«Φτάνει πια!» - «Δεν είμαστε εγκληματίες» - «Είμαστε εργάτες και όχι τρομοκράτες». Συνθήματα που ήχησαν από εκατομμύρια φωνές ανθρώπων που εξακολουθούν να πλημμυρίζουν τις μικρές και μεγάλες αμερικανικές πόλεις σε κάθε ευκαιρία. Είναι οι εργάτες στα εργοστάσια, οι εργάτες γης, οι απόκληροι της αμερικανικής κοινωνίας που τυγχάνει να έχουν εισέλθει «παρανόμως». Οι «μη εγγεγραμμένοι στους σχετικούς καταλόγους των Αμερικανικών Αρχών μετανάστες», όπως αναφέρονται επισήμως και υπολογίζονται μετριοπαθώς ότι ξεπερνούν τα 11 εκατομμύρια ψυχές.

Ανά την αμερικανική επικράτεια οι διαθέσεις στις κοινότητες των μεταναστών δεν άλλαξαν: Οργή και απροκάλυπτη ανυπακοή ενάντια στο πολιτικό κατεστημένο, που προσπαθεί εδώ και μήνες να διεγείρει τα αντιμεταναστευτικά συναισθήματα ως τρόπο αποπροσανατολισμού της συνεχώς αυξανόμενης δυσφορίας εξαιτίας του πολέμου στο Ιράκ, της ελεύθερης πτώσης του εισοδήματος και του βιοτικού επιπέδου και των ανηλεών επιθέσεων ακόμη και στις πλέον βασικές κοινωνικές κατακτήσεις.

Ετσι, οι ισπανόφωνοι οικονομικοί πρόσφυγες, από χώρες της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής και της Καραϊβικής, μπορεί να είναι η πλειοψηφία, αλλά όλα τα χρώματα και εθνικότητες έδωσαν και συνεχίζουν να δίνουν συνεχώς μαζικό και αποφασιστικό «παρών» στις διαδηλώσεις που πραγματοποιούνται ολοένα και πιο συχνά σε Νέα Υόρκη, Σικάγο, Λος Αντζελες, Ουάσιγκτον, Φοίνιξ της Αριζόνα, Βοστόνη, Σολτ Λέικ Σίτι, Σαν Φρανσίσκο, Ντάλας, Ατλάντα...

Τη Δευτέρα, που κηρύχτηκε Ημέρα Εθνικής Δράσης, «ποτάμια» ολάκερα εκμεταλλευομένων σε περισσότερες από 100 πόλεις όρθωσαν το ανάστημά τους στη νομοθεσία που ποινικοποιεί τη «λαθρομετανάστευση», αλλά και τα παιδιά των μεταναστών αυτών, την παροχή βοήθειας σε μετανάστες δίχως έγγραφα, ενώ προβλέπει και την ανέγερση τείχους 2.000 μιλίων στα σύνορα με το Μεξικό, καθώς και την ενίσχυση των περιπόλων στα σύνορα, μετατρέποντάς τους σε στρατό 25.000 ειδικευμένων πρακτόρων.

Πρόκειται για τον διαβόητο πλέον νόμο που εισηγήθηκε ο Ρεπουμπλικανός βουλευτής Τζιμ Σενσεμπρένερ στην αμερικανική Βουλή των Αντιπροσώπων, η οποία τον επικύρωσε το Δεκέμβρη. Δεν είναι λίγες οι επιχειρήσεις που αναγκάστηκαν να κατεβάσουν ρολά - επιχειρήσεις που εξαρτώνται σχεδόν αποκλειστικά από την εργατική δύναμη των νόμιμων, αλλά και παράνομων μεταναστών - όπως έγινε στην επεξεργασία και συσκευασία τροφίμων και κρέατος, σε οικοδομικές εργασίες, σε μεγάλο τμήμα του τομέα παροχής υπηρεσιών. Κατέβασαν ρολά γιατί οι διαδηλωτές, στη συντριπτική τους πλειονότητα εργατική τάξη, απέργησαν, τρόπο τινά, προκειμένου να λάβουν μέρος στις κινητοποιήσεις.

Ηδη έχουν καταγραφεί και τα πρώτα κρούσματα εργοδοτικής αυθαιρεσίας - πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά άλλωστε; - όπου σε επιχείρηση επεξεργασίας και συσκευασίας κρέατος στο Ντιτρόιτ, στη «Γουλβερλάιν Πάκινγκ», την επόμενη μέρα απολύθηκαν έξι εργαζόμενοι που απασχολούνταν χρόνια, εξαιτίας της «απουσίας από την εργασία». Στο πλευρό των απολυμένων Μεξικανών εργαζομένων οι εργατικές ενώσεις, πολιτικές οργανώσεις και οι διοργανωτές των κινητοποιήσεων που προγραμματίζουν εξάλλου νέο γύρο κινητοποιήσεων, περιλαμβανομένης και γενικής απεργίας για την 1η Μάη, αλλά και αποχές από τα σχολεία και τα πανεπιστήμια.

Οι διαδηλώσεις της Δευτέρας είχαν προγραμματιστεί για να αποτελέσουν απάντηση στην υιοθέτηση σχεδίου νόμου εκ μέρους της Γερουσίας, που ελαστικοποιούσε σχετικά το ρατσιστικό νόμο Σενσεμπρένερ, καθώς υπό όρους εξαιρετικά ευνοϊκούς για την αγορά θα έδινε τη δυνατότητα στους παράνομους μετανάστες να γίνουν υπό «όρους» Αμερικανοί υπήκοοι ή να πάρουν προσωρινή άδεια παραμονής. Μία ανάγνωση της επιεικέστερης εκδοχής της συμβιβαστικής πρότασης νόμου της Γερουσίας, είναι ανατριχιαστική εξίσου: είναι ένας χάρτης δικαιωμάτων των εργοδοτών. Ο ταξικός του χαρακτήρας είναι ξεκάθαρος όταν καθορίζει ότι όσοι μετανάστες βρίσκονται παρανόμως στις ΗΠΑ περισσότερο από πέντε χρόνια, τότε πληρώνοντας ένα βαρύ πρόστιμο έχουν δικαίωμα να καταθέσουν τα χαρτιά τους για να πάρουν την πράσινη κάρτα, ενώ οι υπόλοιποι θα πρέπει να εγκαταλείψουν τις ΗΠΑ και να επιστρέψουν νομίμως και υπό όρους εφόσον τους δεχτούν. Ολοι όσοι κάνουν αίτηση θα πρέπει να έχουν έναν «εργοδότη» ως χορηγό, που αυτός θα καθορίσει το καθεστώς εργασίας... Ενώ σε μια προσπάθεια στήριξης της παρακμάζουσας αγροτικής οικονομίας προβλεπόταν η χορήγηση «μπλε κάρτας» με την οποία θα μπορούσαν να δουλέψουν στον τομέα της αγροτικής οικονομίας όσο διάστημα ήταν αναγκαίο, αλλά δε θα είχαν δικαίωμα να αλλάξουν τομέα εργασίας! Κάτι που έχει εφαρμοστεί και στο παρελθόν με το πρόγραμμα μπρασέρο, όπου εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες γης από το Μεξικό, από το 1942, όταν και υπογράφτηκε η διμερής συμφωνία μεσούντος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, έως τη δεκαετία '60 οικοδόμησαν την αγροτική οικονομία των ΗΠΑ.

Ομως και αυτή η εκδοχή στη Γερουσία, που ενδεχομένως μείωνε τις αντιστάσεις των μεταναστών, απέβη άκαρπη. Η ψηφοφορία αναβλήθηκε για δύο τουλάχιστον εβδομάδες ή ακόμη και μετά τις εκλογές, εξαιτίας «τεχνικών λεπτομερειών». Τα δύο κόμματα που νέμονται την εξουσία διαφώνησαν τελικά, εξαιτίας των απαιτήσεων των συμφερόντων που υπηρετούν σχετικά με την πορεία που πρέπει να έχει η αμερικανική οικονομία και για τη συνεχή ανάγκη τροφοδότησης με φτηνή εργασία - και τι είδους φυσικά - καθώς και των επερχόμενων εκλογών για την αναπλήρωση του μισού των μελών του Κογκρέσου, όπου κρίνεται και ο έλεγχός του.

Τώρα πια τα μόνα που ακούγονται είναι τα συνθήματα των μεταναστών, αλλά και οι φωνές των εκπροσώπων του πολιτικού κατεστημένου, ανάμεσά τους και του Αμερικανού Προέδρου Τζορτζ Ου. Μπους, αλλά και του βουλευτή Τζιμ Σενσεμπρένερ, που προσπαθούν να πείσουν: «Η Αμερική είναι ένα έθνος μεταναστών, αλλά επίσης και ένα έθνος του νόμου». Απαντες, τεχνηέντως, ξεχνούν ότι οι πρώτοι Ευρωπαίοι που εγκαταστάθηκαν στη Βόρεια Αμερική, δεν ήταν μετανάστες αλλά αποικιοκράτες. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, φυσικά, δεν είναι έθνος μεταναστών, αλλά ένα αποικιοκρατικό κράτος λευκών, όπως η Νότια Αφρική, η πρώην Ροδεσία, η Αυστραλία. Και όπως ακριβώς και αυτά τα κράτη, οι ΗΠΑ λειτουργούν βάσει ενός κρυφού και ενίοτε φανερού συστήματος Απαρτχάιντ.