Ακόμα και οι πέτρες ανατρίχιασαν στο Λαύριο την περασμένη Κυριακή το απόγευμα. Ο πιο στυγνός εκμεταλλευτής των μεταλλωρύχων και καπηλευτής όλου του πλούτου, ο Ζαν Μπατίστ Σερπιέρι, επέστρεψε στο βάθρο του από τους σύγχρονους εκφραστές της πλουτοκρατίας. Σε μια τελετή παρωδία, που θύμιζε εγκαίνια άλλων μαύρων εποχών, με την προστασία των δυνάμεων καταστολής, οι τοπικοί παράγοντες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ ξανάστησαν το άγαλμα της ντροπής. Χωρίς σεβασμό στους νεκρούς απεργούς μεταλλωρύχους, τους χιλιάδες εργάτες που βίωσαν την πιο απάνθρωπη εκμετάλλευση μέσα στις στοές του Σερπιέρι δουλεύοντας 12 και 16 ώρες για ένα ξεροκόμματο, που πέθαιναν 200 μέτρα κάτω από τη γη στα 40 τους χρόνια.

Τα θύμιζαν όλα αυτά την Κυριακή το απόγευμα από τα μεγάφωνα τα μέλη της Επιτροπής Αγώνα για την απομάκρυνση του Ανδριάντα του Σερπιέρι, στην εξέδρα που είχαν στήσει στην άλλη πλευρά της πλατείας, στο άγαλμα των Μεταλλωρύχων, ενημερώνοντας το λαό της περιοχής. Οι πρασινογάλαζοι τοπικοί παράγοντες όμως συνέχιζαν την παρωδία, για να κάνουν το χρέος τους στο μεγάλο κεφάλαιο. Και πρώτοι χειροκροτητές στο πλευρό τους αναδείχτηκαν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ Πάγκαλος, Παπαηλίας, Χριστοφιλοπούλου, αλλά και εκπρόσωποι του υπουργείου Πολιτισμού και της Νομαρχίας.

Και προσπάθησε με επιμονή ο δήμαρχος του ΠΑΣΟΚ Δημήτρης Λουκάς στο λογύδριό του να δικαιολογήσει την «πολιτιστική αξία» του αγάλματος. Και δε δίστασε να θεωρήσει απαίτηση της κοινωνίας την επιστροφή του αγάλματος. Χωρίς καμία ντροπή, ασέλγησε στη μνήμη των μεταλλωρύχων, υποστηρίζοντας ότι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι πλήρωσαν την κατασκευή του αγάλματος το 1899. Χωρίς να πει βέβαια ότι η εταιρία του Σερπιέρι απείλησε και εξανάγκασε τους μεταλλωρύχους να τους κρατάει χρήματα από το μισθό για να πληρώσουν ακόμα και το άγαλμα του αφεντικού της, σε μια ένδειξη πλήρους υποταγής. Και το τραγελαφικό της υπόθεσης είναι ότι ακόμα και το πανί που σκέπαζε το άγαλμα αρνούνταν να φανερώσει τον εκμεταλλευτή των εργατών. Το σχοινί τραβήχτηκε και έπεσε μόνο του, αφήνοντας το άγαλμα σκεπασμένο. Χρειάστηκε η συνδρομή της σκάλας για να φανερωθεί ο Σερπιέρι.

Είχαν κάνει το χρέος τους όλοι αυτοί οι τοπικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου. Και αυτό δεν ήταν να ξαναστήσουν απλά ένα άψυχο άγαλμα. Στόχος τους είναι να δείξουν στους εργαζόμενους της περιοχής την επιβολή της τάξης των εκμεταλλευτών. Για να τους προετοιμάσουν τις συνειδήσεις και να αποδεχτούν τους σύγχρονους Σερπιέρηδες ως «ευεργέτες». Να ευγνωμονούν τα νέα αφεντικά, που όπως και τότε έτσι και τώρα θα τους έχουν στη δούλεψή τους 10 και 12 ώρες, ανασφάλιστους, για ένα ξεροκόμματο. Ξέρουν όμως καλά ότι αργά ή γρήγορα, με την πάλη του ο λαός του Λαυρίου θα τους επιστρέψει την πρόκληση ανεπιστρεπτί.