Στις 26 του Φλεβάρη επίσης «έφευγε για πάντα μέσα στην άγρια, σκληρή ξενική Κατοχή ο εθνικός μας ποιητής, ο Κώστας Παλαμάς. Εχουν περάσει από τότε 63 χρόνια που η Ελλάδα μάθαινε, πως ο ποιητής, ο μεγαλύτερος δυο γενεών, δεν υπήρχε πια. Δυο γραφτά του Κ. Βάρναλη, χρονογράφου τότε της εφημερίδας «Πρωία», έδωσαν στους αναγνώστες μια πρώτη εκτίμηση για το έργο και την προσφορά του.

Με το δεύτερο χρονογράφημά του ο Κ. Βάρναλης, τη μέρα της κηδείας στο Α' Νεκροταφείο θα ζήσει την κοσμοσυρροή που τρικύμιζε πάνω από του ποιητή το φέρετρο. Και θ' ακούσει τη βροντερή εκείνη φωνή του Σικελιανού να απαγγέλλει το «Ηχήστε σάλπιγγες...». Κι έπειτα πάνω στον τάφο με τους διαλογισμούς του. Γράφει: «... Πώς έχαινε ο λάκκος! Μικρός για έναν τόσο μεγάλον άνθρωπο. Κι όμως από τον μικρόν αυτό λάκκο θα περάσει ολάκερη η γης...».

Ο χρονογράφος παρακολουθεί τις ύστατες ετοιμασίες ενώ οι γύρω ειδικοί έδιναν τις τελευταίες οδηγίες στο σκαφτιά για την αισθητική του τάφου... Κι ολόγυρα κόσμος πολύς. Πιάσανε θέση για να ιδούνε καλύτερα την τελευταία πράξη του δράματος... Είχα πάει - γράφει ο Βάρναλης - λιγάκι νωρίς και για να περάσει η ώρα πήρα τους δρόμους του Νεκροταφείου και κοίταγα τους τάφους δεξιά και αριστερά... Οι περισσότεροι τάφοι μπορεί να είναι πλούσια μνημεία όχι όμως και ωραία. Πολύ λίγοι είναι πραγματικά έργα τέχνης...».