Αλλά, σύμφωνα με τα ρεπορτάζ των εφημερίδων, ο πρωθυπουργός δεν έκανε μόνον αυτό το ατόπημα. «Ανετος», σίγουρος για τη «γοητεία» των «τσακίρικων» ματιών του ίσως, άρχισε και τους χαριεντισμούς και τους ενικούς με τους εκπαιδευτικούς, σα να ήταν φιλαράκια, σα να παίζανε μαζί μπάλα, παρεούλα που πίνανε κρασί χρόνια. Σε κάθε προσπάθεια των εκπαιδευτικών να βρεθεί μια λύση, εκείνος, ωσάν να μην ευθύνεται αυτός για την εθνική οικονομία και για την άδικη μοιρασιά της, κατέφευγε σε ευφυολογήματα: Να σε κάνω υπουργό Οικονομικών, ρε Μπράτη!

Σκέφτεστε, λέω σκέφτεστε, τι «γλύκα» θα είχαν τα μάτια του πρωθυπουργού, τι τρόμο, και τι τρέμουλο τα λόγια του, αν οι δάσκαλοι, και όχι μόνον οι δάσκαλοι βέβαια, μιλάω για όλους τους εξαπατημένους, για όλους τους αδικημένους, δεν πήγαιναν στου Μαξίμου για να διαπραγματευτούν τα 1.400 ευρώ, αλλά όλον τον πλούτο της χώρας, που έτσι και αλλιώς τους ανήκει; Τότε να βλέπατε ματιές και αστεία. Θα λιώναμε όλοι από τις «γλύκες», θα ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια από τις «χαριτωμένες» ατάκες.

Αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, γιατί ο πρωθυπουργός παριστάνει τον Ρόμπερτ ντε Νίρο; Γιατί το παιχνίδι, για την ώρα, είναι προδιαγεγραμμένο. Τα αιτήματα και τα ζητήματα που βάζουν οι εργαζόμενοι είναι, ακόμα, διαχειριστικά. Ατολμα! (Ακόμα και για διαχειριστικά). Και σαν τέτοια λύνονται με λίγο «γοητεία», συνοδεία, βέβαια, με ΜΑΤ και δικαστικές παρεμβάσεις. Αν όμως, υπόθεση κάνω, συζήτηση εργασίας που λένε, «μπούκαραν» μέσα στου Μαξίμου οι ηγέτες των εκπαιδευτικών, εκπροσωπώντας όλα τα εργαζόμενα στρώματα, και έλεγαν, «στην άκρη, ήρθαμε να πάρουμε την εκπαίδευση στα χέρια μας και να την αποδώσουμε σε αυτούς που την έχουν πραγματικά ανάγκη, σε αυτούς που πραγματικά τούς ανήκει, στο λαό δηλαδή», τότε να βλέπατε «γοητευτικά» χαμόγελα και «λάγνες» ματιές.