Κορυφαίοι πολιτικοί παράγοντες των ΗΠΑ δηλώνουν ότι στο χρονικό διάστημα του ενάμιση χρόνου θα πρέπει οι «ίδιοι οι Ιρακινοί να αναλάβουν την τάξη και ασφάλεια της χώρας τους». Η δήλωση αυτή υπονοεί την αποχώρηση του αμερικανικού στρατού και την ανάληψη των ευθυνών από τους δοσίλογους Τσολάκογλου που έχουν τοποθετήσει ως κυβέρνηση. Οι δυσκολίες των ΗΠΑ δείχνουν να γίνονται τεράστιες με χαρακτηριστική την παραδοχή του Τζ. Μπους ότι το Ιράκ μοιάζει με ένα νέο Βιετνάμ. Οι ίδιοι όμως κυβερνητικοί παράγοντες θεωρούν ως ανέφικτη αυτή τη δυνατότητα.

Η κυβέρνηση των ΗΠΑ δείχνει να παγιδεύεται στην ίδια την πολιτική της. Αυτή η παγίδευση φαίνεται κι από την περίεργη στασιμότητα στις γνωστές απειλές για προέκταση των στρατιωτικών επεμβάσεων σε Συρία, Ιράν κλπ. Η αναλαμπή των αμερικανικών απειλών στην Απω Ανατολή εναντίον της ΛΔ Βορείου Κορέας, δείχνει κι αυτή να τρεμοσβήνει. Ωστόσο, δε θα πρέπει να θεωρηθεί ότι οι προθέσεις ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων σε Μέση και Απω Ανατολή έπαψαν να υπάρχουν. Απλά πέρασαν περιστασιακά από το προσκήνιο στο σκοτεινό παρασκήνιο των μιλιταριστικών σεναρίων. Λέγεται ότι ένας λόγος γι' αυτό είναι οι εκλογές Βουλής και Γερουσίας με τον ανταγωνισμό των κομμάτων και τις δυσκολίες που δημιουργούνται. Αυτό είναι μια από τις αιτίες της διαφαινόμενης δυστοκίας. Ομως η κυριότερη πλευρά της είναι το «άπλωμα» της αμερικανικής στρατιωτικής επιβολής μετά την ανατροπή της Σοβιετικής Ενωσης σε συνδυασμό με μια αυξανόμενη δυσαρέσκεια σε μεγάλο τμήμα των Αμερικανών.

Η μιλιταριστική μηχανή των ΗΠΑ δείχνει να μην αντέχει ακόμη και σε επίπεδο οικονομίας το ιμπεριαλιστικό τους «άπλωμα». Αυτό δείχνει κι η συνεχής προσπάθειά τους να εμπλέξουν πιο ενεργά τη στρατιωτική παρουσία της ιμπεριαλιστικής Ευρώπης και τους «προθύμους». Χαρακτηριστικό ανάλογο αυτής της αδυναμίας είναι κι η ταυτόχρονη παράλληλη δήλωση της «αδελφής» Αγγλίας, να αποσύρει τις δυνάμεις της από το Ιράκ εντός ενός έτους. Εάν αυτές οι διαπιστώσεις συνδυαστούν με τα αυξανόμενα αντι-ιμπεριαλιστικά γεγονότα και κυβερνήσεις από τη Λατινική Αμερική μέχρι την Απω Ανατολή, τότε παρουσιάζεται μια νέα ροή στον πλανήτη που δύσκολα ελέγχεται και που έχει την αυξανόμενη τάση περικύκλωσης των μητροπολιτικών καπιταλιστικών κέντρων. Αυτά χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι εργατολαϊκές διεργασίες μέσα στις καπιταλιστικές μητροπόλεις κυρίως της Ευρώπης. Αυτές οι διαπιστώσεις πρέπει να λαμβάνονται μόνο ως τάσεις που, όμως, έχουν αργό αλλά σταθερό ανερχόμενο χαρακτήρα. Σε αυτό άλλωστε οφείλεται κι η από πολλού χρόνου διορατικότητα του διεθνούς καπιταλισμού με τη λήψη αντιδημοκρατικών αντιλαϊκών κι αντεργατικών μέτρων περιορισμού των κοινωνικών ελευθεριών που τα ονόμασε «αντιτρομοκρατικά». Αυτή η κατάσταση οδηγεί τον διεθνή καπιταλισμό σε ισχυρότερη και ταυτόχρονα αντιφατική συσπείρωση. Από τη μια αυστηρότερη διεθνής αντιλαϊκή ενότητα σε παλιούς και καινούριους μιλιταριστικούς σχηματισμούς. Από την άλλη όξυνση των ενδοκαπιταλιστικών αγκωνιών για τη διαμόρφωση της κάθε φορά εσωτερικής ισορροπίας. Στο λαβύρινθο αυτής της διεθνούς ρευστότητας, η ελληνική μεγαλοαστική τάξη με τα κόμματα εξουσίας της, δείχνει να χώνεται όλο και βαθύτερα στα αδιέξοδα της ιμπεριαλιστικής κρίσης. Αυξάνει τη στρατιωτική παρουσία της στο χώρο της Μέσης Ανατολής την ίδια στιγμή που οι Αγγλο-αμερικάνοι προσπαθούν να απεμπλακούν. Εάν σε αυτό προστεθεί το συνεχώς υποβόσκον βαλκανικό ηφαίστειο, γίνονται αντιληπτοί οι κίνδυνοι. Η ιστορική ανάγκη απαλλαγής της κοινωνίας από την αστική τάξη και το καθεστώς της, γίνεται προϋπόθεση ύπαρξης της ίδιας της Ελλάδας και του λαού της.