Το αποτέλεσμα της ΓΣ των προέδρων των ΕΛΜΕ στις 27/10/06 δεν ήταν έκπληξη για όσους γνώριζαν από κοντά τα πράγματα. Ηταν επακόλουθο της πρακτικής των ηγεσιών των άλλων συνδικαλιστικών δυνάμεων, και ιδιαίτερα της υπονομευτικής γραμμής, που ακολούθησαν οι ηγεσίες της ΔΑΚΕ και της ΠΑΣΚ απέναντι στις κινητοποιήσεις όλα τα προηγούμενα χρόνια και κατά συνέπεια και στον πρόσφατο μεγάλο απεργιακό αγώνα.

Με ευθύνη πρώτα και κύρια των δυνάμεων ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚ, η απεργία των δασκάλων δεν έγινε ποτέ υπόθεση και των καθηγητών, παρότι τα προβλήματα είναι κοινά. Πιο συγκεκριμένα, η μεν ηγεσία της ΔΑΚΕ αντιτάχτηκε ανοιχτά στις κινητοποιήσεις, η δε ηγεσία της ΠΑΣΚ, την ίδια στιγμή που στη ΔΟΕ καλούσε σε παρατεταμένο απεργιακό αγώνα, στην ΟΛΜΕ πρότεινε την αναβολή - «αναστολή» των αγώνων για το απώτερο μέλλον. Μετά από πιέσεις ψήφιζε με βαριά καρδιά το πρόγραμμα δράσης, ενώ στην πράξη παρεμπόδιζε με διάφορους τρόπους την υπερψήφισή του στις ΕΛΜΕ και έκανε τα πάντα για να αποτρέψει τη δημιουργία κοινού μετώπου των εκπαιδευτικών απέναντι στην επίθεση της κυρίαρχης πολιτικής. Είναι φανερό πια ότι οι ηγεσίες των παρατάξεων του ΠΑΣΟΚ στους εκπαιδευτικούς φοβούνται τον ενιαίο αγώνα των εκπαιδευτικών και ακόμα πιο πολύ τρέμουν τη συμπόρευση των εκπαιδευτικών με τους μαθητές, τους φοιτητές - σπουδαστές, το εργατικό κίνημα, γιατί στην ουσία υποστηρίζουν τις αντιδραστικές τομές που η κυβέρνηση επιχειρεί να υλοποιήσει.

Για την εξέλιξη στην ΟΛΜΕ ευθύνη έχουν επίσης η παράταξη του ΣΥΝ και οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ, γιατί συνδιαμόρφωσαν με την ΠΑΣΚ ένα αποσπασματικό και αντιφατικό πλαίσιο αιτημάτων, που δεν μπορούσε να αναπτύξει δυναμική στον αγώνα, καθώς δε βοηθούσε να συνειδητοποιήσουν οι εκπαιδευτικοί της δευτεροβάθμιας ότι η αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης είναι συνολική σε όλες τις βαθμίδες και αφορά άμεσα και τους ίδιους. Στις δε τελευταίες γενικές συνελεύσεις δυνάμεις της παράταξης του ΣΥΝ, σε διάφορες ΕΛΜΕ, τάχθηκαν κατά των κινητοποιήσεων, καταψηφίζοντας ακόμα και την εισήγηση του ΔΣ της ΟΛΜΕ για τις δύο 24ωρες απεργίες.

Μετά από αυτή την αρνητική εξέλιξη, οι εκπαιδευτικοί πρέπει να βγάλουν τα συμπεράσματά τους για το ρόλο κάθε συνδικαλιστικής δύναμης και να συνταχθούν στις δυνάμεις του ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών, που με συνέπεια σε όλη τη διάρκεια του αγώνα παλεύουν για να γίνουν τα ουσιαστικά προβλήματα της Παιδείας και του εκπαιδευτικού υπόθεση όχι μόνο των εκπαιδευτικών αλλά της εργατικής τάξης και ολόκληρου του λαού. Η στήριξη και ενίσχυση του ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών είναι η μόνη εγγύηση για να μην μπορούν οι δυνάμεις του δικομματισμού να κατακερματίζουν, να αδειάζουν και να ακυρώνουν τους αγώνες μας.