Το κόστος των διακοπών για μια εργατική οικογένεια αυξάνεται διαρκώς. Την ίδια στιγμή, οι επιχειρηματίες του κλάδου ισχυρίζονται ότι είναι ανάγκη το «μισθολογικό» και «μη μισθολογικό κόστος» να μειώνεται, στα πλαίσια του καπιταλιστικού ανταγωνισμού. Πρέπει να γίνει καθαρό πως, όσο η αναψυχή μένει εμπόρευμα από το οποίο το μεγάλο κεφάλαιο θησαυρίζει, όχι μόνο θα χειροτερεύουν οι εργασιακές σχέσεις για εκείνους που απασχολούνται στον τουρισμό, αλλά όλο και μεγαλύτερα τμήματα της εργατικής τάξης και των υπόλοιπων λαϊκών στρωμάτων θα χάνουν την πρόσβαση ακόμα και σε λιγοστές μέρες διακοπών.

Την εμπορευματοποίηση του δικαιώματος στην αναψυχή, που συμβαδίζει με τις άθλιες εργασιακές σχέσεις, αναδεικνύει μιλώντας στον «Ρ» ο Νίκος Καραθανασόπουλος, μέλος του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ του ΚΚΕ. Οπως εξηγεί, η ανάπτυξη του τουρισμού συνδέεται με την ουσιαστική ανάγκη του ανθρώπου «να ξεκουραστεί, να αποκτήσει νέες δυνάμεις. Να κάνει διακοπές». Μια ανάγκη που οι σύγχρονες συνθήκες ζωής (εντατικοποίηση, στρες, συγκέντρωση όλο και μεγαλύτερων τμημάτων του πληθυσμού σε αστικά κέντρα όπου επιδεινώνεται η ποιότητα ζωής) κάνουν όλο και πιο έντονη.

«Οι ανατροπές των εργασιακών σχέσεων, η κατάργηση της μόνιμης απασχόλησης, η "ευελιξία", η επίθεση στο βιοτικό επίπεδο, δεν επιτρέπουν στον εργαζόμενο, στα πλατιά λαϊκά στρώματα να πάνε διακοπές. Γιατί ένας εργαζόμενος που δεν έχει μόνιμη εργασία, δεν έχει και καλοκαιρινή άδεια. Δεν έχει ούτε χρήματα...», τονίζει. Αρκετές έρευνες καταγράφουν ότι «περίπου οι μισές λαϊκές οικογένειες δεν κάνουν καθόλου διακοπές. Αλλά και από αυτούς οι οποίοι κάνουν, ένα μεγάλο τμήμα είναι εκείνοι που πηγαίνουν σε συγγενικά πρόσωπα, είτε αξιοποιούν διάφορες κοινωνικές σχέσεις, φίλους, γνωστούς, συναδέλφους, προσπαθώντας με αυτόν τον τρόπο να περιορίσουν τα έξοδα».

«Στην Ελλάδα - εξηγεί το στέλεχος του ΚΚΕ - η οικονομική δραστηριότητα του τουρισμού αναπτύχθηκε, με στόχο κατά κύριο λόγο να προσελκύσει αλλοδαπούς τουρίστες». Στο χώρο αλωνίζουν οι λεγόμενοι «tour operators» (τουρ οπερέιτορς), μεγάλες τουριστικές επιχειρήσεις των οποίων οι ιδιοκτήτες ελέγχουν τουριστικά γραφεία, ακτοπλοϊκές και αεροπορικές εταιρείες, μεγάλα ξενοδοχεία κτλ. Το κερδοσκοπικό παιχνίδι που στήνουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες του κλάδου έχει ως αποτέλεσμα, στο ίδιο ξενοδοχείο να υπάρχουν δύο τιμές: άλλη αυτή που προορίζεται για όποιον αγοράζει ολόκληρο το πακέτο από τον tour operarator, κι άλλη εκείνη που αφορά τον οικογενειάρχη, που ζητά χωριστά ένα δωμάτιο για μερικές μέρες, ο οποίος πρέπει να καλύψει ό,τι «χάνει» η επιχείρηση, ρίχνοντας τις τιμές για να «τραβήξει πελάτες». Τέλος, όπως είναι φυσικό, ο σκληρός ανταγωνισμός απειλεί όχι μόνο τους μισθωτούς αλλά και τους μικρομεσαίους επαγγελματίες, όπως για παράδειγμα τους ιδιοκτήτες ενοικιαζόμενων δωματίων.