Στο γνωστό αντιλαϊκό τροπάρι, «γαρνιρισμένο» με ψευτοεπιστημονικές «αναλύσεις» και άλλες ξετσίπωτες κορόνες επανέρχεται η ηγεσία της Τράπεζας της Ελλάδας (ΤτΕ), η οποία και αξιώνει την επιτάχυνση των μέτρων πλήρους και οριστικής κατεδάφισης ασφαλιστικών και εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων.

Η πολιτική τους, όπως ομολογείται και στην έκθεση του εκπροσώπου του ευρωπαϊκού τραπεζικού κεφαλαίου, κινείται με γνώμονα την περαιτέρω ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας» των μεγάλων επιχειρήσεων.

Οι κυνικές αξιώσεις τους είναι βγαλμένες από τη διαβόητη «Στρατηγική της Λισαβόνας» που αποφασίστηκε από την ΕΕ. Οι εξειδικεύσεις αυτής της πολιτικής, όπως παρουσιάστηκαν από τον Ν. Γκαργκάνα στην «Ετήσια έκθεση για το 2005», περιλαμβάνουν τους παρακάτω άξονες:

Συντάξεις - Ασφαλιστικό: Ορθά κοφτά αξιώνουν επιμήκυνση του εργασιακού βίου, όπως ακριβώς προτείνει ο βουλευτής και μεγαλοστέλεχος του ΠΑΣΟΚ Αλ. Παπαδόπουλος και ο οικονομικός σύμβουλος του Γ. Παπανδρέου, Ηρ. Πολεμαρχάκης. Ο Ν. Γκαργκάνας έβαλε στο μάτι, τις - όπως ο ίδιος τις αποκάλεσε - «πρόωρες συντάξεις». Ισχυριζόμενος ότι στην Ελλάδα ο μέσος όρος συνταξιοδότησης είναι στα 59,5 χρόνια, αξίωσε την επιμήκυνση της εργασίας στα προβλεπόμενα από τις ισχύουσες γενικές διατάξεις», δηλαδή στα 65... και βάλε. Οι στοχεύσεις τους στο πλαίσιο της βαθμιαία κλιμακούμενης αντιλαϊκής πολιτικής είναι απόλυτα φανερή. Ο Ν. Γκαργκάνας τόνισε πως η «πολιτική που έχει συμφωνηθεί σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ενωσης περιλαμβάνει την ενίσχυση των κεφαλαιοποιητικών στοιχείων του συστήματος» και αξίωσε τη «λήψη σειράς μέτρων που θα αλληλοσυμπληρώνονται». Ανάμεσα σε αυτές τις επιλογές είναι και η «ενίσχυση της αντιστοιχίας μεταξύ ασφαλιστικών εισφορών και παροχών», δηλαδή, όπως ο ίδιος επισήμανε, η «ενίσχυση του ανταποδοτικού χαρακτήρα του συστήματος», που -όπως ισχυρίστηκε- θα «οδηγούσε αυτόματα σε περιορισμό της εισφοροδιαφυγής». Οι αντιδραστικές κατευθύνσεις της ΕΕ έχουν και συνέχεια στην περιουσία των ασφαλιστικών ταμείων. Ο κεντρικός τραπεζίτης έκανε λόγο «για την καλύτερη αξιοποίηση της περιουσίας και των αποθεματικών των ταμείων». Με απλά λόγια αξιώνει το ρίξιμο των αποθεματικών και της περιουσίας των ταμείων στη χοάνη του χρηματιστηριακού τζόγου, όπως ακριβώς επιθυμούν και ορέγονται οι τράπεζες και άλλοι αετονύχηδες. Σε ρόλο... «μπαμπούλα» στην κατεύθυνση επιτάχυνσης των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων βάζει τις δαπάνες για τις συντάξεις και την περίθαλψη, που όπως ισχυρίζεται θα «αυξηθούν δραματικά μετά το 2015», συνολικά κατά 11,5 μονάδες του ΑΕΠ ανάμεσα στο 2005 και το 2050.

Εργασία: Κεντρικός στόχος είναι η «βελτίωση της παραγωγικότητας και, τελικά, η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας». Για τον Ν. Γκαργκάνα το «χαμηλό ποσοστό απασχόλησης οφείλεται στις δυσκαμψίες στις αγορές εργασίας και προϊόντων, στην κατάτμηση της αγοράς εργασίας, καθώς και σε αδυναμίες ή ανεπάρκειες των συστημάτων εκπαίδευσης και κατάρτισης». Ετσι ομολογούνται ανοιχτά οι προθέσεις της πλουτοκρατίας για αύξηση του αριθμού των... απασχολήσιμων. Για συνολική υποβάθμιση των όρων εργασίας. Και ακόμη για την άμεση πρόσδεση του εκπαιδευτικού συστήματος με τις ανάγκες των μεγάλων επιχειρήσεων. Οι εργαζόμενοι θα είναι και πάλι οι χαμένοι από τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και τα φαινόμενα κρίσης: Ετσι η στήριξη με τα ψευτοεπιδόματα ανεργίας και με την «επανακατάρτιση» είναι «προτιμότερα από τη δαπανηρή συντήρηση μη βιώσιμων επιχειρήσεων και κλάδων, καθώς αυτή αναβάλει την αναγκαία προσαρμογή». Αυτή λοιπόν είναι η συνταγή Γκαργκάνα και ΕΕ για τους χιλιάδες απολυμένους εργάτες που πληρώνουν τα σπασμένα των «αναδιαρθρώσεων». Ολα αυτά, σύμφωνα με τον ίδιο, βρίσκονται στο πλαίσιο της διαβόητης «ευελιξίας και ασφάλειας», δηλαδή των κοινών προσεγγίσεων από ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και άλλους βαστάζους της πολιτικής που εφαρμόζουν.

Μισθοί - Συντάξεις: Μετά και την πρόσφατη κοροϊδία της εισοδηματικής πολιτικής στο Δημόσιο και της κατάπτυστης Συλλογικής Σύμβασης που υπέγραψε η συμβιβασμένη ηγεσία της ΓΣΕΕ, ο Ν. Γκαργκάνας ζήτησε τη συνέχιση αυτής της πολιτικής, με «μισθολογικές αυξήσεις, οι οποίες να είναι συμβατές με τη σταθερότητα των μισθών». Για τον Ν. Γκαργκάνα ο φταίχτης είναι το «κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος», το οποίο, όπως ξετσίπωτα ισχυρίστηκε, έχει οδηγήσει σε «σωρευμένη διάβρωση της διεθνούς ανταγωνιστικότητας της χώρας που, σύμφωνα με τον ίδιο, «αντανακλάται στις μη ικανοποιητικές εξελίξεις στην αγορά εργασίας και στις εξωτερικές συναλλαγές» (sic!). Με τη συγκεκριμένη φράση κατόρθωσε - το φαινομενικά ακατόρθωτο - να ξεπεράσει ακόμη και τον εαυτό του. Για τον ίδιο και τους ομογάλακτους στην ΕΕ, οι μισθοί φταίνε ακόμη και για τα ελλείμματα του εμπορικού ισοζυγίου. Αποκαλυπτικό για τις βλέψεις είναι ότι, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς τους, το «κόστος εργασίας» θα αυξηθεί στην Ελλάδα κατά 3,7% στο 2006 έναντι 1% στην ευρωζώνη. Αξιώνει δηλαδή πολιτική λιτότητας στο διηνεκές...

Σε ό,τι αφορά τα οικονομικά μεγέθη η έκθεση προβλέπει αύξηση του ΑΕΠ για το 2006 σε 3,5% και πληθωρισμό «γύρω στο 3,3%». Σύμφωνα με τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας οι επιπτώσεις από τη ραγδαία ανατίμηση του πετρελαίου είναι πολύ μικρή τόσο στο ΑΕΠ όσο και στον πληθωρισμό. Σε ό,τι αφορά τα επιτόκια του ευρώ επανέλαβε πως επίκεινται και νέες αυξήσεις.