Λόγω προβλημάτων υγείας, ο γιατρός συνέστησε να αποφύγω την κούραση της παρέλασης. Ετσι, βρέθηκα να κάνω μάθημα σε μια τάξη μισοάδεια, με κρύα καρδιά, γιατί μου καλάρεσε η ιδέα της παρέλασης (ήταν ο καημός του Δημοτικού, ήταν και ότι δε θα μου ξαναδινόταν η ευκαιρία γιατί ήταν σπάνιο να κληρωθεί ξανά το σχολείο). Προβληματιζόμουν, όμως, κιόλας. Στο κάτω κάτω, θα έκανα παρέλαση μπροστά στον υπουργό και την κυβέρνηση, απέναντι στην οποία διαδήλωνα πριν ένα χρόνο; Και τι νόημα έχουν οι παρελάσεις, μήπως είχε δίκιο ο Τζίμης;

Αν κάποιος έλεγε στους συμμαθητές μου για «τους νέους με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες», αν τους μιλούσε για τους παππούδες τους που με το όπλο στο χέρι για μια δεκαετία σχεδόν έκαναν σπίτι τους το βουνό, πρώτα ενάντια στο φασισμό και στον κατακτητή και μετά για την πραγματική λευτεριά, για το ψωμί, για το βιβλίο που τους 'κλεψαν απ' το χέρι κατηγορώντας τους ότι έμειναν αδιάβαστοι... Τότε κι οι συμμαθητές μου θα περπατούσαν στητοί, όχι για το «χαβαλέ», αλλά για όλα αυτά, γι' αυτά που είχαν και γι' αυτά που πάλευαν ν' αποκτήσουν, γι' αυτά που θυσιάστηκαν οι παππούδες τους και γι' αυτά που αγωνίζονταν στα κατειλημμένα σχολεία. Θα έκαναν παρέλαση, δηλώνοντας έτοιμοι να υπερασπίζονται κάθε στιγμή τις αξίες και τα ιδανικά του ΛΑΟΥ. Αυτήν την παρέλαση ονειρεύομαι...