι προ ημερήσιας διάταξης και στο σχέδιο των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας που προτείνουμε και σε καθημερινή συζήτηση με γονείς και νέους εργαζόμενους».