Κοντεύει ένας αιώνας από τότε που η μεγάλη επαναστάτρια Ρόζα Λούξεμπουργκ έγραψε το περίφημο βιβλίο «Μεταρρύθμιση ή Επανάσταση». Ηταν μια προσπάθεια μέσα στο καμίνι της προεπαναστατικής Γερμανίας των Χοετζόλερν να ξεσκεπάσει τις αυταπάτες της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας. Ολοι σήμερα γνωρίζουμε τις τραγικές συνέπειες της ιστορικής ήττας του «Σπάρτακου» πάνω στο γερμανικό προλεταριάτο και στο διεθνές επαναστατικό κίνημα, με πρώτο το νεαρό εργατικό κράτος της Ρωσίας.

Φαίνεται ότι η γαλλική αστική τάξη της καθολικής καπιταλιστικής κατίσχυσης των ημερών μας αποφάσισε να συνεχίσει το έργο των «μεταρρυθμιστών» της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας του 1919. Γυρνώντας τη ματωμένη σελίδα της γερμανικής επανάστασης από την ανάποδη παρουσιάζει ως «μεταρρύθμιση» σειρά αντεργατικών, αντιλαϊκών, αντιεκπαιδευτικών μέτρων σε βάρος της νεολαίας κι όχι μόνο. Πρόκειται για ένα «φρούτο» της εποχής μας που φαίνεται να ευδοκιμεί και στην Ελλάδα. Αποσιωπώντας και παραγνωρίζοντας το ιστορικό περιεχόμενο της «Μεταρρύθμισης» η αστική τάξη επιχειρεί να το εκφυλίσει σε μια αντιδραστική δοξασία του κεφαλαίου με προοδευτικό λούστρο. Στη Γαλλία η αντίδραση των φοιτητικών, μαθητικών κι εργατικών συνδικάτων είναι μεγάλη και δείχνει ότι υπό ορισμένες προϋποθέσεις δύναται να εξελιχθεί σε γενική λαϊκή εξέγερση. Αυτό υποχρέωσε τη γαλλική αστική τάξη να αρχίσει να παρουσιάζεται διαλλακτικότερη στο πρόσωπο του ενός εκ των δύο υποψηφίων για τις προεδρικές εκλογές, χωρίς όμως να δηλώνει ανοιχτά ότι θα αποσύρει το σχετικό νομοσχέδιο, δηλ. θα παραδεχτεί την ήττα της.

Το ζήτημα εδώ αποκαλύπτεται σοβαρότερο από ό,τι αρχικά φαίνεται. Δεν πρόκειται μόνο για ένα νομοσχέδιο που θα δέσει χειροπόδαρα τη γαλλική νεολαία προς όφελος της γαλλικής αστικής τάξης. Πρόκειται για την εφαρμογή μιας απόφασης παρμένης από πολλού χρόνου στο Διευθυντήριο, της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ας μην ξεχνιέται ότι η ιστορική Γαλλία είναι του Ροβεσπιέρου, του Μαρά, του Σεν Ζιστ και της γαλλικής Κομμούνας. Ταυτόχρονα όμως είναι και λίκνο των πλέον αντιδραστικών κοινωνικών στρωμάτων και πολιτικο-θρησκευτικών κονκλάβιων με σήμα τη Βαστίλλη και την ανοιχτή προδοσία της γαλλικής αστικής τάξης στο πλευρό της αντιδραστικής Πρωσίας για το σφαγιασμό των κομμουνάρων. Η σημερινή Γαλλία αποτελεί κάτι σαν σήμα κατατεθέν της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ενωσης. Το «βαρόμετρο», όπως λέγεται, των ευρωπαϊκών εξελίξεων θέλει να δείξει θέληση κι αποφασιστικότητα για λογαριασμό του συνόλου της ευρωπαϊκής αστικής τάξης. Δικαιολογημένα το βλέμμα της πολιτικής Ευρώπης του κεφαλαίου και του ευρωπαϊκού προλεταριάτου είναι στραμμένο στο Παρίσι.