«Τα πιο επικίνδυνα πόστα είναι στα καμίνια, στα χαλυβουργεία. Η πρώτη γραμμή είναι θανατηφόρα...». Ο Γιάννης Φλούδας μιλά για δικούς του συγγενείς που δεν πρόλαβαν καν να πάρουν σύνταξη και πέθαναν από καρκίνο. Ο Γιάννης μιλά για τη δουλιά τους: «Ερχεται το μετάλλευμα κι ανακατεύεται μαζί με κάρβουνο και μαζούτ. Στις περιστροφικές καμίνους γίνεται το τελικό ανακάτεμα, η θερμοκρασία είναι πάνω από 1.000 βαθμούς Κελσίου. Το παίρνει ένας κάδος και το πάει στις ηλεκτροκαμίνους, γίνεται η επεξεργασία. Φεύγει σε ρευστή μορφή το υλικό και μετά το "κρυώνουμε", παίρνουμε το σιδηρονικέλιο στερεό, σε κόκκους ενώ από αλλού βγαίνει η σκουριά...».

Οι εργάτες καταθέτουν τη δύναμή τους για να παραχθεί ό,τι εμπορεύεται η ολιγαρχία για να πλουτίσει και για κείνους μένουν μόνο η αγωνία να τα «βγάλει πέρα η οικογένεια», η ανασφάλεια, οι κίνδυνοι απ' τις επαγγελματικές ασθένειες και τα «ατυχήματα». Οι εμπειρίες παλιών και νέων μαρτυρούν την ίδια εργοδοτική ασυδοσία. Στους νεκρούς από μια έκρηξη που έγινε το 1979 σκοτώθηκε ακόμα κι ένας εργάτης 15 χρόνων. Ο Γιώργος Λυδριώτης, μιλά με τη σειρά του για τον τραγικό θάνατο ενός νεαρού εργάτη από εργολάβο το 2003. «Ο εργάτης ήταν δίπλα στο φορείο και καθάριζε, ο γερανιστής δεν ήξερε, ακόμα και σήμερα δεν έχουν πάρει ασύρματους για την επικοινωνία. Κατέβηκε ο κάδος του γερανού και τον πλάκωσε...».

Είναι κοινό μυστικό της περιοχής πως «όλοι εδώ πέρα πεθαίνουν από καρκίνο, από προβλήματα στους πνεύμονες...». Σε παλιότερη έκθεση της Επιθεώρησης Εργασίας, τον Απρίλη του 2003, αναφέρεται: «... διαπιστώθηκε ότι όλοι οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο δεν έφεραν φόρμες εργασίας και μπότες, απαραίτητα στοιχεία υγιεινής και ασφάλειάς τους». Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι λένε πως μόνιμος γιατρός Εργασίας στο εργοστάσιο δεν υπάρχει.

Σωροί με άχρηστα υλικά, με σκουριά, υπάρχουν ακόμα κι έξω απ' το εργοστάσιο. «Δεν υπάρχει μόνο κίνδυνος για τους εργάτες. Και τα παιδάκια εδώ στον οικισμό, που κοιμούνται, κι αυτά τ' αναπνέουν...». Τα μέτρα που απαιτούνται για την προστασία των κατοίκων και του περιβάλλοντος «κοστίζουν». Ο χώρος του εργοστασίου δεν είναι καλυμμένος με τσιμέντο, δεν μπορεί ούτε καν να πλένεται, παντού χύνεται αυτή η καφετιά σκόνη της πρώτης ύλης, έρχεται σ' επαφή με το δέρμα, φτάνει στα πνευμόνια.