Δυο παιδικοί φίλοι, που ζούνε στα όρια μόλις της νομιμότητας, γνωρίζουν μια νεαρή πόρνη. Στην αρχή φαίνεται απλώς να κοιμούνται μαζί της. Σιγά-σιγά, όμως, την ερωτεύονται και οι δυο! Το ίδιο συμβαίνει και από την πλευρά της νεαρής «Ευδοκίας» του Ελ Σαλβαδόρ! Δεν μπορεί να διαλέξει. Αλλά δεν τολμάει και να διαλέξει!

Τα τρία αυτά άτομα, ενώ είναι κυλισμένα στη λάσπη, στα λασπόνερα καλύτερα, αφού είναι απλώς μικροδιάβολοι, είναι γεμάτα από συναισθήματα! Μόλις τους δοθεί η ευκαιρία ελευθερώνουν όλον αυτόν τον πλούτο. Και ενώ, όπως είπαμε, ζούνε μέσα στη λάσπη, ξαφνικά αρχίζουν να ανθίζουν και να μοσχοβολάνε!

Φυσικά, τέτοιες και τόσο φλογισμένες καρδιές, είναι πάντα πολύ κοντά στην έκρηξη. Μια έκρηξη που ξεκίνησε από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας τους. Μόνο που το «βράσιμο» ήταν αργό. Κάθε ματιά, κάθε αγκάλιασμα, κάθε χαρά, κάθε ζήλια ήταν μια ακόμα στρώση της χειροβομβίδας. Μια κίνηση παραπάνω από κάποιον και τραβιέται η περόνη...

Η ταινία είναι γυρισμένη απλά, αλλά γεμάτη ψυχή. Οι χώροι, όπου κινούνται οι ήρωες, από μόνοι τους βάζουν φωτιά στο πανί. Είναι χώροι δραματικοί! Σκηνικά έτοιμα για τραγωδία. Στους χώρους έρχονται και προστίθενται τα πρόσωπα. Τρία δραματικά πρόσωπα. Παρότι νέα έχουν επάνω τους χαραγμένες εμπειρίες. Είναι έτοιμα να καταλήξουν σε ακραία αποτελέσματα. Τέλος έρχεται και προστίθεται η ιστορία. Η πλοκή. Ξεκινάει δραματικά και καταλήγει δραματικότερα.

Πρόκειται για ψυχολογική, για ερωτική ταινία. Δεν έχει άλλα νοήματα! Αυτό, όμως, δεν την εμποδίζει να βλέπεται με μεγάλο ενδιαφέρον. Ισως γιατί κινείται μέσα σε φορτισμένο κοινωνικό περιβάλλον. Ισως, γιατί συμβαίνει στη Λατινική Αμερική, όπου τα πράγματα, ακόμα και ο έρωτας, παίρνουν άλλες διαστάσεις. Ισως είναι η μουσική, ίσως οι σκιές και το φως, ίσως οι ερμηνείες. Ισως όλα αυτά μαζί. Πάντως, ο θεατής θα βγει χορτασμένος από την αίθουσα.

Παίζουν: Αλίτσε Μπράγκα, Λάζαρο Ράμος, Βάγκνερ Μόουρα.