Πάνε 13 χρόνια από ένα βράδυ Σεπτεμβρίου υγρό και βαρύ γλυκό σαν καφές που 'χει κρυώσει, που πέρναγα την πύλη του Φεστιβάλ της ΚΝΕ στην Αθήνα. Θυμάμαι ακόμη τα βλέμματα. Ευχάριστα, δύσπιστα ή δυσάρεστα έκπληκτα. Ο κόσμος λιγοστός κι η δημοσιογραφική μου ιδιότητα «δικαιολογούσε» την παρουσία. Σε πεισματάρηδες αγωνιστές που έστησαν τη συνέχεια της νεολαιίστικης γιορτής πάνω στο βάραθρο μιας διάσπασης, αισθανόμουν σαν καλά κι ευγενικά κρυμμένο το ερωτηματικό, που ήταν κι η δικιά μου αγωνία «τι θες να δεις εσύ εδώ;». Το ίδιο ερωτηματικό το απάντησα από τότε πολλές φορές φωναχτά κι άγρια όταν δεν το διατύπωναν κομμουνιστές. Ηταν δύσκολο εκείνο το φεστιβαλικό βράδυ. Νύχτα έκθεσης αόρατων προθέσεων που θα 'λεγαν σαδιστικά οι αστοί την ώρα που ρεύονται... Εμένα μ' άρεσε όπως η αναμονή στα μαιευτήρια. Αλλοι θα σκέφτονταν πως υπάρχουν και χρήσιμες κηδείες... Ηθελα να ουρλιάξω πως δεν ήρθα να δω τίποτα αλλά να ζήσω όπως θέλω μακριά από μοιραίους κι άβουλους, δειλούς. Δεν το έκανα ποτέ ξέροντας καλά σε ποια χρηματιστήρια λόγων κι έργων παίζονται και χάνονται οι χτύποι της πραγματικής καρδιάς των ανθρώπων της ...«εικόνας».

Σήμερα, τόσα χρόνια μετά, το Φεστιβάλ της ΚΝΕ παραμένει για μένα προσκύνημα σε ολόρθη και σκεπτόμενη νιότη. Γράφω απ' τη Θεσσαλονίκη. Σύντροφοι, φέτος και στην Αθήνα κι εδώ ο κόσμος στο φεστιβάλ είναι απίστευτα περισσότερος, δυνατά εκφραστικότερος, ανοιχτός στην προτεινόμενη από το Κόμμα ρήξη. Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου στη σκηνή ρωτάει «τι θα γίνει φίλε μου μ' εμάς». Ροκάς. Βράχος. Ο γιος μου πλάι μου, για πρώτη φορά. Το ζήτησε ο ίδιος να 'ρθει στην ΚΝΕ. Τα παιδιά χτυπιούνται από κάτω σαν τις χορδές της κιθάρας. Ομως βγαίνει πίστη και πάθος, υγεία κι ελπίδα. Οχι θόρυβος. Οχι μαστούρα. Οχι στίχος ακατάληπτος σαν τα τύμπανα μιας πεισιθανάτιας μουσικής πρότασης που έχει αιχμαλωτίσει τις απαιτήσεις της τρομοκρατημένης νεολαίας όπου Γης. Το παιδί μου αισθάνεται ασφαλές για πρώτη φορά στη ζωή του καθώς σιχαίνεται και τρέμει - ας όψεται το «γήπεδο» κι η προβολή των χούλιγκαν από την τηλεόραση - τα πλήθη.

Ο νους μου τραβιέται σε μια γωνιά καθώς αναπνέω το μέλλον. Αυτά τα κορίτσια και τ' αγόρια τα θαυμάζω. Τα σέβομαι. Και τρέμω μήπως στο δρόμο της ζωής, δε μείνουν μαζί, στο ιδεολογικό τους μετερίζι και σε συνεχή πάλη, πάντα νέοι και πάντα ολοζώντανοι. Λίγο πριν τη συναυλία μιλάγαμε στη λαϊκή σκηνή για τον πόλεμο, για την ιμπεριαλιστική κτηνωδία. Για τις βόμβες κενού που χρησιμοποιήθηκαν τώρα στο Λίβανο. Μες στην ευφορία της κόκκινης χαράς των νιάτων μου 'ρχεται η εμπειρική φρίκη της οσμής και της όψης νέων που χάθηκαν σε πεδία άδικων κι άνομων πολέμων. «Τραγουδάτε», θέλω να ουρλιάξω. «Να τρομάξετε εσείς τους τρομοκράτες που πουλάνε πολιτισμό σε συσκευασία σφαίρας, ρουκέτας, απεμπλουτισμένου ουρανίου και ΝΑΤΟικού μισθού»...

Πάνε 13 χρόνια. Το Φεστιβάλ της ΚΝΕ μεγαλώνει σε δράση, σκέψη, πάθος και πλήθος την ώρα που οι ...«νεολαίες» των άλλων κομμάτων ανταγωνίζονται στην ταχύτητα αλλοτρίωσης κι ενσωμάτωσης στο σύστημα δουλείας που υφαίνεται, πριν καλά καλά ανοίξουν τα μάτια τους τα παιδιά στον κόσμο τούτο, σε βάρος τους.