Η συζήτηση στις 26/5 στη Βουλή ανέδειξε την πρόθεση της κυβέρνησης της ΝΔ αλλά και του ΠΑΣΟΚ, να επιταχύνουν τις «στρατηγικής σημασίας...» (όπως ο ίδιος ο πρωθυπουργός τις χαρακτήρισε) ανατροπές στην Ανώτατη Εκπαίδευση, την αποφασιστικότητά τους να βαδίσουν μαζί μέχρι τέλους, με ουρά, βεβαίως, τον ΣΥΝ, που αδιάλειπτα υποκλίνεται στον «ευρωπαϊκό προσανατολισμό» και στην Παιδεία. Και δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Γιατί οι αναδιαρθρώσεις αυτές υπαγορεύονται από τις γενικότερες ανάγκες του κεφαλαίου για αύξηση της κερδοφορίας του, υπηρετούν τη στρατηγική της Λισαβόνας, που αποτελεί οδηγό για την ΕΕ.

Η ανησυχία και η εναντίωση φοιτητών και σπουδαστών στα προωθούμενα μέτρα είναι εμφανές ότι παίρνουν όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις και γενικεύονται. Αποτυπώνονται ανάγλυφα στη συμμετοχή στις Γενικές Συνελεύσεις της προηγούμενης βδομάδας, όπου διπλασιάστηκε ο αριθμός των φοιτητών και σπουδαστών που συμμετείχαν, αλλά και στα μαζικά συλλαλητήρια που έγιναν σε όλη την Ελλάδα και με τη συμμετοχή εργαζομένων.

Η εξέλιξη αυτή δεν είναι ούτε τυχαία, ούτε κεραυνός εν αιθρία. Οι απανωτοί γύροι Γενικών Συνελεύσεων από τον Οκτώβρη, οι κινητοποιήσεις που προηγήθηκαν και οι πρωτοβουλίες των Πανελλαδικών Συντονιστικών ΑΕΙ και ΤΕΙ ήταν η απαραίτητη «μαγιά». Καθοριστική ήταν η μαζική δράση, ο ρόλος που διαδραμάτισαν οι δυνάμεις της ΚΝΕ και της Πανσπουδαστικής.

Από τη μια, η ΔΑΠ εξακολουθεί να υπερασπίζεται και να προωθεί μαχητικά τα μέτρα της κυβέρνησής της. Ειδικά σε αυτή τη φάση (αρκετές φορές από κοινού με την ΠΑΣΠ) εμφανίζεται στο γνώριμο ρόλο του «απεργοσπάστη» επισείοντας τον κίνδυνο της «εξεταστικής».

Από την άλλη, η ηγεσία της ΠΑΣΠ για άλλη μια φορά πρωταγωνιστεί στην προσπάθεια εξαπάτησης των φοιτητών. Πρωτοστατεί, ή συμμετέχει σε πλαίσια στις Γενικές Συνελεύσεις που περιορίζονται σε γενικά αιτήματα του τύπου «όχι στο νόμο-πλαίσιο», «καμιά αντιδραστική αλλαγή», κτλ. Η στάση της βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με την τακτική του ΠΑΣΟΚ, το οποίο θέλει να εμφανίσει ως προοδευτικές τις χυδαίες θέσεις του για την πλήρη υποταγή του πανεπιστημίου στο ΣΕΒ και στο κεφάλαιο. Γι' αυτό, άλλωστε, συμμετέχει όψιμα στις Γενικές Συνελεύσεις, επιδιώκοντας να καλλιεργήσει ένα ψευτοαγωνιστικό προφίλ, τη στιγμή που αποδέχεται τη λειτουργία των πανεπιστημίων με ιδιωτικοοικονομικούς όρους. Για να αποκρύψει τη συμφωνία της στις κατευθύνσεις της Μπολόνια υπερασπίζεται τη σημερινή άθλια κατάσταση σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, που από κοινού ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έχουν διαμορφώσει.

Με την ηγεσία της ΠΑΣΠ έχουν επιλέξει να ενωθούν σ' αυτή τη φάση τα ΕΑΑΚ και ο ΣΥΝ. Για το λόγο αυτό η κριτική στο νόμο και τα αιτήματα που προβάλλουν στις Γενικές Συνελεύσεις είναι αρκετά βολικά για να χωράει και η παράταξη του ΠΑΣΟΚ.

Χαρακτηριστικά στο κεντρικό πλαίσιό τους αναφέρεται: «Απέναντι στον κυβερνητικό μονόλογο των τελευταίων 2 χρόνων, που επιδιώκει να προχωρήσει όλες αυτές τις αντιδραστικές τομές...». Αλήθεια, πριν από αυτά τα δύο χρόνια δεν προωθούνταν από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ η αντιεκπαιδευτική πολιτική της ΕΕ; Τώρα δεν έχει ευθύνες το ΠΑΣΟΚ; Την ίδια στιγμή επιλέγουν να μιλούν γενικόλογα για ορισμένες συνέπειες του νόμου (συγγράμματα, αιώνιους φοιτητές, κτλ.), αφήνοντας στο απυρόβλητο τον πυρήνα της κυβερνητικής πολιτικής, δηλαδή την ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων και την επιχειρηματική λειτουργία τους. Είναι χαρακτηριστική η κριτική τους στην αναθεώρηση του άρθρου 16, «Οχι στην ίδρυση μη κρατικών ΑΕΙ», κρύβοντας ότι ο βασικός στόχος είναι η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων ΑΕΙ.

Παράλληλα, σε σύμπλευση με την ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ αποφεύγουν επιμελώς να μιλήσουν για το αλισβερίσι που ήδη υπάρχει ανάμεσα σε μερίδα καθηγητών και εταιρίες. Γι' αυτό τα ΕΑΑΚ και ο ΣΥΝ επί της ουσίας λένε: Ας αφήσουμε στην άκρη τα αιτήματα! Ετσι, δίνουν επιχειρήματα στην κυβέρνηση, να ισχυρίζεται ότι αυτοί που διαμαρτύρονται το κάνουν γιατί θέλουν η κατάσταση να μείνει όπως είναι! Αλλά και η κριτική τους όχι απλώς δεν είναι επικίνδυνη, αλλά είναι ...απόλυτα ανεκτή από την κυβέρνηση! Η ίδια η υπουργός Παιδείας στο άρθρο της στην «Καθημερινή» (4/6/06) γράφει ότι οι φοιτητές μπορούν να «έχουν κριτικό βλέμμα» (να λένε και κανένα όχι, δηλαδή) αρκεί να μην αμφισβητείται η πολιτική της κυβέρνησης.

Σε αυτή και μόνο τη βάση μπορεί να δυναμώνει η ενότητα των φοιτητών-σπουδαστών. Με αυτά και μόνο τα αιτήματα μπορεί ο αγώνας να στριμώχνει την κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ. Από αυτή την άποψη έχει ξεχωριστή σημασία η μαζική συμμετοχή στις πολύμορφες κινητοποιήσεις και στο πανελλαδικό συλλαλητήριο την Πέμπτη 8 του Ιούνη στην Αθήνα, που δίνουν τον τόνο της κλιμάκωσης.

Ταυτόχρονα, χρειάζεται η πάλη για το πανεπιστήμιο των αναγκών μας να γίνει παλλαϊκή υπόθεση. Να αναπτύσσεται η κοινή δράση του φοιτητικού κινήματος με την εργατική τάξη, με το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, με βάση την ανάγκη για ανώτατη εκπαίδευση που θα υπηρετεί την κοινωνική ευημερία, τις λαϊκές ανάγκες και όχι τα κέρδη των μονοπωλίων.