Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι πρόκειται για τα Βαλκάνια της «νέας τάξης πραγμάτων». Ενσωμάτωση, δηλαδή, των κρατών της περιοχής στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (ΝΑΤΟ, ΕΕ) και διασφάλιση της συμμετοχής τους στις επεμβάσεις και τους νέους πολέμους, ενώ ταυτόχρονα θα αποτελούν μια ενιαία οικονομική αγορά που θα διασφαλίζει την απρόσκοπτη δράση των πολυεθνικών.

Δεν προκαλεί, βέβαια, την παραμικρή έκπληξη, κάθε άλλο, το γεγονός πως οι ηγέτες των βαλκανικών κυβερνήσεων που συναντήθηκαν στη Θεσσαλονίκη δεν είπαν λέξη για τη φτώχεια και την ανεργία που μαστίζει τους λαούς της περιοχής, την άγρια εκμετάλλευση και την άθλια κατάσταση των εργαζομένων. Αντίθετα, διατράνωσαν την πολιτική βούλησή τους και πήραν συγκεκριμένες αποφάσεις για να εξασφαλίσουν ένα «περιβάλλον ασφάλειας», για να ενταθεί η καταλήστευση της εργατικής δύναμης και των άλλων πλουτοπαραγωγικών πηγών της περιοχής από τα μονοπώλια. Η δημιουργία νέων υποδομών (σιδηροδρομικά και οδικά δίκτυα, αγωγοί μεταφοράς πετρελαίου και φυσικού αερίου) αποσκοπούν πρώτα και κύρια στη διευκόλυνση της δράσης των πολυεθνικών και όχι βέβαια στη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των λαών.

Υπάρχουν όμως ακόμα «κενά» και «μαύρες τρύπες» στη «σταθερότητα» της ίδιας της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων στην περιοχή, που προκαλούν «αστάθεια» και αισθήματα «ανασφάλειας» στους «επενδυτές». Το σημαντικότερο βέβαια είναι το «μελλοντικό καθεστώς» του Κοσσόβου, αλλά «ρευστότητα» υπάρχει και στα προτεκτοράτα της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης και της ΠΓΔΜ, ενώ δεν έχει ξεκαθαρίσει η κατάσταση στη Σερβία - Μαυροβούνιο.

Ακριβώς γι' αυτό οι ηγέτες τους προβάλλουν ως μονόδρομο για τη «σταθεροποίηση» της κατάστασης την ένταξη των κρατών της περιοχής σε ΕΕ και ΝΑΤΟ, η οποία έχει ήδη δρομολογηθεί και καταβάλλονται προσπάθειες για την πλήρη προσαρμογή τους στις προϋποθέσεις και τους όρους που βάζουν οι παραπάνω ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί. Η διακοπή των επαφών, που αποφάσισε την περασμένη βδομάδα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, για τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις με τη Σερβία - Μαυροβούνιο, επειδή δε συνεργάζεται με το Δικαστήριο της Χάγης, δείχνει πολύ καθαρά ότι η ενσωμάτωση στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς προϋποθέτει απόλυτη συμμόρφωση και υποταγή στους κανόνες και τις «αξίες» τους.

Η προσπάθεια πολιτικής σταθεροποίησης της περιοχής, της μετατροπής της δηλαδή σε ένα προτεκτοράτο της νέας τάξης, συμβαδίζει με την επέλαση των μονοπωλίων και τον άγριο ανταγωνισμό για τη μοιρασιά της λείας των ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων που έγιναν τα προηγούμενα χρόνια.

Εδώ ακριβώς είναι που η ελληνική κυβέρνηση παρεμβαίνει, διεκδικώντας μεγαλύτερο μερίδιο της πίτας για τις «εγχώριες» επιχειρήσεις, ενώ δίνει τα πάντα προκειμένου οι πολυεθνικές να χρησιμοποιήσουν τη χώρα μας ως «πύλη εισόδου» στη βαλκανική αγορά.

Η πολιτική της κυβέρνησης για την περιοχή, συνέχεια αυτής των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, υπαγορεύεται σχεδόν αποκλειστικά από αυτόν το στρατηγικό στόχο. Το είπε ευθέως η Ντ. Μπακογιάννη στους βιομήχανους της Βόρειας Ελλάδας: «Το υπουργείο Εξωτερικών, με αυτή την κυβέρνηση, έχει αναγάγει πλέον την οικονομική διπλωματία σε κύριο άξονα της εξωτερικής μας πολιτικής». Αντίστροφα, «η επιχειρηματική σας παρουσία στα Βαλκάνια αποτελεί τον ισχυρό βραχίονα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στη βαλκανική χερσόνησο».

Αξίζει να επισημανθεί πως η υπουργός Εξωτερικών δεσμεύτηκε ότι η ελληνική κυβέρνηση θα παρεμβαίνει όπως μπορεί προκειμένου να αυξηθεί το μερίδιο που παίρνουν οι «ελληνικές» επιχειρήσεις στα έργα και τις προμήθειες των γειτονικών κρατών. Αποκάλυψε μάλιστα ότι έθεσε το θέμα στους Βαλκάνιους ομολόγους της την πρώτη μέρα της Συνόδου Κορυφής στη Θεσσαλονίκη, λέγοντάς τους πως «δεν είναι δυνατόν να επενδύουμε γιγαντιαία ποσά στις χώρες τους και από την άλλη πλευρά τα έργα να δίνονται σε εταιρίες άλλων χωρών, που ελάχιστα έχουν προσφέρει στην οικονομική ανάπτυξη των Βαλκανίων».

Η ελληνική κυβέρνηση επιχειρεί να «πουλήσει» στις κυβερνήσεις των βαλκανικών κρατών τις υπηρεσίες της και ως «μεσάζοντα» προς ΕΕ και ΝΑΤΟ, εκμεταλλευόμενη το γεγονός ότι είναι η μόνη χώρα - μέλος. Φυσικά, οι Βαλκάνιοι ηγέτες - «δημιουργήματα» των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων - προτιμούν να μιλούν απευθείας με τα μεγάλα αφεντικά της νέας τάξης, ενώ από την ελληνική κυβέρνηση επιχειρούν κυρίως να αποσπάσουν μερίδιο από τα 500 εκατ. ευρώ του ΕΣΟΑΒ, δηλαδή του ελληνικού προγράμματος για την ανασυγκρότηση των Βαλκανίων.

Από την άλλη, όμως, η διείσδυση των εγχώριων επιχειρήσεων στην αγορά των Βαλκανίων είναι γεγονός, αφού ήδη κάνουν εκεί μπίζνες 3.500 ελληνικές επιχειρήσεις, αποκομίζοντας πολλαπλάσια κέρδη από το «κεφάλαιο» των 8 δισ. ευρώ, που υποτίθεται έχουν επενδύσει. Τα αποτελέσματα της «μετανάστευσης» του κεφαλαίου προς τις βαλκανικές χώρες είναι βέβαια γνωστά. Από τη μέσα πλευρά των συνόρων δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι πετάχτηκαν στο δρόμο της ανεργίας και της εξαθλίωσης, ενώ από την άλλη πλευρά υπάρχει η άγρια καταλήστευση των εργαζομένων χωρίς δικαιώματα.

Κι όμως αυτό δεν εμπόδισε την Ντ. Μπακογιάννη να δώσει συγχαρητήρια στους βιομήχανους «για το μεγάλο οικονομικό, αλλά θα έλεγα και εθνικό έργο που επιτελείτε, απλώνοντας την ελληνική επιχειρηματική πρωτοβουλία σε ολόκληρα τα Βαλκάνια». Ακόμα μια απόδειξη ότι το εθνικό συμφέρον ταυτίζεται με τα στενά, ταξικά συμφέροντα της πλουτοκρατίας.