Πέρασαν 17 χρόνια από τότε. Ηταν ένα καυτό μεσημέρι της 28ης Ιούλη του 1980. Εκείνο το μεσημέρι του Ιούλη, έξω από την πύλη του γκέτο της ΕΤΜΑ, η 21χρονη Σωτηρία Βασιλακοπούλου άφησε την τελευταία της πνοή, αγωνιζόμενη για τα δικαιώματα του λαού και της νεολαίας. Αγωνιζόταν ενάντια στην αντιλαϊκή, φιλομονοπωλιακή πολιτική της τότε κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, που ήταν ιδιαίτερα στα φόρτε της. Πάσχιζε με τη φλόγα τής νιότης της να φουντώσει στους εργάτες τη δύναμη του αγώνα τους. Ετσι βρέθηκε στην πύλη της ΕΤΜΑ.

Αν και έχουν περάσει 17 χρόνια από κείνο το μεσημέρι, ακόμα και σήμερα αυτά για τα οποία "έπεσε" παραμένουν επίκαιρα όσο ποτέ. Σήμερα, 17 χρόνια μετά, η πολιτική της λιτότητας, της συντήρησης, της καταπάτησης των εργασιακών δικαιωμάτων συνεχίζεται, μέσα στα πλαίσια της πολιτικής των πολυεθνικών, του μεγάλου κεφαλαίου και της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Είκοσι οχτώ Ιούλη 1980 και ώρα 2.30 το μεσημέρι. Παραμονή της πανεργατικής απεργίας και συγκέντρωσης στην Αθήνα, ενάντια στην ακρίβεια, την ανεργία και τις απολύσεις. Ριγμένοι στη μάχη της ενημέρωσης οι νέοι κομμουνιστές έδιναν το δυναμικό "παρών", ταγμένοι στο πλευρό της εργατικής τάξης. Εξω από την πύλη του γκέτο της ΕΤΜΑ περίμεναν να σχολάσει η πρωινή βάρδια του εργοστασίου, να τους δώσουν την προκήρυξη του Κόμματος για την πανεργατική απεργία, να μιλήσουν μαζί τους.

Ανάμεσα στους ακούραστους νέους του αγώνα και η Σωτηρία Βασιλακοπούλου. Μαζί με τους συντρόφους της και με όπλο την ακούραστη φωνή της καλούσε τους εργάτες για ένα μέλλον που τους ανήκει. Αυτή τη φωνή που δεν αντέχουν τα αφεντικά. Και δόθηκε η διαταγή: "Μακριά αυτή η φωνή από τα αυτιά των εργατών. Γρήγορα στα πούλμαν. Μη δίνετε βάση στους συγκεντρωμένους κομμουνιστές. Κλείστε τα παράθυρα να μην δώσουν την προκήρυξη".

Μάταια όμως. Οι προκηρύξεις αλλάζουν χέρια, τα παράθυρα των πούλμαν ανοίγουν διάπλατα, οι εργάτες ακούνε τους κομμουνιστές. Ξαφνικά ο οδηγός Μ. Χαρίτος αναπτύσσει ταχύτητα πάνω στη στροφή. Η Σωτηρία απλώνει τελευταία φορά το χέρι με την ανακοίνωση. Δεν προλαβαίνει. Το πούλμαν πέρασε πάνω από το σώμα της, συνθλίβοντας τα 21 της χρόνια. Η πικέτα, τα γυαλιά της και λίγα λουλούδια στη ματωμένη άσφαλτο.

Σε λιγότερο από μισή ώρα μια οργισμένη συγκέντρωση οργανώθηκε έξω από το εργοστάσιο. Η κυβέρνηση απαντά με την ακόλουθη δήλωση: "Εξω από το εργοστάσιο της ΕΤΜΑ συνέβη ένα πολύ λυπηρό ατύχημα. Αλλά δε συμμεριζόμαστε τις προσπάθειες που καταβάλλονται να πολιτικοποιηθεί το αστυνομικό δελτίο"! Ο κρατικός μηχανισμός κινητοποιείται. Το έγκλημα χαρακτηρίζεται "τροχαίο ατύχημα". Ο φυσικός αυτουργός παραπέμφθηκε για "ανθρωποκτονία εξ αμελείας". Δικάζεται σε 12 μήνες φυλάκιση, που εξαγοράζει προς 200 δραχμές την ημέρα. Λίγες ώρες αργότερα η τραγική είδηση της δολοφονίας της Σωτηρίας είχε φτάσει σε όλη την Ελλάδα, δημιουργώντας αισθήματα οργής και αγανάκτησης. Η διοίκηση του Συνδικάτου Κλωστοϋφαντουργών Αττικής και η Εργοστασιακή Επιτροπή εργαζομένων στην ΕΤΜΑ κήρυξαν απεργία. Στις 9 το βράδυ τα ΜΑΤ χτύπησαν άγρια τους εργάτες. Η σκληρή μάχη της απεργίας στο κάτεργο της ΕΤΜΑ δόθηκε με ακόμη μεγαλύτερο πείσμα. Η συμμετοχή ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Η μάχη κερδήθηκε. Η μορφή της Σωτηρίας ολοζώντανη στις συνειδήσεις της εργατιάς, πλανιέται πάνω από τη λαοθάλασσα, που ζητά ειρήνη και δουλιά. "Θα ζεις μέσα από τους αγώνες μας", υπόσχονται χιλιάδες εργαζόμενοι και φοιτητές στην κηδεία της.