Τη λιγότερο παιζόμενη αριστοφανική κωμωδία «Σφήκες», παρουσίασε το «Αμφι-Θέατρο», στο Ηρώδειο και όχι στα Επιδαύρια, όπως προσδοκούσε ο δημιουργός του Σπύρος Ευαγγελάτος. Σατιρικός στόχος του Αριστοφάνη στους «Σφήκες» ήταν το δημοκρατικό δικαίωμα που δόθηκε σε όλους τους πολίτες της Αθήνας να έχουν δικαστική ψήφο - και μάλιστα αμειβόμενη - σε όλες τις δικαστικές υποθέσεις του Δήμου. Δικαίωμα, που έβρισκε αντίθετο τον ολιγαρχικό κωμωδιογράφο. Ετσι με το σαν της σφήκας σατιρικό «κεντρί» του, πολέμησε το θεσμό αυτό και τον πολιτικό του αντίπαλο, Κλέωνα, μέσω των κεντρικών προσώπων της κωμωδίας του. Τον Φιλοκλέωνα, ένα αρπακτικό, ψωμιζόμενο με τις δίκες ραμολί, του οποίου τη δικομανία πολεμά και καταπολεμά ο γιος του Αντικλέων, με το να πείσει ότι πρόκειται για διεφθαρμένο δικαστικό σύστημα και να του υποσχεθεί ότι θα του δίνει εκείνος ό,τι θα κέρδιζε σαν δικαστής του Δήμου.

Ο Σπύρος Ευαγγελάτος, χρησιμοποιώντας την εύφορη γλωσσικά μετάφραση του Παύλου Μάτεσι, ξαναβρήκε τα παλιά σκηνοθετικά του κέφια. Με «συνεργούς» το λειτουργικό σκηνικό και τα σύγχρονα κοστούμια του Πάρι Μέξη, τους τζαζ και μεσοπολεμικούς βαριετίστικους ρυθμούς της μουσικής του Γιάννη Αναστασόπουλου και την αρμόζουσα σ' αυτούς τους ρυθμούς εκφραστική χορογραφία του Χάρη Μανταφούνη, έστησε μια κεφάτη, μετρημένα εκσυγχρονιστική παράσταση, κάνοντας και μια σχολιαστική παρέκβαση. Με την κειμενική του παρέμβαση στην Παράβαση του Χορού (όπου ο Αριστοφάνης απευθυνόταν στους θεατές - κριτές του έργου του), εξέφρασε το παράπονό του για τον αποκλεισμό του «Αμφι-Θεάτρου» από τα Επιδαύρια. Η παράσταση ευεργετήθηκε ερμηνευτικά από τους δυο φύσει κωμικούς ηθοποιούς. Τους Δημήτρη Πιατά και Χρήστο Βαλαβανίδη. Ο πρώτος με την «μπουφόνικη», κωμική «αφέλειά» του και ο δεύτερος με το «ευφυές» αστραφτερό χιούμορ του αποτέλεσαν ένα απολαυστικό κωμικό δίδυμο. Γόνιμες ήταν οι ερμηνείες και των ηθοποιών στους μικρούς ρόλους: Κωνσταντίνος Ανταλόπουλος, Γιώργος Μπούτας, Μαρία - Δανάη Σδούγκου, Χρήστος Μαμαλάκης, Κωνσταντίνος Φάμης, Αγγελική Πετροπετσώτη.