Με κρύο, με ζέστη, μ' ένα πλαστικό ποτήρι καφέ φερμένο απ' το σπίτι, μαζί με την κόρη, με τον άντρα τους, οι εργάτριες ανταμώνουν κάθε ξημέρωμα, πριν ακόμα τις 7 π.μ. έξω απ' το εργοστάσιο. Προσπερνούν τις προσπάθειες τρομοκράτησης και διάσπασής τους, τα τσιράκια της εργοδοσίας, την παρουσία της αστυνομίας που δείχνει ποιους λογαριάζουν «τρομοκράτες» τα κόμματα της πλουτοκρατίας. Ο αγώνας είναι δύσκολος. Κι όμως. Κάθε μέρα δυναμώνουν. Η αλληλεγγύη του εργατόκοσμου της Αττικής, αλλά κι όλης της χώρας υψώνεται γύρω τους ασπίδα προστασίας.

«Γροθιά τους η γροθιά μας»: Στις 13 Οκτώβρη το μήνυμα «απλώνεται» σ' όλη την πρωτεύουσα, ενώ οι εργάτριες διαδηλώνουν μαζί μ' άλλους εργάτες της Αθήνας, στην κινητοποίηση αλληλεγγύης που οργανώνει μεταξύ άλλων η Γραμματεία Αθήνας του ΠΑΜΕ και καταλήγει σε συναυλία έξω απ' το υπουργείο της εργοδοσίας. Στις 22 Οκτώβρη, δυο μέρες μετά, λυκειόπαιδα και γυμνασιόπαιδα παρατάνε τα θρανία, όπου τους μαθαίνουν πώς θα σκύβουν το κεφάλι στ' αυριανά αφεντικά τους και φτάνουν με πορεία έξω απ' το εργοστάσιο. «Εχει τύχει και στη μάνα μου...» ψελλίζει ένας μαθητής. Στις 20 του μήνα, στην πανελλαδική απεργία της ΟΕΚΙΔΕ, οι εργάτριες μπαίνουν μπροστάρηδες για την επιτυχία της. Το ίδιο και το Δεκέμβρη, στις εκλογές του κλαδικού τους συνδικάτου. Γιατί ξέρουν πως η ταξική πάλη πρέπει να δυναμώσει.

Στις 13 Νοέμβρη, από το βήμα της πανελλαδικής πανεργατικής κινητοποίησης του ΠΑΜΕ, στην Αθήνα, η Δ. Μαστρογιάννη, μέλος της Επιτροπής Αγώνα «Σεξ Φορμ», εξηγεί: «Μάθαμε να ξεχωρίζουμε εχθρούς και φίλους...». Η δεύτερη μέρα του 2006 γίνεται για τις εργάτριες πρώτη μέρα στην περιφρούρηση της κατάληψης. Εντεκα μέρες μετά το εργοστάσιο πλημμυρίζει από εργάτες που έρχονται να υπογραμμίσουν ότι ενίσχυση της αλληλεγγύης σημαίνει ενίσχυση του κοινού αγώνα. Στις 18 Γενάρη τις συναντά, για δεύτερη φορά, στο αγωνιστικό τους πόστο η Αλέκα Παπαρήγα, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, σημειώνοντας: «Η πάλη σας δείχνει κουράγιο και λεβεντιά...». Στις 12 Φλεβάρη, μαζί με τους εργαζόμενους της ΣΟΦΤΕΞ (που ανέπτυξαν πολύμηνες κινητοποιήσεις ενάντια στις αυθαίρετες απολύσεις), στρώνουν μέσα στο εργοστάσιο γιορτινό τραπέζι - σύμβολο αγώνα κι αλληλεγγύης.

Στις 14 Απρίλη οι εργάτριες αποχωρούν συντεταγμένα απ' το εργοστάσιο, όπως και μπήκαν. Εξοπλισμένες με πολύτιμη πείρα, υιοθετώντας το πλαίσιο του ταξικού τους συνδικάτου για την προστασία των ανέργων, συντονίζοντας τα βήματά τους με ολόκληρη την εργατική τάξη, δυναμώνοντας τη δύναμή τους μέσα από τον οργανωμένο αγώνα, μέσα απ' τα συνδικάτα, το ΠΑΜΕ.