Ντιν Βονγκ, Στέφανι Τζέιμς και Νάθαν Τζόονς

Εξαίρεση, δυστυχώς, δεν αποτέλεσε και η Αμα Ασάντε, η οποία προέρχεται από τη Λογοτεχνία. («Η Γενιά του Μίσους», είναι η πρώτη της σκηνοθετική εργασία)! Η Ασάντε, σύμφωνα με το βιογραφικό της, γεννήθηκε στο Νότιο Λονδίνο. Περιοχή στην οποία, μέχρι να μεγαλώσει η ίδια, τα πάντα άλλαξαν. Οι ξένοι οικονομικοί μετανάστες, τους οποίους όταν ήταν παιδί μέτραγε στα δάχτυλα του ενός χεριού, σήμερα, πια, έχουν πολλαπλασιαστεί κατά εκατοντάδες και κατά χιλιάδες και αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της αγγλικής κοινωνίας.

Ο ρατσισμός, όπως καταλαβαίνετε, αποτελεί το κύριο θέμα της «Γενιάς του Μίσους». Ο ρατσισμός και η νεολαία. Η νεολαία, η παιδική και η εφηβική εγκληματικότητα. Αλλά και η συμμετοχή των νεαρών γυναικών στην παραβατικότητα. Το 50% των ρατσιστικών εγκλημάτων, από αυτά που έγιναν στη βιομηχανική περιοχή του Μάντσεστερ, τα διέπραξαν νεολαίοι! Παιδιά από 16 έως 25 ετών! Το 2005, 128 νεαρές γυναίκες (από ολόκληρη τη Βρετανία) κλείστηκαν στη φυλακή για δολοφονία!

Το Μάντσεστερ δεν αποτελεί εξαίρεση. Τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν σε όλες τις περιοχές της Βρετανίας. Μελέτες έδειξαν πως η ρατσιστική εγκληματικότητα στην ουσία τώρα αρχίζει να φουντώνει. Το τι θα συμβεί στο μέλλον, ο καθένας μπορεί να το φανταστεί. Καθώς τα πράγματα σε όλους τους τομείς της ζωής, ανεργία, ανασφάλεια, φτώχεια κλπ., χειροτερεύουν!

Η ταινία διαδραματίζεται σε μια μικρή πόλη κάπου στην Ουαλία. Στην Ουαλία, που, παρότι είναι από τις περιοχές της Βρετανίας που είναι ιδιαίτερα «εξοικειωμένη» με τους μετανάστες, αφού θεωρείται από τις πιο «μαύρες» περιοχές, το ρατσιστικό μίσος είναι - και εκεί - στην πρώτη γραμμή. Γιατί είναι η εύκολη απάντηση που μπορεί να δώσει ο πνιγμένος στα βάσανα και στους πόνους απαίδευτος πολιτικά λαός! Ποιος φταίει για την κρίση; Ο ξένος!

Μια νεαρή κοπέλα μεγαλώνει μόνη της ένα μωρό. Τόσο η ίδια όσο και η παρέα της, ο αδερφός της και δυο άλλα νεαρά αγόρια οδηγήθηκαν από τις «περιστάσεις» να ζουν στα όρια της νομιμότητας και της παρανομίας. Πότε κατρακυλάνε προς τη μια μεριά και πότε προς την άλλη. Πότε ζούνε την παρανομία και πότε προσπαθούν να ενσωματωθούν στη νομιμότητα. Τα πράγματα, όμως, τα είπαμε, είναι δύσκολα. Ποιος φταίει; Ο Πακιστανός! Ο οποίος, τελικά, δεν είναι και Πακιστανός ο άνθρωπος. Τούρκος είναι, αλλά τι σημασία έχει; Πάνω του άνετα μπορούν να ξεσπάσουν την οργή τους οι απαίδευτοι!

Η μικρή αυτή παρέα, περίπου στη θέση της είναι το μεγαλύτερο κομμάτι της βρετανικής νεολαίας, συνθλίβεται μέσα στη σκληρότητα του πολιτικο-οικονομικού τοπίου. Ανήμπορη να εξηγήσει τα φαινόμενα, σωρεύει την οργή της στο εσωτερικό της. Κάθε άρνηση, που βιώνει, τη μετατρέπει σε μίσος! Ενα μίσος, φλόγα που καίει! Και φτάνει μια μικρή αφορμή, ένα μικρό τυχαίο γεγονός, να ξεσπάσει η φωτιά.

Αυτή η νομοτέλεια, δυστυχώς, και από ευθύνη της ίδιας της εργατικής τάξης, στρέφεται σε λάθος κατεύθυνση. Το μίσος δε στρέφεται προς τον υπεύθυνο, αλλά προς τον εύκολο στόχο. Τον πιο αδύνατο διπλανό μας. Πότε αυτός είναι ο μετανάστης, πότε η γυναίκα, πότε το παιδί, πότε οι γέροι... Στην προκειμένη περίπτωση την πλήρωσε ο Τούρκος!

Η ταινία είναι, σίγουρα, μια τοιχογραφία της σημερινής Βρετανίας. Ομως, υποφέρει από τα σχήματα και τα χρώματα. Δεν υπάρχουν αδρές γραμμές, έντονα εκφραστικά χρώματα, σκληρές φωτιστικές αντιθέσεις. Γέρνουν όλα προς την περιοχή της μονοχρωμίας. Η σκηνοθέτις, πάνω στη σκληρή και άγρια αντικειμενική πραγματικότητα, την οποία προσπάθησε να καταγράψει, έριξε μια μαλακιά σέπια και λείανε τις γωνίες και τις αντιθέσεις. Ο θεατής δε φορτίζει δυναμικά την μπαταρία του. Παρακολουθεί τα διαδραματιζόμενα χωρίς να συμπάσχει και χωρίς να μπορεί να δικαιολογήσει την οργή. Η πίεση που δέχονται τα παιδιά είναι σχηματική.

Ομως, παρ' όλα αυτά, η ταινία είναι χρήσιμη! Πρώτον γιατί είναι τίμια. Δεύτερον γιατί είναι με την πλευρά των αδικημένων, όλων των αδικημένων. Και τρίτον, γιατί αυτά που συμβαίνουν στην οθόνη, στη Βρετανία, πλησιάζουν, αν δεν έχουν φτάσει, και στη δική μας κοινωνία. Και μας βοηθάει να σκεφτούμε. Και να μην αντιδράσουμε, όπως αντέδρασαν οι Βρετανοί, οι ήρωες της ταινίας. Μας βοηθάει το σωρευμένο και δικαιολογημένο μίσος μας να στραφεί προς τη σωστή κατεύθυνση. Τον υπεύθυνο!

Στα θετικά της πολυβραβευμένης ταινίας είναι και η πειστικότητα των πρωταγωνιστών και, κυρίως, των νεαρών πρωταγωνιστών. Η αρχηγός, αλλά και οι άλλοι, έχεις την εντύπωση ότι δεν είναι ηθοποιοί, δεν προέρχονται από δραματικές σχολές, αλλά είναι μέλη των «συμμοριών», μέλη της μικρής αυτής ρατσιστικής ουαλικής κοινωνίας! Οι φάτσες, οι ομιλίες, το περπάτημα, ο σπαραγμός, η οδύνη δένουν άριστα με το τοπίο και τους χώρους και, βέβαια, με την υπόθεση του έργου!

Παίζουν: Στέφανι Τζέιμς, Γκάρι Σέπερντ, Νάθαν Τζόονς, Ντιν Βονγκ, Σάρα Γκρέκορι, Ολιβερ Χάντεν, Μπρέντα Μπλέθιν κ.ά.