Η γλώσσα είναι το πιο σημαντικό εργαλείο στην κοινωνική ζωή του ανθρώπου. Αν δεν υπήρχε η γλώσσα, ο καθένας μας θα κλεινόταν στην προσωπική του «φυλακή» και μέσα σ' αυτήν θα προσπαθούσε να ζήσει σαν «θεός» ή σαν «ζώο», όπως είπε και ο Αριστοτέλης. Με τη γλώσσα, όμως, καταργούνται οι προσωπικές «φυλακές». Οι άνθρωποι έρχονται κοντά ο ένας στον άλλον. Φτιάχνουν κοινότητες, οικογένειες, αγορές, συμφωνούνε όλοι μαζί πώς θα πούνε το «νερό», το «ψωμί», τη «φωτιά», το «πρόβατο», την «καταιγίδα». Ετσι, μου λες εσύ πως πεινάς και γω σου δίνω ψωμί. Σου λέω εγώ πως κρυώνω και συ ανάβεις τη φωτιά. Κι όταν εσύ φοβάσαι έρχομαι και γω κοντά σου, για να πολεμήσουμε το φόβο. Στην αρχή, βέβαια, η γλώσσα δεν πρέπει να είχε πολλές λέξεις. Εφταναν μόνο οι απαραίτητες, αυτές που είχανε σχέση με τη ζωή, την πείνα και τη δίψα, το φόβο και τον πόνο, τη βροχή, τη λάσπη, τη φωτιά και το ψωμί. Οσο, όμως, περνούσαν τα χρόνια και πλήθαιναν τα «πράγματα» της ζωής, γιατί πλήθαιναν και οι ανάγκες της, οι άνθρωποι συμφωνούσαν, πάλι όλοι μαζί, και έφτιαχναν καινούριες λέξεις, για να ονομάσουνε τα καινούρια «πράγματα».

Φυσικά, τα «πράγματα» αυτά δεν ήτανε πάντα φυσικά, δεν είχανε, δηλαδή, συγκεκριμένο σχήμα και διαστάσεις που θα μπορούσαν να τις μετρήσουν. Βρήκανε, λοιπόν, τις λέξεις «αγαπώ», «αγάπη», «φοβάμαι», «φόβος», «μισώ», «μίσος», «πεθαίνω», «θάνατος». Και μ' αυτές τις λέξεις, που όσο περνούσε ο καιρός, γίνονταν όλο και περισσότερες, γιατί και οι πράξεις και οι καταστάσεις της ζωής γίνονταν κι αυτές περισσότερες, και οι άνθρωποι χρειάζονταν κάθε τόσο να βρίσκουν καινούρια ονόματα. Κι αυτό σημαίνει πως η γλώσσα, όλες αυτές οι λέξεις, δηλαδή, ταυτίζονται με τον Πολιτισμό, αφού οι πράξεις ή τα πράγματα στα οποία παραπέμπουν είναι ο ίδιος ο Πολιτισμός. Είναι εύκολο, λοιπόν, να το καταλάβουμε πως, όταν φτιάχνουμε μια καινούρια λέξη, φτιάχνουμε ένα κομμάτι του Πολιτισμού. Γι' αυτό, θα το έχουμε προσέξει πως πολλές από όλες αυτές τις καινούριες λέξεις, που κάθε τόσο εμφανίζονται στην καθημερινή μας ζωή ξεχνιούνται και δεν τις χρησιμοποιεί κανείς. Κι αυτό σημαίνει πως δεν μπορούν να συμφωνήσουν με τον Πολιτισμό μας, είναι, με άλλα λόγια, κομμάτια ενός άλλου Πολιτισμού.

Σκέφτομαι, λοιπόν, και γω πως όσοι επιμένουν να χρησιμοποιούν λέξεις που οι άλλοι δεν τις καταλαβαίνουν, θέλουν να επιβάλουν με το έτσι θέλω έναν άλλον πολιτισμό. Να επιβάλουν στη ζωή μας πράξεις και καταστάσεις που δε συμφωνούν με αυτήν, την καταπιέζουν και την ταλαιπωρούν. Κι όμως, ένα πρωί βρεθήκαμε μπροστά στη λέξη «Μεταρρυθμίσεις» και τα πράγματα ήρθανε τα πάνω κάτω, γιατί αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε πως «Μεταρρύθμιση» σημαίνει κομμένο μεροκάματο, κουτσουρεμένη σύνταξη, ετοιμόρροπα σχολεία, βρώμικα νοσοκομεία, κλεισμένα εργοστάσια και απολυμένοι εργάτες. Και ώσπου να καταλάβουμε πως η λέξη αυτή δεν ταιριάζει με τον Πολιτισμό μας να 'σου και έρχεται μια άλλη οι «Τομές». Αυτή, βέβαια, δεν έχει σχέση με την καθημερινή μας ζωή, αλλά με το Σύνταγμα της χώρας, άρα με όλη μας τη ζωή από δω και πέρα. Και δεν είναι μόνο αυτό, μας λένε αυτοί που έφτιαξαν αυτές τις «καινούριες» λέξεις πως συμφωνάει και η πλειοψηφία του λαού μ' αυτές και μάλιστα ζητάει να γίνουν ακόμα πιο τολμηρές. Ε, λοιπόν, καλέ μου σύντροφε, αν αυτό είναι αλήθεια, το δηλώνω δημόσια πως δεν τη θέλω μια τέτοια «πλειοψηφία». Προτιμώ να ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου με τη Μειοψηφία, αυτή που ό,τι λέει το εννοεί!