«

Δε μασάω». Αυτήν τη γλώσσα διάλεξε η αξιότιμη κ. υπουργός Παιδείας, για να απαντήσει στους απεργούς εκπαιδευτικούς. Η ίδια πριν από λίγους μήνες αποφάσισε να αυξήσει τις ώρες διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών, για να ανακόψει, όπως είπε, τον περαιτέρω εκφυλισμό της γλώσσας μας!.. Με βάση τη λογική της κ. υπουργού, νομιμοποιούμαστε να συμπεράνουμε ότι ή δε διδάχτηκε σωστά τα Αρχαία Ελληνικά ή δεν τα συμπαθούσε ως μαθήτρια. Εκτός εάν από τα Αρχαία, που διδάχτηκε, της έμεινε μόνο το «λύκος διώκει αμνόν». Στη γλώσσα της, η υπουργός (στη γλώσσα του «δε μασάω», δηλαδή) «την είδε» λύκος και φόρεσε δοράν λύκου για να κατασπαράξει τους απεργούς εκπαιδευτικούς ως αμνούς.

Η υπουργός, ωστόσο, υπέπεσε στο γλωσσικό ολίσθημα, όχι επειδή δεν κατέχει τη γλώσσα, αλλά επειδή εκνευρίστηκε. Και δεν την εκνευρίζει το γεγονός ότι η απεργία έχει πολιτικό κόστος για την κυβέρνηση και την ίδια, αλλά γιατί έχει εκείνα τα γνωρίσματα που χτυπούν στην καρδιά της ιδεολογίας που ασπάζεται. Η απεργία έχει αναδείξει την αξία του αγώνα, τη θυσία του «εγώ» στο «εμείς», την αξία της συλλογικότητας και αλληλεγγύης.

Ματαιοπονείτε, κ. Γιαννάκου. Αυτοί που διεξάγουν αυτόν το δύσκολο, αλλά και ωραίο απεργιακό αγώνα έχουν εκείνη την ανθρώπινη ποιότητα που ξέρει από τις κρίσιμες καταστάσεις να βγαίνει καλύτερη. Εκείνοι που δεν έχουν αυτήν την ποιότητα, σε ανάλογες καταστάσεις γίνονται χειρότεροι.