Την εμπειρία τους από τις αντίστοιχες αναδιαρθρώσεις στην ανώτατη εκπαίδευση, μετέφεραν στην εκδήλωση οι πανεπιστημιακοί Σταύρος Μαυρουδαίος, οικονομολόγος στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και Νίκος Μολυβιάτης, εκ μέρους της Παρέμβασης Αριστερών Πολιτών.

«Η λεγόμενη ευελιξία είναι χαρακτηριστικό όλων σχεδόν των κυμάτων αναδιάρθρωσης του κεφαλαίου και των προσπαθειών του να ξεπεράσει τη δομική κρίση του», εξήγησε ο Σ. Μαυρουδαίος. «Πάνω απ' όλα επιβολή ευελιξίας επάνω στη βασική παραγωγική δύναμη αλλά και τον αντίπαλο πόλο στο κεφάλαιο: να γίνει η εργασία πιο ευέλικτη. Δηλαδή, να προσαρμόζεται η εργασία πιο γρήγορα, πιο αποτελεσματικά και πιο φθηνά στις ανάγκες του κεφαλαίου. Αλλωστε ο αγγλικός όρος flexibility είναι μάλλον πιο σαφής από την ελληνική ελεύθερη απόδοσή του ως "ευελιξία": η εργασία, ο εργάτης να γίνει πιο προσαρμόσιμος, πιο "ευλύγιστος" στις επιταγές του συστήματος».

Αφού πρόσθεσε ότι μεγάλο μέρος αυτής της «ευλυγιστοποίησης» της εργασίας περνά μέσα από τους εκπαιδευτικούς μηχανισμούς, αναφέρθηκε στο πανεπιστήμιο, που του επιβάλλουν «να εξυπηρετεί πιο άμεσα τις παραγωγικές ανάγκες του συστήματος γενικά αλλά και επιμέρους επιχειρήσεων. Αρχίζουν να διεξάγονται μέσα στο πανεπιστήμιο - κυρίως στον τομέα της έρευνας και ιδιαίτερα με έμφαση σε εφαρμοσμένη έρευνα, δηλαδή προϊόντα εμπορεύσιμα - δραστηριότητες καπιταλιστικής παραγωγής. Το ευλύγιστο εργατικό δυναμικό με βάση το οποίο αναπτύσσονται αυτές οι δραστηριότητες είναι ένα τμήμα του ακαδημαϊκού προσωπικού, μία αυξανόμενη μάζα ερευνητών (σε μεγάλο βαθμό με ασταθές και προσωρινό εργασιακό καθεστώς) και οι μεταπτυχιακοί φοιτητές».

Τόνισε ακόμα, ότι αυτή η «ευελιξία» του πανεπιστημίου στη χώρα μας προωθείται εδώ και καιρό με τα προγράμματα και τις ντιρεκτίβες της ΕΕ και τις πολιτικές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και ότι με τις αλλαγές που έρχονται (αξιολόγηση, ιδιωτικά πανεπιστήμια, χορηγοί κλπ.) τα πράγματα θα χειροτερέψουν.

Αναφερόμενος στην αντιεκπαιδευτική μεταρρύθμιση στο πλαίσιο των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, ο Ν. Μαλυβιάτης μίλησε για αλλαγές που αμφισβητούν το δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης, συρρικνώνουν τις δαπάνες για την Παιδεία, κηδεμονεύουν την έρευνα από πολυεθνικές εταιρίες, πολυδιασπούν τη γνώση και συμβάλλουν στην ημιμάθεια, αποθεώνουν τις αξίες της ατομικότητας και του ανταγωνισμού, εντείνουν τους ταξικούς φραγμούς για τον αποκλεισμό των παιδιών της εργατικής τάξης κυρίως από την τριτοβάθμια εκπαίδευση.

«Το σχήμα διευθυντή σχολείου - μάνατζερ, εκπαιδευτικού - ντίλερ, μαθητή - καταναλωτή, αποβλέπει στην κατασκευή υπηκόων και όχι πολιτών», τόνισε ο Ν. Μολυβιάτης, που αφού αναφέρθηκε στην εμπειρία της υποβάθμισης και σταδιακής ιδιωτικοποίησης της ανώτατης εκπαίδευσης, μίλησε για τις συνέπειες της «ευέλικτης ζώνης» στα σχολεία: «Εκπαιδευτικοί και μαθητές θα βρίσκονται σε μια διαρκή αναζήτηση χορηγών για να υλοποιήσουν προγράμματα που θα τους διαφημίζουν και σε μια πρωθύστερη φάση θα αναζητούν πελάτες για να τα "αξιοποιήσουν". Το σχολείο θα μετατραπεί σε μια ιδιόμορφη επιχείρηση με κέντρο βάρους τα διάφορα προγράμματα που θα εκπονεί κι όχι την κύρια σκοποθεσία του».