Μέσα στη συνεχιζόμενη ροή της κατάληψης του Λιβάνου από τη στρατοκρατική πολυεθνική δύναμη των ευρωατλαντιστών υπό την αιγίδα του ποδηγετημένου ΟΗΕ, ένα περίεργο γεγονός ήρθε να προστεθεί στο έδαφος της Συρίας. Πρόκειται για την «τρομοκρατική», σύμφωνα με τα διεθνή πρακτορεία ειδήσεων, ενέργεια ομάδας φανατικών ως ελέχθη μουσουλμάνων στην αμερικανική πρεσβεία στη Δαμασκό. Η ενέργεια αυτή είναι άκρως περίεργη για βασικούς λόγους που συνηγορούν προς αυτή την κατεύθυνση. Το ζήτημα της επεμβατικής πολιτικής του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού στη Μέση Ανατολή είναι δεδομένο και πάντα ανοιχτό στη συνέχισή του. Η επίθεση έγινε μέσα στο κτίριο της αμερικανικής πρεσβείας, πράγμα που δημιουργεί έντονα ερωτηματικά. Το περίεργο αυξάνει με την παραδοχή ότι η Συρία βρίσκεται στη λίστα των «δυνάμεων του κακού», σύμφωνα με τον αμερικανικό... τιμοκατάλογο.

Μετά την αμερικανική επέμβαση στο Ιράκ τα μάτια ήταν στραμμένα σε επόμενη επέμβαση στη Συρία ή το Ιράν. Ομως έγινε στο Λίβανο προς ισχυροποίηση της θέσης του Ισραήλ. Ερωτάται, τι σχέση έχει η πρόσφατη περίεργη «τρομοκρατική» ενέργεια στην πρεσβεία των ΗΠΑ στη Δαμασκό με το ανοιχτό κεφάλαιο πειθαναγκασμού της Συρίας. Πόσο συνδέεται με την ταυτόχρονη δήλωση του Προέδρου των ΗΠΑ Τζ. Μπους ότι πρόκειται να συλληφθεί ο Μπιν Λάντεν. Ολα αυτά μέλλει να ξεδιαλυθούν σύντομα. Βέβαιο για την ώρα είναι ότι αυτή η ενέργεια, ανεξαρτήτως προθέσεων, μπήγει ένα επιπλέον καρφί στα πλευρά της εύθραυστης Μέσης Ανατολής. Στρώνει το έδαφος για γνωστές επεμβατικές ιμπεριαλιστικές αιτιάσεις για την εφαρμογή «διεθνών κανόνων προστασίας ξένων διπλωματικών αποστολών», πρεσβειών, προξενείων κλπ. και τον έλεγχο της «διεθνούς τρομοκρατίας και την προστασία της δημοκρατίας και ειρήνης» σύμφωνα με τις συμβατικές υποχρεώσεις του ΟΗΕ. Είναι ακριβώς το προσχηματικό έδαφος στο όνομα του οποίου δικαιολογούνται οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη μετασοβιετική εποχή της διεθνούς καπιταλιστικής επιβολής.

Στην κρισάρα των ερωταπαντήσεων της πρόσφατης περίεργης «τρομοκρατικής» ενέργειας στην πρεσβεία των ΗΠΑ στη Δαμασκό, μπαίνει και το εάν αυτή αποτελεί αντιπερισπασμό της κοινής γνώμης στο άπλωμα της κατοχής του Λιβάνου και εάν είναι προάγγελος μιας σύντομης νέας ιμπεριαλιστικής επέμβασης. Αυτά αποτελούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την Ελλάδα που η κυβέρνησή της ανέλαβε την προεδρία του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Ερωτάται τι θα πράξει σ' ένα ενδεχόμενο που θα κληθεί να καλύψει το Συμβούλιο Ασφαλείας. Πόσο επιπλέον θα επιβαρύνει τις παραδοσιακές σχέσεις της Ελλάδας με τους αραβικούς λαούς. Επαναλαμβάνεται ότι η εξωτερική πολιτική δεν είναι η βοήθεια της φιλοπτώχου προς αναξιοπαθούντας.