Αν στα βόρεια οι κάτοικοι του Λαυρίου έχουν να αντιμετωπίσουν τα χημικά, στα νότια έχουν να κάνουν με ...πυρομαχικά!

Οι δύο αμυντικές βιομηχανίες, ΠΥΡΚΑΛ και ΕΒΟ, που συνορεύουν και αυτές μεταξύ τους, αποτελούν μεγάλο κίνδυνο καθώς και εκεί τα υλικά που χρησιμοποιούν, δηλαδή οι εκρηκτικές ύλες, είναι ιδιαίτερα επικίνδυνα. Αλλωστε, στην προκειμένη περίπτωση υπάρχει και προηγούμενο, από την έκρηξη στην ΠΥΡΚΑΛ το 1996, στην οποία έχασε τη ζωή του και ένας εργάτης.

Αυτή τη στιγμή ιδιαίτερα στην ΠΥΡΚΑΛ, όπως σημειώνει ο Β. Συρίγος, ο οποίος είναι και συνδικαλιστής της περιοχής, «η μεγάλη μείωση προσωπικού έχει ως αποτέλεσμα την ιδιαίτερα πλημμελή συντήρηση των μηχανημάτων». Και συνέχισε: «Μιλάμε για μηχανήματα που χρησιμοποιούν εκρηκτικά. Ακριβώς δίπλα στην ΕΒΟ συναρμολογούν πυραύλους "Πάτριοτ". Καταλαβαίνετε την επικινδυνότητα σε περίπτωση ατυχήματος», τονίζει. Ταυτόχρονα, όμως, «και οι δύο βιομηχανίες βρίσκονται ακριβώς δίπλα στον Εθνικό Δρυμό με χιλιάδες πεύκα να κινδυνεύουν σε πιθανή πυρκαγιά».

Γι' αυτό ο Β. Συρίγος επαναλαμβάνει «την ανάγκη ανάληψης αποκλειστικά από το κράτος των διαδικασιών προστασίας, πρόληψης του επαγγελματικού κινδύνου καθώς και ουσιαστικού ελέγχου. Η ριζική αντιμετώπιση του προβλήματος, όμως, προϋποθέτει έναν κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας με γνώμονα το σύνολο των λαϊκών αναγκών και όχι το καπιταλιστικό κέρδος».

Και σαν μην έφταναν τα φουγάρα της ΔΕΗ και ο κίνδυνος από χημικά και πυρομαχικά, οι κάτοικοι έχουν να αντιμετωπίσουν και τη «χαβούζα» που είχε δημιουργήσει η ίδια η ΔΕΗ όπου έριχνε εκεί όλα τα τοξικά απόβλητά της, όπως κλοφέν, κ.ά. Συγκεκριμένα, μέχρι και το 1996, η ΔΕΗ «έριχνε όλα τα τοξικά απόβλητα του εργοστασίου σε στέρνα, δίπλα από το χώρο!», όπως λέει ο Δημ. Μαραγκός. Ο ρύπος, σύμφωνα με περιβαλλοντικές μελέτες, μας λέει, έχει διεισδύσει 1-2 μέτρα κάτω από την επιφάνεια του εδάφους. «Για να καθαρίσει ο χώρος χρειάζεται να φύγουν 1.800 έως 3.000 κυβικά μέτρα χώματος». Φυσικά, δεν έγινε ποτέ καμία αποκατάσταση από την Επιχείρηση και ο λόγος ήταν το μεγάλο κόστος.

Ο δήμος κατασκεύασε το 1995 βιολογικό καθαρισμό κοντά σε αυτόν που χρησιμοποιεί η ΔΕΗ. Η δημιουργία του, όμως, δεν άλλαξε και πολύ την κατάσταση. Δεν έγινε ποτέ η σύνδεσή του με την πόλη. Στο χώρο απλά πηγαίνουν τα βυτία και αδειάζουν λύματα από όλη τη Λαυρεωτική αλλά και τις γύρω περιοχές.

Μέχρι το 2003 οι δημοτικές αρχές πλήρωναν περίπου 80 εκατομμύρια δραχμές στην κατασκευάστρια εταιρεία για να τον λειτουργεί. Η σημερινή δημοτική αρχή διέκοψε τη σύμβαση με την εταιρεία και μετέτρεψε το βιολογικό καθαρισμό σε επιχείρηση επεξεργασίας λυμάτων. Ουσιαστικά, όπως συμπληρώνει ο Δημ. Μαραγκός, κάνουν μια υποτυπώδη επεξεργασία και τη λυματολάσπη που προκύπτει, όπως πρόσφατα αποκαλύφτηκε, την πετάνε στην παράνομη χωματερή που λειτουργεί σε απόσταση μόλις 500 μέτρων από τα σπίτια της πόλης...