Χειμωνιάτικο απομεσήμερο και τα σύννεφα παιχνιδίζουν στο στερέωμα, αλλάζοντας διαρκώς σχήματα και χρωματισμούς και είναι η μόνη οπτική που έχει το ηλικιωμένο ζευγάρι από την τζαμόπορτα του πρώτου ορόφου απ' όπου παλιά έβλεπαν τον κόσμο όλο.

Τα αυτοκίνητα που ανηφόριζαν στις στροφές της Πάρνηθας, τα πληγωμένα πλευρά της Πεντέλης, το τρένο να σέρνεται στις γραμμές και περισσότερο πράσινο ολούθε. Τώρα οι πολυκατοικίες ήρθαν και κόλλησαν η μια πάνω στην άλλη και κόβουν όχι μόνο τη θέα αλλά και την ανάσα των κατοίκων της πρωτεύουσας που αριθμούν το ήμισυ του ελληνικού πληθυσμού. Πειραιώτης ο σύζυγος Αλεξανδρινή η κυρά του, λιμανίσιοι και οι δύο, σμίξανε εδώ στη βορινή συνοικία προ ...αμνημονεύτων ετών όπου ρίξανε άγκυρα παντοτινά. Παλιά τους συνήθεια να πίνουν τον απογευματινό τους καφέ μπροστά στην τζαμαρία και να διαπιστώνουν καθημερινά ότι οι πολυκατοικίες που ξεφυτρώνουν συνεχώς τους έχουν κάνει κοντόφθαλμους, δεν μπορούν να δουν πιο πέρα από τη μύτη τους. Γι' αυτό δεν τους κρατάει πολύ η τζαμαρία όπως πριν που η ματιά τους τριγύριζε ολόγυρα σε βουνά και θάλασσα. Μέχρι και το φανάρι της Ψυττάλειας φαινόταν μετά το σούρουπο. Τώρα την ακούνε μόνο στις ειδήσεις της τηλεόρασης με την επικίνδυνη για την υγεία λάσπη της, που δεν ξέρουν πού να την αποθέσουν όπως και τα σκουπίδια που έχουν γίνει βουνό στη μοναδική χωματερή των Ανω Λιοσίων, όπου κοντεύει να μη χωράει πια ούτε καρφίτσα.

Οταν δε συζητούν για τα θέματα που γεννάει η καθημερινότητα και έχουν σχέση με την ποιότητα της ζωής που δυστυχώς υποβαθμίζεται, επανέρχονται στην πρωτινή τους ζωή που και εκείνη είχε τις δυσκολίες της, όμως ήταν πιο ανθρώπινη και ελπιδοφόρα. Ο κόσμος δεν είχε τις σημερινές ανέσεις που αποτελούν πράγματι μεγάλα επιτεύγματα της τεχνολογίας, είχε όμως καθαρότερο ουρανό, αέρα, νερό και αγνά τρόφιμα. Τώρα δεν ξέρει κανείς τι αέρα αναπνέει, τι νερό πίνει και τι τρώει. Το καυσαέριο και η νοθεία πάνε σύννεφο.

Οταν τα σκέπτονται αυτά, τα μάτια τους συννεφιάζουν και ο μπαρμπα - Μανώλης που υπήρξε συνδικαλιστής στα χρόνια εκείνα τα παλιά που ο κόσμος ήξερε να παλεύει για τα εργασιακά του δικαιώματα κάθε φορά που το φέρνει η κουβέντα βρίσκει ευκαιρία να κεραυνοβολήσει φραστικά τον καπιταλισμό που τον θεωρεί υπεύθυνο για πολλά από τα κακά που υπάρχουν και δηλητηριάζουν τη ζωή. Τα βάζει με την απληστία των κεφαλαιοκρατών που τα θέλουν όλα δικά τους λες και έχουν τη δυνατότητα να τα πάρουν μαζί τους ...στον άλλο κόσμο και αναφέρει σαν παράδειγμα την περίπτωση του πλανήτη που κοντεύει να γίνει θερμοκήπιο, γιατί έτσι συμφέρει στα οικονομικά μεγαθήρια. Το ότι κινδυνεύει να ερημώσει ο πλανήτης είναι δευτερεύον θέμα και για τον «πλανητάρχη» που δηλώνει ότι η χώρα του αρνείται να μειώσει τη ρύπανση των αιθέρων για λόγους οικονομικούς και ας έχει την πρωτιά στην παραγωγή.

Οταν μιλάει για την ανεργία και τους νέους που δεν μπορούν να βρουν δουλιά γίνεται μπαρούτι και λέει: - Πώς θα προκόψει ο τόπος; Πώς θ' ανοίξουν νέα νοικοκυριά; Πώς θα γεμίσουν παιδιά οι δρόμοι και οι πλατείες; Πώς θ' ανανεωθεί ο πληθυσμός; Πώς θα δοθεί το πράσινο φως για ν' ανοίξει ο δρόμος στα νιάτα, τη στιγμή που και τα μέτρα που παίρνονται κάνουν πιο δύσκολη τη ζωή τους; Κακό πράμα το καπιταλιστικό σύστημα του «δούλεψε, αν βρεις δουλιά, να φας και κλέψει να 'χεις», επαναλαμβάνει κάθε φορά τελειώνοντας και, δεν αποκρύπτει ότι για όλα φταίει αυτό πρωτίστως. Αδικο είχε ο Μαρξ;

Η πιστή του σύζυγος με τα σημάδια του χρόνου χαραγμένα βαθιά στο πρόσωπο τον κοιτάζει κατάματα κουνώντας με σημασία το κεφάλι και συμπληρώνει λιγόλογα: - Δε φταίει μόνο το αχόρταγο κεφάλαιο, αλλά και οι λαοί που με την ψήφο τους το στηρίζουν. Βάζουν πλάτη κι αυτοί.

- Να 'σαι καλά γυναίκα, είσαι πιο προχωρημένη από μένα έτσι που θέτεις το ζήτημα, πράγματι φταίει και ο κοσμάκης ο ίδιος για τα βάσανά του. Αντε να 'ρθει η ώρα η καλή να πάρουμε το δώρο μιας ακόμα σύνταξης λόγω των εορτών και θα το διαθέσουμε για την προσωπική μας ικανοποίηση γυναίκα!

- Δηλαδή πώς; έκανε εκείνη γελαστή και τα μάτια της ξεχείλισαν από δάκρυα αγάπης.

Γαληνεμένος ο ηλικιωμένος άντρας με ζεστή φωνή άπλωσε το χέρι του στην ασπρομαλλούσα γυναίκα χαϊδευτικά και της είπε:

- Τι θα 'λεγες να πηγαίναμε σ' ένα καλό ξενοδοχείο στο αιγαιοπελαγίτικο νησί που είχαμε περάσει το μήνα του μέλιτος στη Νάξο;

Εξω ψηλά στο στερέωμα φαίνονται τα συννεφάκια να παίζουν κυνηγητό απαλά αραχνοΰφαντα και όσο ο ήλιος βαδίζει προς τη δύση του πίσω από το βουνό στην περιοχή του Δαφνιού, τόσο εναλλάσσονται οι χρωματισμοί και τα σχήματά τους, ώσπου στο τέλος κυριαρχεί το πορφυρό σε σημείο να λες ότι άρπαξαν φωτιά τα πεύκα που απόμειναν από την καταστροφή στην άλλοτε καταπράσινη οροσειρά του Αιγάλεω. Η ηλικιωμένη γυναίκα αμετακίνητη στο κάθισμά της, παρακολουθώντας προσεκτικά την κίνηση των νεφών, έδινε την εντύπωση ότι είναι έτοιμη κι αυτή να πετάξει. Τόση ήταν η νοσταλγία της για ένα ταξίδι στο Κυκλαδονήσι που της υπόσχεται χρόνια ο σύζυγος έστω και αν το τώρα βρίσκεται παρασάγγας μακριά από το χτες. Του χρόνου η αδιάκοπη ροή δεν αλλάζει μόνο τους ανθρώπους, αλλά και τους τόπους που γίνονται αγνώριστοι από κάθε πλευρά.

- Ε, τι στοχάζεται βαθιά; έκανε εκείνος βλέποντάς τη μαρμαρωμένη μπροστά στο τζάμι με τη ματιά καρφωμένη ψηλά πάνω από τις κεραίες των κτιρίων και τα ηλιακά θερμοσίφωνα. Τα βουνά έχουν εξαφανιστεί!

- Σκέπτομαι το ταξίδι μας στο νησί, αποκρίθηκε γελαστή μετά από στιγμιαία έκπληξη που ένιωσε και φάνηκε σα να ξύπνησε απότομα. Από τη μια βλέπεις η απόφαση του συνταξιούχου τούτη τη φορά, το χριστουγεννιάτικο δώρο να διατεθεί στον τουρισμό, τα ταξιδιάρικα συννεφάκια από την άλλη, βοήθησαν να γίνει ονειροπαρμένη και να προσμένει ανυπόμονα την ώρα και τη στιγμή που θα ξεπορτίσει για το νησί που πάντα επιθυμούσαν και οι δύο όμως ο 13ος μισθός σκορπιζόταν εδώ κι εκεί βουλώνοντας τις τρύπες που άνοιγε ο τιμάριθμος, καλύπτοντας άλλες ανάγκες. Τούτη τη φορά όμως όπως και να έχει το πράμα το όνειρο μιας ζωής πάση θυσία θα πραγματωθεί.

- Ναι, ναι, υπογράμμισε η γυναίκα με μια μικρή επιφύλαξη «Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος» καθότι στα Κυκλαδονήσια η θάλασσα το καταχείμωνο ασπρίζει συχνά και οι πλόες των καραβιών αναστέλλονται. Πού να φανταστεί το ηλικιωμένο ζευγάρι και έναν ακόμη λόγο που θα γινόταν η αιτία ματαίωσης του ταξιδιού;

Το περιστατικό συνέβη τις επόμενες μέρες λίγο πριν τις γιορτές την παραμονή ακριβώς που θα έκλεινε θέση στο πλοίο και το ξενοδοχείο, όταν πασίχαρος που διέκοψε τη λειτουργία του το σχολείο λόγω των εορτών, ο εγγονός, προσφέρθηκε να κεράσει πίτσα τη γιαγιά και τον παππού κι εκείνη σαν ψαρόκολλα κόλλησε πάνω στη γέφυρα των δοντιών του και ξεκόλλησε μαζί της δημιουργώντας χάσμα στην οδοντοστοιχία του.

- Κοίτα να δεις, έκανε φοβερά στεναχωρημένος και η κυρά του που γύρισε και είδε το συμβάν, την έπιασε ένα νευρικό γέλιο ασταμάτητο. Κατόπιν τούτου και μετά από διεξοδική συζήτηση μεταξύ τους αποφάσισαν το δώρο των Χριστουγέννων να δοθεί στον οδοντογιατρό, το δε ταξίδι στο Κυκλαδονήσι αναβάλλεται επ' αόριστον για μια ακόμη φορά!

- Τι να πούμε τώρα; Κάθε εμπόδιο για καλό, παρηγορήθηκαν και, πίσω από τα λόγια τους πρόβαλε ένα ωχρό χαμόγελο που μόνο χαρά δε φανέρωνε.