Εξαιρετικά ηλεκτρισμένη είναι η ατμόσφαιρα πλέον, μετά το διάγγελμα του Γάλλου Προέδρου, την Παρασκευή το βράδυ, με το οποίο, ουσιαστικά, ο Σιράκ ανακοίνωσε την απόφασή του να προχωρήσει στην ενεργοποίηση του νομοσχεδίου για τη νεανική απασχόληση. Φοιτητές και μαθητές, που είχαν συγκεντρωθεί μετά από σχετικό κάλεσμα στις κεντρικές πλατείες των μεγάλων πόλεων, περιμένοντας την αντίδραση των Ηλυσίων Πεδίων, ξέσπασαν σε γιουχαΐσματα και συνθήματα κατά της κυβέρνησης και του Προέδρου, ενώ δεν έλειψαν οι αψιμαχίες με την αστυνομία που προσπάθησε να απομακρύνει τους συγκεντρωμένους.

Ο Ζακ Σιράκ, μετά και από τη γνωμάτευση του Συνταγματικού Δικαστηρίου την Πέμπτη υπέρ της συνταγματικότητας του νομοσχεδίου, είχε, ουσιαστικά, να διαλέξει μεταξύ τριών επιλογών. Να προχωρήσει σε επικύρωση του νόμου, προκαλώντας σε πρώτο επίπεδο εντονότερες αντιδράσεις και ελπίζοντας ότι, σταδιακά ενόψει και των πασχαλινών διακοπών, η οργή θα εκτονωθεί και παράλληλα θα υπάρξουν πρώτα «θετικά» αποτελέσματα της εφαρμογής του νόμου. Να χρησιμοποιήσει το 10ήμερο χρονικό περιθώριο που δικαιούται από το Σύνταγμα μέχρι να υπογράψει το νομοσχέδιο, προκειμένου να γίνουν περισσότερες προσπάθειες συνεννόησης και αποκλιμάκωσης. Να αποσύρει το νομοσχέδιο και να επαναφέρει το ζήτημα προς συζήτηση στη Βουλή.

Η τελευταία αυτή επιλογή, όμως, θα προϋπέθετε συναίνεση του πρωθυπουργού, κάτι που θα συνεπαγόταν, ουσιαστικά, και υποχρέωσή του σε παραίτηση αφού, μέχρι στιγμής, ο ντε Βιλπέν έχει εμφανιστεί αδιάλλακτος ως προς την αναγκαιότητα εφαρμογής του «Συμβολαίου» που δίνει το δικαίωμα στους εργοδότες να απολύουν χωρίς αιτιολογία και αποζημίωση τους νέους μέχρι 26 ετών, την πρώτη διετία της πρόσληψής τους. Τελικά, ο Σιράκ επέλεξε έναν «ενδιάμεσο» δρόμο: Ανήγγειλε την εφαρμογή του νόμου με δύο τροποποιήσεις: τη μείωση της δοκιμαστικής περιόδου από 2 σε 1 χρόνο και την υποχρέωση των εργοδοτών να αιτιολογούν την απόλυση (αφού η γαλλική νομοθεσία δίνει το δικαίωμα στους εργαζομένους να αμφισβητήσουν τα αίτια απόλυσής τους).

Ο Σιράκ προσπάθησε πολύ να παρουσιάσει την πρότασή του ως την «καλύτερη συμβιβαστική λύση». Το γεγονός και μόνο, όμως, ότι τις ίδιες ακριβώς τροποποιήσεις είχε προτείνει και η Ενωση Εργοδοτών υπέσκαψε την απόπειρά του. Επιπλέον, κατά πολλούς, η παρέμβασή του ήρθε πολύ καθυστερημένα.

Οι κινητοποιήσεις των φοιτητών πήραν, πλέον, τέτοιες διαστάσεις που παρέσυραν και τις συνδικαλιστικές ηγεσίες σε θέσεις από τις οποίες δύσκολα μπορούν να υπαναχωρήσουν. Οι φοιτητές, στην πλειοψηφία τους, έχουν, ήδη, χάσει τα εξάμηνά τους, άρα δεν έχουν πολλά πια να χάσουν. Οι καταλήψεις της πλειοψηφίας των πανεπιστημίων έχουν εισέλθει στην πολλοστή βδομάδα, ενώ καθημερινά, πλέον, στήνονται οδοφράγματα σε δρόμους, εθνικές οδούς, σιδηροδρομικές γραμμές και σταθμούς.

Το κίνημα καταλήψεων στα σχολεία έχει, ήδη, αρχίσει να φουντώνει και δε φάνηκε να πτοείται από τη διαταγή του υπουργείου Παιδείας να «λειτουργήσουν πάση θυσία τα κατειλημμένα σχολεία και να τιμωρηθούν οι καταληψίες». Υπό αυτό το κλίμα, οι ηγεσίες των συνδικάτων έχουν καλέσει στη δεύτερη πανεργατική απεργία, την Τρίτη, θέτουν ως προϋπόθεση διαλόγου την ολική απόσυρση του νομοσχεδίου και η πρόταση για γενική απεργία διαρκείας ψιθυρίζεται, ήδη, στους διαδρόμους.

Η απεργία και οι κινητοποιήσεις της Τρίτης εκτιμάται ότι θα είναι εξαιρετικά κρίσιμες για το μέλλον των κινητοποιήσεων, ενώ αρκετά στελέχη του κυβερνώντος κόμματος του Σιράκ, όπως ο υπουργός Εσωτερικών Σαρκοζί, έχουν, ήδη, επισημάνει τον κίνδυνο η «άμεση εφαρμογή του νόμου να οδηγήσει σε ολική ρήξη με σοβαρές κυβερνητικής και πολιτικές συνέπειες». Αυτό το ενδεχόμενο επισήμαιναν μετά τις ογκώδεις διαδηλώσεις της 28ης Μάρτη και πολλά ξένα ΜΜΕ, η πλειοψηφία των οποίων στιγμάτιζε ως «αγκυλωμένους» τους Γάλλους που διαμαρτύρονται και «αρνούνται να συνειδητοποιήσουν ότι ο σύγχρονος καπιταλισμός δεν μπορεί πια να τους παραχαϊδεύει». Επίσης, η γαλλική νεολαία κατηγορούνταν, από αυτά τα ΜΜΕ ότι «αποπειράται μια επανάσταση στο παρελθόν».

Διόλου τυχαία, προφανώς, η σκληρή αυτή επίθεση προς το γαλλικό λαό, που είχε, ήδη, εισπράξει ανάλογους χαρακτηρισμούς μετά το «Οχι» στο «ευρωσύνταγμα». Γερμανοί αρθρογράφοι συνέδεεαν, από τη δική τους σκοπιά, το «Οχι» με τις τωρινές κινητοποιήσεις, εκτιμώντας ότι οι Γάλλοι «στενοκέφαλα και συντηρητικά αρνούνται τον εκσυγχρονισμό και την πρόοδο, οδηγώντας σε κρίση την κυβέρνηση».

Οι ίδιοι, επίσης, είχαν προβλέψει ότι ο Πρόεδρος Σιράκ δε θα μπορούσε ποτέ να αποσύρει το νομοσχέδιο, καθώς αυτό θα σήμαινε ολική υπαναχώρηση όχι μόνο εσωτερικά αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Αφού, όπως επανειλημμένως ανέφεραν Γάλλοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι, η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της επιχειρηματικότητας, η ευελιξία στους όρους εργασίας και η απελευθέρωση της αγοράς και των κινήσεων των εργοδοτών (όπως προβλέπει το «Συμβόλαιο») είναι αποφάσεις που θα κληθούν, αργά ή γρήγορα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, να εφαρμόσουν όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, εφόσον προβλέπονται από τη Συνθήκη της Λισαβόνας, που όλοι υπέγραψαν.