Σήμερα ψηφίζει η σπουδάζουσα νεολαία. «Το καμάρι του έθνους, η ελπίδα της Ελλάδας», όπως θα έλεγαν, με τον πομπώδη λόγο τους, οι παλιοί γυμνασιάρχες. Απ' αυτή τη νεολαία θα βγουν οι νέοι επιστήμονες, αλλά και μελλοντικοί κοινωνικοί ταγοί, νέοι πολιτικοί ηγέτες. Θα περίμενε κανείς ότι η ελληνική κοινωνία θα έδειχνε μεγάλο ενδιαφέρον για την ψήφο των φοιτητών, καθώς αφορά και, εν πολλοίς, επηρεάζει τις εξελίξεις στα πανεπιστήμια και, γενικότερα, στην Παιδεία, και, ταυτόχρονα, ως πολιτική επιλογή, μπορεί ν' αποτελέσει το πρόκριμα των κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων στη χώρα μας. Πλην, όμως, οι φοιτητικές εκλογές περνούν, μάλλον, «στο ντούκου». Στα ΜΜΕ οι αναφορές είναι μικρές κι ασήμαντες, λίγοι ασχολούνται μ' αυτές και το χειρότερο είναι ότι φαίνεται να μην ενδιαφέρονται, ουσιαστικά, ούτε οι ίδιοι οι φοιτητές.

Το προεκλογικό «κλίμα» που διαμορφώθηκε στις σχολές δε συνάδει με τη σημασία των εκλογών. Φρόντισαν γι' αυτό οι φοιτητικές παρατάξεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που επιχειρούν να τις μετατρέψουν σε «πανηγυράκι». Στο ΤΕΙ της Λάρισας, την ώρα της κάλπης, θα τραγουδάει η γνωστή αοιδός Αντζελα Δημητρίου, καλεσμένη της ΔΑΠ. Και μπορεί κάποιοι «νταλκαδιάρηδες» να «φτιαχτούν» ακούγοντας τη «λαίδη» ν' αναρωτιέται, με παράπονο, «και ποια θυσία έχει κάνει αυτή για σένα», αλλά ποια σχέση έχουν τα όνειρα των σπουδαστών με τις «ονειρώξεις» των «καψούρηδων»; Ανάλογο περιεχόμενο προσπαθούν να δώσουν η ΠΑΣΠ και οι παρατάξεις που πρόσκεινται στον ΣΥΝ και μένει η «Πανσπουδαστική» να μάχεται, για να δοθεί πολιτικό νόημα και προοπτική στην ψήφο των φοιτητών.

Θυμάμαι πώς γίνονταν οι φοιτητικές εκλογές, στα τέλη της δεκαετίας του '70, όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο. Τότε η μάχη στα αμφιθέατρα ήταν πολιτική και οι αντιπαραθέσεις ιδεολογικές και επί της ουσίας. Και μετά η έκρηξη χαράς, όταν, κοντά στα ξημερώματα, έβγαιναν τα νικηφόρα αποτελέσματα κι εμείς, με σφιγμένες τις γροθιές και τεντωμένες τις φλέβες του λαιμού, φωνάζαμε «Πανσπουδαστική, πρώτη δύναμη». Μια χαρά που έπαιρνε το χαρακτήρα της δικαίωσης, την επομένη μέρα, σαν βλέπαμε τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων ν' αναγκάζονται ν' αναγνωρίζουν τη δυναμική του φοιτητικού κινήματος και να παραδεχτούν τη δύναμη των κομμουνιστικών ιδανικών και οραμάτων στη σπουδάζουσα νεολαία.

Σήμερα, το φοιτητικό κίνημα βρίσκεται σε ύφεση και δεν παίζει το ρόλο του. Ομως, αν κοιτάξει κάποιος κάτω από την «επιφάνεια της ακινησίας», αν δεν «τσουβαλιάσει» τους πάντες στη λογική της αδιαφορίας και του «χαβαλέ», θα δει τα παιδιά της «Πανσπουδαστικής» να αγωνίζονται, με πάθος, πίστη κι αισιοδοξία για την αναζωογόνηση και την ενδυνάμωση του φοιτητικού κινήματος. Και θα αντιληφθεί πως όχι μόνο υπάρχουν και πληθαίνουν οι εστίες αντίστασης, αλλά υπάρχουν οι προϋποθέσεις και οι δυνατότητες για να ξεκινήσει η αντεπίθεση, που θα ξαναφέρει το φοιτητικό κίνημα, μαζικό και ρωμαλέο, δίπλα στο εργατικό κίνημα, που ανασυντάσσεται σε ταξική βάση και προχωρά. Και τα σημερινά αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών μπορούν ν' αποτελέσουν ένα σημαντικό βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση...