Ξεπερνάει τα όρια του θράσους να εμφανίζεται η κυβέρνηση Καραμανλή ως Πόντιος Πιλάτος στη δρομολογημένη κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, ρίχνοντας το μπαλάκι στους «κοινωνικούς εταίρους», όσο και αν οι τελευταίοι με την πολύτιμη συνδρομή της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ καταβάλλουν φιλότιμες προσπάθειες να τη «δικαιώσουν».

Ειδικά στις τράπεζες η κυβέρνηση με το νόμο για το ασφαλιστικό των τραπεζοϋπαλλήλων έχει απαλλάξει το τραπεζικό κεφάλαιο από ασφαλιστικές εισφορές, μειώνοντας ταυτόχρονα τις συντάξεις. Παράλληλα έχει ταχθεί ευθέως υπέρ της αλλαγής του ωραρίου των τραπεζών. «Δεν είναι δυνατόν να έχουν διαφορετικά ωράρια λειτουργίας οι τράπεζες σε σχέση με τη λειτουργία των εμπορικών καταστημάτων», είχε αποφανθεί λίγες μέρες νωρίτερα ο ίδιος ο Γ. Αλογοσκούφης. Αν αυτό δεν είναι «ανάμειξη» υπέρ τραπεζιτών, τότε τι είναι;

Η κυβέρνηση, εξάλλου, έχει δώσει το παράδειγμα, ανοίγοντας το δρόμο για την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων με το νόμο που ψήφισε για τις πρώην ΔΕΚΟ (το περιβόητο άρθρο 14 καταργεί τις συλλογικές συμβάσεις στις λεγόμενες προβληματικές). Αν αυτό δεν είναι «ανάμειξη» σε βάρος των εργαζομένων, τότε τι είναι; Οταν καταργεί τη «μόνιμη» εργασία για τους νεοεισερχόμενους στις πρώην ΔΕΚΟ, δε στρέφεται κατά των δικαιωμάτων των εργαζομένων; Οταν τσακίζεται να οργανώσει τον «κοινωνικό διάλογο» αποκλειστικά και μόνο για να συζητηθεί το τελευταίο πακέτο του ΣΕΒ (Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης, μειώσεις μισθών, συμβάσεις κατά κλάδο, επιχείρηση και «άτομο» κ.ο.κ.), αυτή είναι «ουδέτερη» στάση; Οταν ο Γ. Αλογοσκούφης δηλώνει ότι στόχος της κυβέρνησης είναι «να εξομοιωθούν οι όροι απασχόλησης του δημόσιου με τον ιδιωτικό τομέα», δε δίνει το σινιάλο της επίθεσης του «κράτους εργοδότη»;

Ακόμα και τίποτα να μην έκανε η κυβέρνηση και πάλι δεν μπορούσε να εμφανίζεται ως ουδέτερος διαιτητής. Γιατί πώς είναι δυνατόν σε συνθήκες (καπιταλιστικής) εργασιακής ζούγκλας να υπάρχουν «ελεύθερες διαπραγματεύσεις»; Δεν είναι αυτονόητο ότι θα υπερισχύσει το δίκαιο του ισχυρότερου;