Στη δημοσιότητα και πάλι το θέμα του ιδιωτικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης του Ιδρύματος Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή. Αν και θα έπρεπε οριστικά και αμετάκλητα να έχει λήξει και το ίδρυμα να σεβαστεί την απόφαση του ΥΠΠΟ(Γενάρης 1997), μετά τις διαπιστώσεις της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, την απόφαση του ΚΑΣ για μη ανέγερση μουσείου στο Γυμνάσιο του Λυκείου της αρχαίας Αθήνας, ότι η συνύπαρξη των καταλοίπων του Λυκείου των Αθηνών με το μουσείο είναι αδύνατη,η Ε. Γουλανδρή επανέρχεται. Με πληρωμένη ολοσέλιδη καταχώρισή της σε κυριακάτικες εφημερίδες, αμφισβητεί την αξία των αρχαιολογικών ευρημάτων στο οικόπεδο της οδού Ρηγίλλης (!!!) και υπαναχωρεί από τα συμφωνημένα το Γενάρη, προκαλώντας μάλιστα με τον ισχυρισμό: "Η πολιτεία αποκρούει εμπράκτως την προσφορά του Ιδρύματος" (σ.σ. όλοι πλέον γνωρίζουν ότι μόνο το κράτος πρόσφερε και μάλιστα ανεκτίμητη, ζωτική για το πνιγηρό κέντρο της Αθήνας δημόσια γη και μάλιστα χωρίς προηγούμενο αντάλλαγμα, χωρίς καν να ξέρει αν θα 'ρθει όλη η συλλογή στην Ελλάδα) και δηλώνει πως "άλλα όρια αναμονής και υπομονής δεν υπάρχουν".

Αυτές οι προκλητικές δηλώσεις προσβάλλουν τους αρχαιολόγους, άλλους ειδικούς επιστήμονες, την ελληνική και διεθνή κοινή γνώμη που κατέκρινε την κατάχωση του Λυκείου, χάριν ενός σύγχρονου μουσείου, αφού υποτιμούν την επιστήμη, την ιστορία και τον αρχαίο πολιτισμό μας, χάριν ενός ιδιωτικού, εμπορευματικού μουσείου, και αποκαλύπτουν το αληθινό "ενδιαφέρον" των λεγόμενων "χορηγών", για την πολιτισμό και την τέχνη.

Συγκεκριμένα, η Ελίζα Γουλανδρή έδωσε στη δημοσιότητα επιστολή της (6/6) προς τον υπουργό Πολιτισμού, στην οποία καταλόγιζε στο ΥΠΠΟ "αδράνεια" και "απραξία" και στην πολιτεία "αδιαφορία και εχθρότητα". Μάλιστα, αφήνει να φανεί ότι πιστεύει πως τα αρχαία που βρέθηκαν στο οικόπεδο ίσως και να μην έχουν μεγάλη σημασία, απορρίπτοντας το νέο οικόπεδο, που χαρίζοντας και πάλι το κράτος προτείνει το ΥΠΠΟ, θεωρώντας το "μικρότερο εκείνου που θα ήταν αναγκαίο για την κατασκευή του Μουσείου".

Στα παραπάνω απάντησε ο υπουργός Πολιτισμού, Ευάγγελος Βενιζέλος, λέγοντας "Δε θέλω να πιστέψω ότι ο πραγματικός λόγος της αντίδρασης της κ. Γουλανδρή είναι η διακριτική εμμονή της κυβέρνησης στην ανάγκη, να διασφαλιστεί η οριστική παραχώρηση στο Ιδρυμα και άρα στο μουσείο των έργων τέχνης που προσδίδουν ουσιαστικό νόημα σε ένα κτίριο μουσείου, το οποίο ανεγείρεται σε μεγάλης αξίας δημόσια έκταση στην καρδιά της Αθήνας, η οποία παραχωρείται κατά κυριότητα στο Ιδρυμα".

"Η κ. Γουλανδρή γνωρίζει και απευθείας και μέσω του δικηγόρου της ότι προϋπόθεση για την παραχώρηση αυτής ή κάθε άλλης ανάλογης δημόσιας έκτασης, ήταν και είναι η ρητή νομική θωράκιση της παραχώρησης των έργων τέχνης της συλλογής στο μουσείο,χωρίς να προκαλούνται προβλήματα για την ίδια ή το Ιδρυμα, σε σχέση με τις έννομες τάξεις άλλων χωρών. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, τα περί ων ο λόγος έργα τέχνης δεν ανήκουν στο Ιδρυμα Β. και Ε. Γουλανδρή, προς το οποίο παραχωρήθηκε η δημόσια έκταση, αλλά στην ίδια την κ. Ελίζα Γουλανδρή προσωπικά και βρίσκονται εκτός Ελλάδας".

Κι όμως ενώ συμβαίνουν όλα αυτά και σε τίποτα δε θα αλλάξουν (τα σημαντικά έργα της συλλογής θα παραμείνουν στην Ελβετία κι αυτό το γνωρίζουν, αλλά δεν το λένε καθαρά οι αρμόδιοι), αντί ο υπουργός να βάλει τέλος στις απαιτήσεις αυτής της απροσδιόριστης "προσφοράς", δηλώνει: "Το ΥΠΠΟ σε συνεργασία με το ΥΠΕΧΩΔΕ διερευνούν τη δυνατότητα για παραχώρηση άλλης δημόσιας έκτασης, στο ίδιο περίπου σημείο που θα ήταν κατά την άποψη του Ιδρύματος αρχιτεκτονικά προσφορότερη", επισημαίνοντας βέβαια τα νέα προβλήματα που θα προκύψουν: "Μια τέτοια παραχώρηση θα προκαλέσει αυτομάτως νέες αντιδικίες ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας" και ότι "σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει να προηγηθεί ανασκαφική έρευνα".