Ο "Διόνυσος" - άνθρωπος

Μια Ελληνίδα που διαπρέπει επιστημονικά στην... ξένη και τη στερείται ο τόπος μας, η καθηγήτρια Αρχαίας Ελληνικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο "Παρί VIII" Μαρία Δαράκη,έχοντας στο ενεργητικό της σημαντικά επιστημονικά βιβλία εκδομένα στο εξωτερικό, πλουτίζει την ελληνική βιβλιογραφία με ένα σπουδαίο από επιστημονική άποψη, πρωτότυπο θεματικά, εκλαϊκευτικά και απολαυστικά γραμμένο και για μη ειδικούς, βιβλίο. "Ο ΔΙΟΝΥΣΟΣ και η θεά Γη" τιτλοφορείται η πάμπλουτη σε αρχαιολογικές πηγές και διαλεκτικά καινοτόμος μελέτη της Μ. Δαράκη (372 σελ. που περιέχει επίσης πολυάριθμη βιβλιογραφία και ευρετήριο και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Δαίδαλος" - Ι. Ζαχαρόπουλος).

Μια μελέτη εξαιρετικά χρήσιμη για τους ανθρώπους του θεάτρου, ιδιαίτερα εκείνους που μοχθούν να εμβαθύνουν, να κατανοήσουν, να ερμηνεύσουν σήμερα το"ιστορικό θαύμα" που λέγεται Αρχαίο Ελληνικό Δράμα, το οποίο υπήρξε "παιδί του Διονύσου και της δημοκρατικής πόλης της Αθήνας". "Παιδί" της ένωσης μιας"ορθοδοξίας" και μιας "ετεροδοξίας". "Παιδί" του ορθολογισμού της πολιτείας και της "έκστασης" των λαϊκών γιορτών. Η συγγραφέας πιστεύει και αποδεικνύει ότι ο διονυσιασμός είχε λαϊκό χαρακτήρα, καθώς σαν επιστήμονας με διαλεκτική σκέψη αλλά και σαν άνθρωπος με φαντασία, μαγεύεται από αυτόν τον "θνητό θεό". Τον "καταδιωκόμενο" και "πάσχοντα", τον "υπέργειο" και "καταγώγειο", που αέναα γεννιέται και πεθαίνει αμέτρητες φορές, σε τόσους και τόσους τόπους που τον διεκδικούν. Η Μ. Δαράκη "ζωγραφίζει" το πολύμορφο "πορτρέτο" του Διονύσου, τις "εξουσίες" και τη φιλοσοφία του και σχεδόν με ευφορία "σατύρου", απολαμβάνει κι η ίδια τις κατά τόπους μεταμορφώσεις αυτού του προπατορικού συμβόλου της γης, της φύσης, της ζωής. Αυτού του "διάπυρου", "πυριγενή", "πελάγιου", "νυκτέλιου", "φωτεινού" αλλά και "σκοτεινού" ανθρωπο - θεού, που "μελάναιγις" (ντυμένος με δέρμα μαύρης κατσίκας) και κισσοστεφανωμένος κάνει ν' ανθίζουν τα λουλούδια και να καρπίζει το αμπέλι. Μεθά και βακχεύεται. Ξεφαντώνει και παρηγορεί, με τραγούδια και χορούς τον άνθρωπο για το γεγονός του θανάτου. Διδάσκει την "κυκλικής λογικής", "δυαδικής αντίθεσης" "θρησκεία" του και πάνω απ' όλα την αξία και χαρά της ζωής. Του προσφέρει το "θαύμα" της έλλογης δημιουργίας. Εμπνέει τους "θεράποντες" των Μουσών, για να 'ναιπρος τιμήν του τα "Ανθεστήρια", τα "Διονύσια" (μικρά και μεγάλα), τα "Νυκτέλια" (νυχτερινές) και άλλες γιορτές του λαού.

Αρ. ΕΛΛΗΝΟΥΔΗ