Το καθεστώς των «έξτρα» άρχισε να εφαρμόζεται στην ειδικότητα των σερβιτόρων, με το πρόσχημα ότι σε ορισμένες περιπτώσεις (π.χ. δεξιώσεις) αυξάνονται οι ανάγκες. Σκοπός βέβαια της εργοδοσίας είναι να αποφύγει το «κόστος» που συνεπάγεται η πρόσληψη μόνιμου προσωπικού, γι' αυτό και σήμερα απασχολούνται ως «έξτρα» εργαζόμενοι από διάφορες ειδικότητες. «Αυτοί οι εργαζόμενοι υπογράφουν συμβάσεις μίας μέρας... Και μπορεί αυτό να γίνεται 300 μέρες το χρόνο...» τονίζει ο Μπάμπης Ντότσικας. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του «Λήδρα Μάριοτ», όπου είναι πιθανό κάποιες μέρες οι 100 περίπου από τις συνολικά 230 θέσεις εργασίας στο ξενοδοχείο να καλύπτονται από «εξτρά» εργαζόμενους.

Σε άλλες περιπτώσεις, οι μεγαλοξενοδόχοι καλύπτουν τις ανάγκες τους με μαθητευόμενους σπουδαστές, οι οποίοι αντί να εκπαιδεύονται (όπως προβλέπεται) για 6 ώρες με τη διαρκή επίβλεψη αντίστοιχα ειδικευμένου εργαζόμενου, συμπληρώνουν... 10, μπορεί και 14 (!) ώρες δουλιάς, με αμοιβή 230 ευρώ το μήνα και συχνά σε πόστο που δεν έχει καμία σχέση με το αντικείμενό τους (μπορεί δηλαδή να καθαρίζουν πατάτες, ενώ θα έπρεπε να ασκούνται στην υποδοχή).

Ωμή εκμετάλλευση βιώνει και η πλειοψηφία όσων απασχολούνται σε ξενοδοχειακά συγκροτήματα περιοχών (π.χ. ελληνικά νησιά) όπου το καλοκαίρι συγκεντρώνεται μεγάλος αριθμός επισκεπτών. Σύμφωνα με καταγγελίες που φτάνουν στο Σύνδεσμο, το ωράριο και οι ρυθμοί είναι εκείνα που απαιτούν οι ανάγκες της επιχείρησης. Οι ώρες εργασίας φτάνουν τις 10, οι οποίες συχνά μπορεί να «σπάνε», ανάλογα με την τουριστική κίνηση. Το επιχείρημα βιτρίνας «δουλεύεις και κάνεις μαζί διακοπές», το οποίο διαχέεται στην πιάτσα με στόχο να προσελκύσει κύρια νεαρούς εργαζόμενους, δεν μπορεί να κρύψει την αλήθεια. Είναι χαρακτηριστική η μαρτυρία εργαζομένου π.χ. σε γνωστό ξενοδοχείο της Πάρου, στο οποίο διαμαρτύρονταν ακόμα και οι πελάτες για την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατούσε στα δωμάτια όπου έβαζαν τους εργαζόμενους να μένουν.

Κι ενώ οι μεγαλοξενοδόχοι συγκεντρώνουν αμύθητα κέρδη μέσα σε λίγους μήνες, οι ξενοδοχοϋπάλληλοι ζουν με την αγωνία που προκαλεί η «εποχικότητα» του επαγγέλματος. Για τους εργοδότες η λειτουργία των ξενοδοχείων όλη τη χρονιά θεωρείται τις περισσότερες φορές ασύμφορη, με συνέπεια οι εργαζόμενοι να μένουν άνεργοι τουλάχιστον για έξι μήνες, «ίσα για να μαζεύουν τα ένσημα που χρειάζονται για να μπουν το ταμείο ανεργίας». Η αυθαιρεσία δεν έχει κανένα όριο: Στο «Gran Resort» στο Λαγονήσι, προσέλαβαν κάποιους εργαζόμενους τον Απρίλη λόγω Πάσχα, στη συνέχεια - για να γλιτώσουν τις αποζημιώσεις - τους ανάγκασαν να παραιτηθούν με την απειλή ότι αν δε συμφωνήσουν δε θα τους πάρουν πάλι και τελικά τους προσέλαβαν τον Ιούλη.

Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι παρά τον αυξημένο τζίρο που εξασφαλίζουν οι ξενοδόχοι αυτή την περίοδο, δε σταματούν στιγμή οι καταγγελίες εργαζομένων ακόμα και για καθυστερημένη καταβολή δεδουλευμένων, για τρεις ή πέντε μήνες. Στην καπιταλιστική κοινωνία δεν έχει σημασία αν τα κέρδη είναι λίγα ή πολλά. Γιατί όσα κι αν είναι, είναι πάντα για τους λίγους...